Συναγωνιστή(δεν λέω σύντροφο, γιατί νομίζω πως η λέξη έχει πλέον ευτελισθεί εντελώς), με παρόμοιες ιδέες, για διαφορετικότητες(που τώρα γίνανε γραφικότητες) και με ενεργές παρεμβάσεις, τόσο στον εργασιακό του χώρο, όσο και στην κοινωνία γενικότερα.
Χάρηκα πραγματικά, γιατί εκείνη την στιγμή, ήμουν ιδιαίτερα φορτισμένος,μιας και επέστρεφα από ένα ακόμα Δικαστήριο, που απεκόμισα από την σύντομη ενασχόλησή μου με την Διοίκηση,αλλά και λόγω του ιδιαίτερου συμβολισμού, που έχει πια η Ευελπίδων για μένα(πόσο άδεια και μικρή μου φαίνεται αλήθεια) και βρήκα την ευκαιρία πίνοντας έναν καφέ, με ένα αγαπημένο πρόσωπο, να πούμε δυο τρεις κουβέντες διαφορετικές και να κάνουμε λογαριασμό, για το που ακριβώς πήγε το καράβι, που στα νιάτα μας, τραβάγαμε κουπί, ψάχνοντας την Ιθάκη!!!!!!
Το αποτέλεσμα του λογαριασμού ήταν πραγματικά απογοητευτικό.
Όχι για το τώρα.
Αλλά για το χθες και για το αύριο.
Τι κάναμε ρε φίλε τόσα χρόνια? ρωτήσαμε πολλές φορές ο ένας τον άλλο.
Τίποτα απολύτως, απαντήσαμε πολλές φορές, ο ένας στον άλλο.
Και που θα πάει αυτό το τρελοβάπορο που λέγεται Ελλάδα και πως θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας? ρωτήσαμε πολλές φορές ο ένας τον άλλο.
Πουθενά , σε μια χώρα χωρίς ζωή, χωρίς ανάσες, χωρίς ανατριχίλα, χωρίς όνειρα, απαντήσαμε πολλές φορές ο ένας στον άλλο.
Χωριστήκαμε μετά από πολλή ώρα , ευχαριστημένοι σαφώς που συναντηθήκαμε, στεναχωρημένοι σαφώς που πιστεύουμε ακριβώς τα ίδια.
Ήταν αυτή η συνάντηση για μένα ιδιαίτερα σημαντική, γιατί μου απέδειξε για άλλη μια φορά, πως άνθρωποι που σκέπτονται και αντιλαμβάνονται διαφορετικά τα πράγματα και πίστεψαν πως κάποια στιγμή μπορεί να επικρατήσει η "άλλη" αντίληψη και για την ζωή και για την δημοκρατία και για την διοίκηση, σήμερα νοιώθουν απογοητευμένοι και "αιρετικοί" σε μια κοινωνία που τρέχει με άλλες ταχύτητες και με άλλα στάνταρ.
Σε μια κοινωνία που επικροτεί την υποταγή και τον μηδενισμό της ανθρώπινης αξίας και απαγορεύει την αναζήτηση, την διαφορετικότητα, την πίστη σε μια άλλη κοινωνία ιδεών και δημιουργίας.
Και τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι σήμερα?
Έχουν πιάσει καναπέ!!!!!!
Και ξέρετε κάτι?
Έχει κάτι το επαναστατικό ο καναπές στις μέρες μας.
Γιατί εκεί στην ηρεμία σου μπορείς ελεύθερα και χωρίς κανείς να μπορεί να παρέμβει, να παίξεις το έργο, όπως εσύ και οι αλλοπαρμένοι φίλοι σου, το είχατε ονειρευτεί.
Μπορείς να μεταφέρεσαι όποτε θέλεις, σε εκείνη την πραγματικότητα που ονειρευτήκαμε και παλέψαμε, χωρίς επιτυχία.
Σε πόλεις ανθρώπινες, δημοκρατικές, με πολλά μεγάλα χαμόγελα, με Καλημέρες και Καλησπέρες, με αξιοκρατία, με παιδεία λαϊκή, με υγεία για όλους, με εθνική ταυτότητα, με εθνική παράδοση, με ανεξαρτησία, μέσα και έξω, με παιδιά που αξίζει να παλέψουν για το καλύτερο αύριο,εδώ, όχι στην ξενιτειά , με γέροντες υπερήφανους , που θα μπορούν να δίνουν ΚΑΛΙΣΤΡΙΝΑ τα Χριστούγεννα στα εγγονάκια τους, με σπίτια ανοιχτά, ζεστά, με όμορφο θόρυβο, από γέλια και συζητήσεις, με ανθρώπους που θα μπορούν να ονειρεύονται, να προγραμματίζουν, να ψάχνουν πάντα το καλύτερο και να έχουν ελπίδα και δικαίωμα να το πετύχουν.
Έχει αυτή την επαναστατικότητα ο καναπές, που όσο και αν προσπαθήσουν δεν θα μπορέσουν ποτέ να την καταπνίξουν, δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας την πάρουν.
Εκεί λοιπόν, σε αυτόν τον επαναστατικό καναπέ, αντιλαμβάνεσαι
και κάτι ακόμα, παρακολουθώντας τα θέατρα του παραλόγου, που παίζονται καθημερινά, από παγκόσμιο , μέχρι τοπικό επίπεδο.
Αφού είσαι μειοψηφία και αφού αυτά που πρεσβεύεις θεωρούνται επιεικώς γραφικά και επικίνδυνα, και αφού εκείνοι που ασχολούνται με την χάραξη του δικού σου μέλλοντος, έχουν τον τρόπο να εναλλάσσονται και να το κάνουν όπως αυτοί γνωρίζουν και μπορούν, εσύ έναν τρόπο έχεις πια να αντιδράσεις.
Μέσα από την γαλήνια απεραντοσύνη του καναπέ σου, με ένα τεράστιο χαμόγελο ανάμικτης ειρωνείας μα και ευτυχίας, καθημερινά τους αφήνεις απελπιστικά μόνους, να φτιάχνουν τον κόσμο(που έτσι και αλλιώς αυτοί θα τον έφτιαχναν), αλλά χωρίς εσένα.
Με την απουσία σου.
Έχουν κερδίσει έτσι, με το σπαθί τους, την αιώνια απαξίωση σου και ταυτόχρονα ξέρουν, πως ακόμα κινδυνεύουν μονάχα από τους "επαναστάτες του καναπέ".
Γιατί όταν αυτοί αποφασίσουν πως ήρθε η ώρα, της άλλης διαφορετικής πρότασης, των γραφικών και των αλλοπαρμένων, τότε η κοινωνία θα έχει κάνει ένα βήμα μπροστά.
Και είναι βέβαιο, πως όταν θα ξεκινήσει το "λεωφορείο" που θα μας μαζεύει από τους καναπέδες, θα έχει σημάνει η ώρα της μεγαλύτερης επανάστασης στην παγκόσμια Ιστορία,
Της Επανάστασης των όσων ονειρεύονται στον καναπέ τους!!!!!!
Μέχρι τότε, στρογγυλοκαθόμαστε, τζακάκι, ματσάκι, κουβεντούλα και αγκαλίτσες!!!!!
Υ.Γ OROPOSAVRIO
Μένω εκτός, θυμάμαι ονόματα
τρέχω με ταχύτητα φωτός
μένω εκτός, σαν κάτι στόματα
που `διωξε απ’ τον κόσμο ένας λωτός
Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να γυρίσω
μα ο παράδεισος κλειστός
Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να μιλήσω
μα ειν’ ο τόπος μου σβηστός
Μένω εκτός, μιλάω με σύρματα
στη σιωπή ζυγιάζω σαν αϊτός
μένω εκτός, σαν κάτι σχήματα
που `φτιαξε στην άμμο ένας πιστός
Λίνα Νικολακοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου