Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2017

Ανοιχτή Επιστολή προς Ρένα Δούρου,Ιούλιο Συναδινό και Σπύρο Πάντζα.

Ωρωπός 19/10/2017
Συντρόφισσα Ρένα Δούρου, σύντροφε Ιούλιε Συναδινέ, σύντροφε Σπύρο Πάντζα.
Ξεκινώντας να γράφω αυτή την επιστολή θέλω να ξεκαθαρίσω προς όλες τις κατευθύνσεις, πως δεν έχω πια καμιά Πολιτική Φιλοδοξία, μιας και θεωρώ πως ότι είχα να δώσω το έδωσα-χωρίς μεγάλη επιτυχία ,είναι η αλήθεια- και πως χρησιμοποιώ αυτή την μέθοδο επικοινωνίας, όχι γιατί θέλω να εντυπωσιάσω, ούτε γιατί μου αρνήθηκαν τα όσα θα ζητήσω.
Χρησιμοποιώ αυτή την μέθοδο ,γιατί δεν είμαι καθόλου καλός στα Πρωτόκολλα και στα κλεισίματα Πολιτικών ραντεβού, αλλά και γιατί πιστεύω πως πράγματα αυταπόδεικτα και πανθομολογούμενα, δεν πρέπει να κουβεντιάζονται στα στενά όρια κάποιων γραφείων, αλλά δημόσια και με ανοιχτές διαδικασίες.
Αυτή άλλωστε είναι και η έννοια της Λαϊκής Συμμετοχής, που όλοι μας επαγγελθήκαμε και πιστέψαμε.
Αφορμή για να γράψω αυτή την επιστολή, αποτέλεσαν δύο γεγονότα, ιδιαίτερα σημαντικά για μένα, σαν γονιός αρχικά, αλλά και σαν πολίτης στην συνέχεια, που θέλει να ζει σε μια κοινωνία, που σέβεται τα παιδιά της και που στέλνοντας τα νιάτα της στον "ιερό" χώρο του Αθλητισμού, τα οπλίζει με όλες εκείνες τις αρετές, που αύριο θα διαμορφώσουν έναν πολίτη που θα σέβεται και θα αγαπά ,την ζωή, την συμμετοχή και την Δημοκρατία.
Τα γεγονότα είναι :
1)Ο 4ος κατά σειρά σοβαρός τραυματισμός ενός παιδιού-αθλητή, στο άθλιο και εντελώς κατεστραμμένο γήπεδο των Νέων Παλατίων και
2)Η αγωνιώδης κραυγή δεκάδων γονιών, που τα παιδιά τους αγωνίζονται και συμμετέχουν στις δραστηριότητες του Γυμναστικού Συλλόγου Ωρωπού, με πολύ μεγάλες επιτυχίες, που γνωρίζουν όμως  πως με την έλευση του Χειμώνα, θα πρέπει για άλλη μια χρονιά να σταματήσουν να γυμνάζονται όπως πρέπει, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει μια υποδομή κλειστού Προπονητηρίου , που θα ανακούφιζε και θα έδινε την ευκαιρία για ακόμα πιο μαζική συμμετοχή και για ακόμα πιο αποτελεσματική εκγύμναση και άθληση.
Ο Ωρωπός μια τεράστια περιοχή, λίγα μόλις χιλιόμετρα από την Αθήνα, είναι μια περιοχή "ορφανή" σε αθλητικές εγκαταστάσεις, εγκαταλελειμμένη από τις κεντρικές Διοικήσεις για πολλά χρόνια.
Εκατοντάδες παιδιά συνωστίζονται σε ελάχιστα γήπεδα και οι Υποδομές είναι από ασήμαντες έως μηδαμινές.
Απευθύνομαι σε εσάς, μιας και γνωρίζω από πρώτο χέρι-από την πρόσφατη συμμετοχή μου στα Δημοτικά πράγματα- πως οι δυνατότητες που έχει ο Δήμος Ωρωπού να παρέμβει είναι απειροελάχιστες, μιας και οι δυσμενής οικονομικές συνθήκες, προτάσσουν την επίλυση άλλων προβλημάτων, που αφορούν την καθημερινή επιβίωση βασικών λειτουργιών και βασικών υποδομών του Δημοτικού οργανισμού.
Και είμαι βέβαιος πως δεν θα παρεξηγήσετε, αλλά και ούτε θα πάρετε "στραβά' την επιστολή μου, μιας και γνωρίζετε, πως την γράφει ένας πολίτης, που σας αγαπά, πιστεύει σε σας και είναι περήφανος που είστε φίλοι και σύντροφοι του.
Συντρόφισσα Ρένα
Πριν 4 χρόνια, μια κουβέντα 5 λεπτών μαζί σου, μου έδωσε την απόλυτη βεβαιότητα και την απόλυτη πεποίθηση πως είσαι πρώτα από όλα άνθρωπος, και μετά αγωνιζόμενη πολιτικός με ειλικρινής και πρωτοποριακές ιδέες και απόψεις. Με κέρδισες και γιαυτό τάχθηκα δίπλα σου και υποστήριξα με όλη την δύναμη της ψυχής μου την υποψηφιότητα σου, βάζοντας θεωρώ ένα μικρό λιθαράκι στην μεγάλη μας νίκη.
Με την μετέπειτα πορεία σου, δικαίωσες και δικαιώνεις, αυτή την επιλογή μου και αυτή μου την πεποίθηση.
Κάθε μέρα αποδεικνύεις, πως είσαι ότι καλύτερο μπορούμε να περιμένουμε από μια επόμενη γενιά Πολιτικών, με αγαθές προθέσεις και αγνά κίνητρα.
Και ξέρουμε και οι δυο, πως δεν μείνατε πολλοί τέτοιοι.
Ήρθε η ώρα συντρόφισσα να στρέψεις τα μάτια σου και προς την περιοχή που λέγεται Ωρωπός και να αποδείξεις πως η στήριξη και η βοήθεια που σου προσέφερε(και αριθμητικά και ηθικά), δεν πήγε χαμένη. Υπάρχουν οι συνθήκες, υπάρχουν τα υπαρκτά προβλήματα που απαιτούν άμεσες λύσεις και νομίζω πως έχουν ωριμάσει οι συνθήκες να επέμβεις, με τον τρόπο που μόνο εσύ ξέρεις.
Άμεσα και καταλυτικά.
Σύντροφε Ιούλιε
Είσαι ίσως ο πρώτος Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού που προέρχεσαι από τα σπλάχνα του Μαζικού Λαϊκού Αθλητισμού και που πιστεύεις στην συμμετοχή των πολιτών στα Αθλητικά δρώμενα, χωρίς περιορισμούς, ισότιμα και με απόλυτη ελευθερία.
Γνωρίζοντας σε και παρακολουθώντας την μέχρι τώρα πορεία σου, ξέρω πως είσαι απόλυτα δίκαιος, απόλυτα καθαρός και απόλυτα προσηλωμένος στο τεράστιο έργο που έχεις αναλάβει και που υπηρετείς με αυταπάρνηση και απόλυτη νομιμότητα.
Σε μια Ελλάδα πληγωμένη, από μια φρούδα ελπίδα που κάποιοι έντεχνα καλλιέργησαν , προκειμένου να εξυπηρετήσουν προσωπικά συμφέροντα-μιλώ για την Ολυμπιάδα του 2004- βρέθηκε επιτέλους ένας άνθρωπος να μιλήσει και να αποκαλύψει το μεγάλο φαγοπότι, αλλά και ταυτόχρονα να μπει στην διαδικασία της αναστήλωσης των Αθλητικών Υποδομών, που ρήμαζαν ανά την Ελλάδα.
Σύντροφε Ιούλιε
Διακατέχομαι απέναντι σου, μόνο από αισθήματα αγάπης και σεβασμού.
Μόνο με αυτά τα κίνητρα κινούμενος, σου ζητώ να "σκύψεις" πάνω σε αυτά τα δύο μεγάλα Αθλητικά προβλήματα του Ωρωπού και στα πλαίσια των δυνατοτήτων σου να προσπαθήσεις να δώσεις διεξόδους.
Ξέρω πως θα ευαισθητοποιηθείς και είμαι στην διάθεση σου, μαζί με εκατοντάδες γονείς που ελπίζουν σε αυτό, για να συζητήσουμε και να προσπαθήσουμε από κοινού να καταλήξουμε σε κοινά αποδεκτές λύσεις.
Σύντροφε Σπύρο
Με χαρά παρακολουθώ τον συνεχή αγώνα σου και την συνεχή παρουσία σου σε εκδηλώσεις εγκαινίων, νέων ή ανακατασκευασμένων Αθλητικών χώρων, στα πλαίσια της αρμοδιότητας σου, σαν επιτετραμμένος στα θέματα Αθλητισμού της Περιφέρειας Αττικής.
Δεν σου κρύβω, πως ονειρεύομαι την μέρα, που θα σε δω να προίστασε στα εγκαίνια του ανακατασκευασμένου χλοοτάπητα του γηπέδου του Ωρωπού(ο ίδιος από το 2002) και στην θεμελίωση του κλειστού Προπονητηρίου Ωρωπού.
Και το πιστεύω πως μπορεί να γίνει, γιατί είναι η πρώτη φορά που ένα παιδί τόσο αγνό και τόσο απλό, βρίσκεται σε αυτή την θέση.
Οι συνθήκες φίλε Σπύρο είναι γόνιμες, το έδαφος είναι μια χαρά "στρωμένο", οι προϋποθέσεις υπάρχουν ,οι άνθρωποι είναι εδώ και σε περιμένουν και εγώ είμαι σίγουρος, πως δεν θα αφήσεις να πάει αυτή η ευκαιρία χαμένη.

Κλείνοντας την επιστολή μου αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι ,θέλω να τονίσω πως δεν την έχει γράψει το δικό μου χέρι, αλλά το χέρι εκατοντάδων γονιών, που αγωνιούν και θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, με το ιδανικό του Αθλητισμού και με τις ιδέες της άθλησης , της ευγενούς άμιλλας και του "ευ αγωνίζεσθε".
Το χέρι εκατοντάδων γονιών, που σε αυτή την εκφυλισμένη κοινωνία που ζούμε, παλέυουν να κρατήσουν ζωντανά στις ψυχές των παιδιών τους, όλα όσα εμάς τους Έλληνες μας  κατέστησαν περιούσιο και πρωτοπόρο λαό και μας κατέγραψαν με χρυσά γράμματα στην Παγκόσμια Ιστορία.
Αλλά και το χέρι εκατοντάδων παιδιών που ζητούν από μια κοινωνία και μια πολιτεία, το απλούστερο.
Αξιοπρεπείς και ανθρώπινους χώρους για να αθληθούν και γιατί όχι και απλά για να παίξουν!
Με την ελπίδα πως η επιστολή μου, θα εκληφθεί όπως ακριβώς την απέστειλα, εξακολουθώ να πιστεύω σε σας και να είμαι βέβαιος πως αποτελείται και οι τρεις την άλλη "διαφορετική" εικόνα του Πολιτικού που ονειρευόμαστε και θέλουμε και γι αυτό θα κάνετε αυτό που πρέπει.
Με αγάπη και συντροφικότητα
ΖΑΦΕΙΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
       Απλά γονιός

Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017

18/10/1981 - H μέρα που άλλαξε την ιστορία της χώρας!!!!!!

Ήταν 18 Οκτωβρίου του 1981 όταν το ΠΑΣΟΚ σημείωνε μια ιστορική (και πρώτη) νίκη στις εθνικές εκλογές εκείνου του έτους, ανοίγοντας ένα νέο κεφάλαιο στη σύγχρονη ιστορία του τόπου.

andreas
Με συνθήματα όπως «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», ο Ανδρέας Παπανδρέου κέρδισε τον Γεώργιο Ράλλη και την ΝΔ με ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία και σάρωσε στις εκλογές, καταλαμβάνοντας ποσοστό 48,07% με 172 έδρες, η ΝΔ με 35,87% των ψήφων κατέλαβε 115 έδρες και το ΚΚΕ με 10,93% 13 έδρες. Τα υπόλοιπα κόμματα που συμμετείχαν δεν κατάφεραν να εκλέξουν κανένα βουλευτή.
pasok1981
Γιατί η 18η Οκτώβρη "δένει" ιστορικά τον Ανδρέα με τον Γεώργιο Παπανδρέου
Για τον Ανδρέα Παπανδρέου η ημερομηνία των εκλογών (18 Οκτωβρίου) ήταν συναισθηματικά φορτισμένη, καθώς ακριβώς 37 χρόνια πριν, στις 18 Οκτωβρίου 1944, ο πατέρας του Γεώργιος Παπανδρέου είχε εισέλθει απελευθερωτής στην Αθήνα ως Πρωθυπουργός της ελεύθερης ελληνικής κυβέρνησης (στην οποία συμμετείχαν και υπουργοί του ΕΑΜ), έχοντας υψώσει την γαλανόλευκη στην Ακρόπολη.
Στη συνέχεια εκφώνησε τον ιστορικό «λόγο της απελευθέρωσης» στην Πλατεία Συντάγματος, ενώ οι Αθηναίοι τον αποθέωναν. Η 18η Οκτωβρίου 1944 ήταν η κορυφαία στιγμή του Γεωργίου Παπανδρέου και η 18η Οκτωβρίου 1981 η κορυφαία στιγμή του γιού του.
Οι συγκεντρώσεις που έμειναν στην ιστορία
Η προεκλογική περίοδος ήταν πολύ έντονη, με τον ηγέτη του ΠΑΣΟΚ να πραγματοποιεί τεράστιες προεκλογικές συγκεντρώσεις, όπως αυτή της 5ης Σεπτεμβρίου στην Πάτρα, που άνοιξε την αυλαία για την προεκλογική περίοδο ή στη Θεσσαλονίκη και φυσικά στο Σύνταγμα!
pasok_2_1981

Ο Τύπος της εποχής για τη μεγάλη νίκη του ΠΑΣΟΚ






Υ.Γ oroposavrio:Σήμερα 36 χρόνια μετά ο Ανδρέας ζει και θα ζει για πάντα στις καρδιές μας. Τα μηνύματα του, το τεράστιο έργο του, η αποκατάσταση των ισορροπιών στην ελληνική κοινωνία και η αποκατάσταση της Δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους, θα παραμένουν παντοτινά και αναλλοίωτα, όσο και αν ακόμα και σήμερα οι κύκλοι της αντίδρασης "πυροβολούν" και συκοφαντούν ότι έχει σχέση με αυτόν και με την μεγάλη του πορεία.
Ο Ανδρέας είναι για μας, που μεγαλώσαμε μαζί του, ο ηγέτης που χρειαζόταν η πατρίδα, προκειμένου να κατακτήσει όλα εκείονα που τόσα χρόνια οι "φίλοι" της αφαίρεσαν και ακόμα της αφαιρούν.
Δυστυχώς έφυγε αφήνοντας πίσω του την Σημιτική λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και όλα όσα ακολούθησαν.
Ο Ανδρέας θα ζει για πάντα στις καρδιές μας.

Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017

Γιώργο Γαβριήλ ως εδώ!

Γιώργο Γαβριήλ παρακολουθώ τα όσα γράφεις και πραγματικά αναρωτιέμαι, που το έκρυβες τόσο μίσος και τόσο μεγάλη αντιπάθεια για μένα.
Πριν λίγες μέρες έγραψα με σαφήνεια και θάρρος τις θέσεις μου για όλους και για όλα και ο μόνος στην παραλία που δεν τις κατάλαβε ήσουν εσύ.
Και βγάζεις σήμερα χολή και μίσος εναντίον μου και μάλιστα, βρίζοντας με, στο πρόσωπο ενός ανωνύμου , χρησιμοποιώντας εκφράσεις πεζοδρομίου, φροντίζοντας όμως να με φωτογραφίζεις με λέξεις που εύκολα μπορούν να ταυτιστούν μαζί μου.
Πιστός στις προβοκατόρικες συνήθειες που φέρνεις από πολύ μακριά, λοιδορείς και σπιλώνεις έναν άνθρωπο, επειδή πιστεύεις και θεωρείς πως είμαι το αποκύημα της φαντασίας σου, που προφανώς σε βολεύει να το πλασάρεις πρόστυχα και με ανήθικο τρόπο, για να διώξει τις φοβίες, τις ενοχές και τις ανασφάλειες σου.
Εδώ είμαι Γιώργο Γαβριήλ.
Στα γράφω στα ίσια. Γιατί να σου κρυφτώ. Και σε σένα και σε όποιον θεωρεί στην Παραλία, πως έχει την δύναμη να με πειράξει στο ελάχιστο.
Δεν σου χρωστώ Γιώργο Γαβριήλ. Ούτε σε ένα , ούτε και σε κανέναν άλλο υποκριτή που σπεύδει να σε επικροτήσει, κάνοντας σου like, όταν με καθυβρίζεις χωρίς λόγο, ψάχνοντας προφανώς Γιώργο Γαβριήλ, τρόπο να επανέλθεις στα κοινά.
Εδώ είμαι Γιώργο Γαβριήλ. Στα γράφω στα ίσα, όπως έκανα πάντα, με όλους και με όλα.
Σταμάτα να παραλογίζεσαι και να κατρακυλάς. Έχω γνώμη, έχω άποψη, έχω κουράγιο και έχω και την δύναμη να τα εκφράζω.
Δεν υπήρξα ποτέ, γλείφτης καμιάς εξουσίας, τουναντίον εγώ διαμόρφωνα τους όρους της σχέσης μας, με όποιον συνεργαζόμουν, δεν υποκλίθηκα ποτέ σε κανέναν ηγέτη και φυσικά δεν υπήρξα ποτέ σταχομαζώχτρα. Ξέρω πολύ καλά τι εννοείς και σου επιστρέφω την κακία και την μικρότητα σου, ολάκερες και χωρίς να με έχουν αγγίξει στο παραμικρό.
Εσύ είχες το δικαίωμα να μεταπηδάς από "χωρίον εις χωρίον" και να ξεκινήσεις από το ΕΚΚΕ, να συνεχίσεις ολίγο από ΕΔΑ, να κατέλθεις με την ΠΟΛ.Α του φίλου σου του Σαμαρά και να πάρεις το χρίσμα της Ν.Δ στις Δημοτικές Εκλογές του 2006.Εσύ είχες το δικαίωμα. Εμείς άραγε γιατί να μην έχουμε το δικαίωμα να πούμε πως μας αρέσει ο Ρούσσης και στηρίζουμε την προσπάθεια του, και έπρεπε να κρυβόμαστε και να γράφουμε με ψευδώνυμα.
Ξέχασα να πάρω την άδεια σου Γιώργο Γαβριήλ.
Όσο για το ποιος σταμάτησε τον Βιολογικό στο ΣΑΡΑΝΤΑΡΙ, μην ψάχνεις εδώ. Ξέρεις πολύ καλά ποιοι και για ποιους λόγους. Καμιά αποφασιστική αρμοδιότητα δεν είχα και φυσικά δεν ρωτήθηκα.
Εγώ αγαπητέ περιουσίες και οικόπεδα εδώ δεν έχω. Τα χωράφια μου, είναι βοσκοτόπια στ Απεράθου της Νάξου. Δεν είχα και δεν έχω κανένα κέρδος και κανένα όφελος, από το που θα κατασκευαστεί ο Βιολογικός. Θέλω τον Βιολογικό για τα παιδιά μας, αλλά δεν με ενδιαφέρει το που θα κατασκευαστεί.
Το ποιος σταμάτησε το έργο σου, να το ψάξεις εκεί που τώρα κινείσαι και κάνεις πολιτική.
Όχι στον Στεφανάκο.
Άκου λοιπόν Γιώργο Γαβριήλ. Και συ και όποιος άλλος στην παραλία θεωρεί πως μπορεί να με αγγίξει στο παραμικρό.
Μακριά από μένα και από τα όσα πιστεύω και αγαπώ.
Δεν δίνω σε κανένα σας το δικαίωμα να με ταυτίζει με ότι φαντάζεται και μάλιστα να το μεταδίδει κιόλας.
Σταμάτα να σπιλώνεις και να προσβάλεις το όνομα μου και την ιστορία μου.
Στο λέω για τελευταία φορά.
Εδώ είναι ο διαδικτυακός μου τόπος, εδώ είναι το διαδικτυακό μου σπίτι, και εδώ γράφω επώνυμα και με θάρρος, ότι ποθώ, ότι αγαπώ, ότι πιστεύω και ότι ονειρεύομαι.
Και επειδή με προκαλείς ,από σήμερα εδώ θα διαβάζεις αυτά που έχω να πω και για τα Δημοτικά Δρώμενα του Ωρωπού.
Ίσως έτσι καταλάβεις πως ο Στέφανος, δεν έχει ανάγκη, ούτε από μάσκες , ούτε από προσωπεία.
Έχει καρδιά και τρέλα και ξέρει να βγαίνει μπροστά, όταν οι άλλοι λουφάζουν.
Καληνύχτα Γιώργο Γαβριήλ.


Υ.Γ Το 1982 την νύχτα της πρώτης μεγάλης ήττας της νιότης μας, 19 χρονών μόλις, έκλαιγα γοερά, μαζί με όλα τα παιδιά της ηλικίας μας, λέγοντας πως χάθηκε η ευκαιρία για το χωριό μας.
Και εκείνη η νύχτα, με σημάδεψε για πάντα. Αποτέλεσε την βίαια πολιτική μου ενηλικίωση.
Μια ήττα που ήταν δεμένη με το πρόσωπο σου Γιώργο Γαβριήλ. Είχες βλέπεις κατορθώσει να εμπνεύσεις το παιδικό ακόμα μυαλό μας και είχες καταφέρει να μας κάνεις να πιστέψουμε στην Ελπίδα. Απόψε , σχεδόν, 35 χρόνια μετά, τολμώ να πω, πως ήταν ΚΑΛΠΙΚΗ η Ελπίδα που μας "πούλησες" εκείνες τις υπέροχες μέρες. Και κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Κρίμα, πραγματικά κρίμα.

Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017

Δυο "φεύγα" επιστολές στο μαγικό Δήμο Ωρωπίων του 2007,που δείχνουν πως ζούσαμε αλλού!

Αύγουστος 2007.Παλιά Ελλάδα. Ωρωπός. Δήμος Ωρωπίων.
Δυο "φευγάτοι", ρομαντικοί και ιδιαίτεροι τύποι, εκδίδουν μια εφημερίδα, που πάει κόντρα στο ρεύμα της εποχής και μιλά, για πολιτισμό, παιδεία, υγεία, οικολογία και για μια "άλλη" διαφορετική Διοίκηση.
Είναι μαζί, αλλά και χώρια-μιας και ανήκουν σε άλλες Δημοτικές Ομάδες-, πράγμα που η λογική των συναγωνιστών τους, ένθεν και ένθεν, δεν μπορεί να το χωρέσει.
Κάποια στιγμή, προσωρινά, καταφέρνουν να τους χωρίσουν.
Η Εφημερίδα κυκλοφορεί με τίτλο στο σαλόνι της "ΔΥΟ ΤΡΥΓΟΝΑΚΙΑ ΗΤΑΝΕ ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΑ,ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΕ ΕΝΑ ΚΥΝΗΓΟΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟ ΕΝΑ"!!!!!!!
Ταυτόχρονα στο ίδιο σαλόνι, υπάρχουν δύο μνημειώδης επιστολές, που στέλνει ο ένας στον άλλο, που πραγματικά πέραν του ότι, δείχνουν πως ζούσαμε σε μια άλλη Ελλάδα, αποδεικνύουν επίσης, πως είναι τιμή να μπορείς να διατηρείς την διαφορετικότητα σου, όταν "σκάνε" δίπλα σου, κεραυνοί και αστραπές.
Ας μπούμε στον κόπο να της διαβάσουμε.
Την πρώτη επιστολή, την στέλνει ο Κοντούλης προς εμένα, και όχι μόνο.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ
Ελάτε να μιλήσουμε έτσι χωρίς πρωτόκολλο.
Ξέρετε το πρωτόκολλο είναι μια ομολογημένη
Υποκρισία, μια συνθηκολογημένη ψευτιά!
Ελάτε σας ακούω, εσάς που μου κόψατε την Καλημέρα!
Κάποτε μου είχε πει ο παππούς μου
-Αν ποτέ πας στο χωριό και δεν βρεθεί ένας άνθρωπος να σε κεράσει έναν
καφέ, αν δεν βρεις έναν άνθρωπο να τον κεράσεις ένα ούζο, φύγε από το χωριό,
δεν χωράς.
Δεν μου είπε ποτέ-ίσως να φοβήθηκε-τι θα πρέπει να κάνω τώρα που μου
κόψατε τις Καλημέρες και τις Καληνύχτες, που δεν θέλετε να με ξαναδείτε, που
στρέφετε αλλού τα μάτια σας.
Δεν τολμώ πια ούτε συγνώμη να σας ζητήσω, γιατί απλά και σεις δεν θέλετε
να με ακούσετε.
Γιατί με θέλατε πάντα θεληματάρη και γιατί μάλλον ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ 
ΟΝΕΙΡΑ!!!!
Ελάτε, ακούω και σας που με χτυπάτε φιλικά στην πλάτη, που νομίζετε πως
είμαι η κερκρόπορτα στην ανούσια αντιπολιτευτική σας θέση.
Εσάς που σημασία δίνετε μονάχα στα αρνητικά και στα λάθη, γιατί δεν 
μπορείτε.....δεν προσπαθείτε...δεν αντέχετε....δεν τολμάτε....να δείτε τα θετικά
πράγματα, να τα αγγίξετε και να τα κάνετε να ανθίσουν!!!!
ΔΕΝ ΘΑ ΦΟΒΗΘΩ ΠΟΤΕ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ,ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΚΙΝΔΙΝΕΥΕΙ ΝΑ
ΔΙΑΨΕΥΣΤΕΙ  Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΟΥ!!!!
Η απόφασή μου να αποσυρθώ από τα "δρώμενα" του τόπου δεν είναι ούτε από
φόβο, ούτε από ατολμία.
Μου το υπαγορεύει η παιδικότητα μου!

Βρε κάπου είχα ένα παραγάδι!!!
Δεν πιστεύω να μου το έφαγε ο σκώρος!!!!

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ

Παίρνω λοιπόν την επιστολή στα χέρια μου και αμέσως αρπάζω  το μολύβι και απαντώ.

ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΝΑ ΦΙΛΑΡΑΚΟ 
Αγαπητέ φίλε!
Σου γράφω πάλι από ανάγκη 5 η ώρα το πρωί.
Το μόνο πράγμα που έχει μείνει όρθιο, στον κόσμο είσαι εσύ!(αυτό είναι
κλεμμένο).
Διάβασα το γράμμα σου και θα ήθελα να σου πω πως το παραγαδάκι που
είχες αφήσει στο υπόγειο, το έχω πάρει εγώ, άρα αποκλείετε να στο έφαγε ο σκώρος.
Το είχα πάρει μια άλλη εποχή, που είχα κάνει ακριβώς την ίδια σκέψη!
Είχα αποφασίσει να πάω για ψάρεμα και που και που να σας στέλνω και κανένα γράμμα
συγκινητικό για όλα εκείνα που χάσαμε(θυμάσαι τότε που σας είχα στείλει ένα και με έψαχνε κλαίγοντας ο Πέτρος όλη νύχτα;).
Και ήταν κάποιες φορές όμορφα εκεί στην μοναξιά της θάλασσας!
Ξεχνιόσουν, έφευγες, λυτρωνόσουν!
Το κακό όμως ήταν πως κράτησε λίγο!
Σύντομα κουβεντιάζοντας με τον εαυτό μου ανακάλυψα πως δεν κάνω για ΨΑΡΑΣ(όπως
παρεμπιπτόντως νομίζω πως δεν κάνεις και συ)!
Ο νους μου, ήταν συνέχεια στην στεριά!
Και πίστευα πως θα μείνετε όπως ακριβώς σας είχα αφήσει.!
Ώσπου πήρα την απόφαση και ξαναγύρισα!
Και ξέρεις τι διαπίστωσα;
Πως όλοι εκείνοι που όταν ήμουν ψαράς με αγαπούσαν και μου έστελναν μηνύματα
νοσταλγίας, μόλις κατάλαβαν πως ξαναέγινα στεριανός, έστριψαν και θυμήθηκαν όλα τα
ελαττώματα μου(υπαρκτά και μη)!
Το πήγα λίγο παρακάτω και το έπιασα το νόημα, φιλαράκο μου!
ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΕΛΑΦΡΟΜΥΑΛΟΥΣ
ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝΕ ΨΑΡΑΔΕΣ!!!!
Γιαυτό σε κάθε ευκαιρία που τους δίνετε μας δείχνουνε το δρόμο για το παραγάδι!
Το ζήτημα είναι φιλαράκο μου, μέχρι πότε εμείς θα τους κάνουμε το χατίρι και θα το τρώμε;
Το μέχρι πότε δηλαδή κάθε φορά που βάζουν τα μεγάλα μέσα(προπαγάνδα, βρισιές ,
προπηλακισμούς, κόψιμο καλημερών και καλησπερών, απειλές, λάσπη, πονηριά, υποτίμηση
κ.α) εμείς θα φεύγουμε απογοητευμένοι από όλους και από όλα και θα αφήνουμε πίσω
εκείνους που άλλο δεν κάνουν από το να κατεργάζονται τρόπους καταπίεσης και υποβάθμισης
της προσωπικότητας των ανθρώπων.
Εγώ φιλαράκο αποφάσισα πως δεν θα το ξανακάνω ποτέ πια!
Θα κάτσω εδώ, έστω και μόνος μου αν χρειαστεί και θα τα λέω!
Και σου είπα πως είμαι σίγουρος πως δεν κάνεις για ψαράς, γιατί είσαι τόσο ψυχούλα που
ακόμα και αν κατορθώσεις να πιάσεις κανένα ψαράκι, θα το ξαναρίξεις στο νερό
σκεπτόμενος πως του στερείς την ελευθερία του και την δυνατότητα του να ζει και να
ονειρεύεται!!!!!
Αν παρ όλα αυτά επιμένεις, έλα να σου δώσω το παργαδάκι σου και ξεκίνα.
Μην σταματήσεις όμως ούτε στιγμή να σκέφτεσαι,ποιους αφήνεις πίσω σου
φεύγοντας!!!(για να μην με παρεξηγήσεις, σου λέω πως εννοώ και τους μεν και τους δε).
Εμείς θα είμαστε εδώ και θα σε περιμένουμε για όσο χρειαστεί!!!
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΦΙΛΑΡΑΚΟ
ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Μαγικές εικόνες, μαγικά λόγια, σε ένα μαγικό τόπο, από μαγικούς ανθρώπους!
Αλλάζουν όμως οι άνθρωποι, αλλάζουν οι εικόνες, αλλάζουν οι τόποι, αλλάζουν τα λόγια.
Και κάνει παιχνίδια η ζωή και μας εναλλάσσει σε ρόλους στα ατέλειωτα έργα που σκαρώνει και γερνάμε και έχουμε αρχίσει έναν , ένας να φεύγουμε.
Τουλάχιστον κρατάμε το ότι ζήσαμε αλλού. Ζήσαμε στην Ελλάδα που δεν υπάρχει πια.
Αγαπήσαμε, μαλώσαμε, φιλιώσαμε, τραγουδήσαμε, ερωτευτήκαμε, κλάψαμε, αλλά ΖΗΣΑΜΕ!!!
Και πάντα μα πάντα, θα ελπίζουμε. Όχι τώρα πια για μας. Αυτό το έργο ξεθώριασε και πάει.
Μα για τα παιδιά μας. Για τα Ελληνόπουλα που ενδεχομένως να μην μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν τι σημαίνει αυτή η πατρίδα που χάθηκε.

Υ.Γ Πέφτοντας σήμερα το πρωί η Εφημερίδα στα χέρια μου, δάκρυσα και σκέφτηκα πως όλο αυτό θα έπρεπε να το μοιραστώ μαζί σας.
Αν έκανα λάθος και δεν σας άγγιξα, ζητώ συγνώμη.
Καλημέρα σας
ΖΑΦΕΙΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
Αιώνιος εραστής χαμένων ονείρων















































Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2017

Είμαστε ό,τι φανταζόμαστε!




«Well I never pray, but tonight I’m on my knees
I need to hear some sounds that recognize the pain in me.»
The Verve – Bitter Sweet Symphony
~~~~~~~~~~~~~~~
Όλοι γνωρίζουμε ότι κάθε ζώο, απ’ τον ξιφία ως τον σκύλο, συμπεριφέρεται με βάση τα 4-Fs (Fighting, Fleeing, Feeding, Fucking). Ή θα επιτεθεί ή θα το σκάσει. Θα πλησιάσει για να τραφεί ή να κάνει σεξ (τα ζώα δεν γνωρίζουν ότι έτσι γίνονται τα παιδιά, είναι ορμέμφυτο).
Κι ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει ανάλογους διακόπτες. Όμως ο άνθρωπος, έχει ένα επιπλέον F, που συχνά επηρεάζει τη συμπεριφορά του περισσότερο απ’ τ’ άλλα τέσσερα.
F, for fantasy.
(Την ελληνική λέξη Φαντασία, στα αγγλικά την αποδίδει καλύτερα το Imagination, αλλά έτσι δεν θα είναι το πέμπτο F).
Η φαντασία, μαζί με τη γλώσσα και την κατανόηση αφηρημένων εννοιών, είναι οι βάσεις της ανθρωποσύνης, αυτό που έκανε τον Σάπιενς να επικρατήσει (αφού εξόντωσε ή παραγκώνισε όλους τους άλλους χόμο).
Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που μπορεί να μιλάει για ανύπαρχτα πράγματα, έννοιες, ιδέες.
Ο χιμπαντζής μπορεί να ειδοποιήσει τα μέλη της ομάδας του ότι «Να!Αετός!» (κι όλοι κοιτάνε πάνω), ή «Να!Πάνθηρας!» (κι όλοι κοιτάνε κάτω).
Όμως δεν μπορεί να τους μιλήσει για τον τρόπο που θα μπορούσαν να στήνουν αυτόματες παγίδες προκειμένου να σκοτώνουν τους πάνθηρες.
Και, κυρίως, δεν μπορεί να τους πει: «Ο Πάνθηρας είναι ο Θεός Μας».
Η φαντασία δεν μας επέτρεψε μόνο να φανταζόμαστε πράγματα, αλλά και να τα φανταζόμαστε συλλογικά.
Αυτό, η συλλογική φαντασίωση, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του ανθρώπινου πολιτισμού.
Χωρίς τη συλλογική φαντασίωση ο Χόμο Σάπιενς θα είχε εξοντωθεί απ’ τους πολύ πιο εύρωστους Χόμο Νεάρτενταλ -ή απλώς θα είχε παραμείνει κυνηγός-τροφοσυλέκτης.
Σε τι χρησιμεύει η συλλογική φαντασίωση; Στο να φτιάχνουμε φυλές, έθνη, πόλεις-κράτη, κράτη, αυτοκρατορίες, θρησκείες, επαναστάσεις, πολυεθνικές εταιρείες και ποδοσφαιρικούς συλλόγους.
Και θα σας εξηγήσω αμέσως πώς λειτουργεί η συλλογική φαντασίωση.
~~
Υπάρχουν δυο τρόποι να συγκροτήσεις μια ομάδα.
Ο πρώτος είναι ο φυσικός, ο ζωικός. Τα ξαδέλφια μας, οι πανέξυπνοι χιμπαντζήδες, κάνουν ομάδες μερικών δεκάδων ατόμων, όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους.
Σε φυσικές συνθήκες μια ομάδα χιμπατζήδων αποτελείται από 20-50 άτομα. Οι μεγαλύτερες που έχουν ανακαλύψει οι ζωολόγοι αποτελούνταν από 100 άτομα -κι αυτές πολύ σπάνια.
Οι διαφορετικές ομάδες χιμπαντζήδων δεν συνεργάζονται. Ανταγωνίζονται, πολεμούν κι έχουν καταγραφεί και γενοκτονικές συμπεριφορές.
~~
Οι άνθρωποι έχουμε το πλεονέκτημα του λόγου, όμως αυτό δεν θα ήταν αρκετό αν θέλαμε να προχωρήσουμε πέρα απ’ τις σαβάνες.
Κοινωνιολογικές έρευνες έχουν δείξει ότι το μέγιστο «φυσικό» μέγεθος μιας ομάδας ανθρώπων που συνδέεται μέσω του κουτσομπολιού είναι περίπου 150 άτομα. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε στενά, ούτε να κουτσομπολεύουμε αποτελεσματικά πάνω από 150 ανθρώπους.
Δείτε και με πόσους απ’ τους χιλιάδες ή εκατοντάδες «φίλους» σας στο facebook γνωρίζεστε πραγματικά, έστω εξ αποστάσεως (πέρα απ’ τα like). Αποκλείεται να είναι περισσότεροι από 150.
150. Αυτό το μέγιστο όριο, για ομάδες ανθρώπων όπου όλοι γνωρίζονται (και φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι).
Μια διμοιρία του στρατού (μπορεί να είναι και επαναστατικός) με 30 στρατιώτες, ακόμα κι ένας λόχος με 100, μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά στη βάση των προσωπικών σχέσεων.
Το ίδιο και μια μικρή επιχείρηση, με τριάντα εργαζόμενους. Το αφεντικό τους ξέρει όλους με το μικρό τους όνομα, κι εκείνοι γνωρίζονται μεταξύ τους.
Όμως πώς μπορεί να λειτουργήσει μια μεραρχία με χιλιάδες στρατιώτες; Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους.
Μια πολυεθνική εταιρεία; Ένα έθνος; Μια αυτοκρατορία; Μια θρησκεία; Ένας παγκοσμιοποιημένος πλανήτης;
Πώς τα κατάφερε ο χόμο σάπιενς; Εκεί είναι απαραίτητο το πέμπτο f. Το μυστικό είναι η Φαντασία. Μεγάλος αριθμός αγνώστων μπορούν να συνεργαστούν με επιτυχία αν πιστεύουν σε κοινούς μύθους.
Και τι είναι μύθος;
~~
Μύθος είναι οτιδήποτε υπάρχει στη συλλογική φαντασία των ανθρώπων.
Αν το φαντάζεται μόνο ένας είναι φαντασίωση. Μόλις ξεκινάει να μοιράζεται τη φαντασίωση του με κάποιον άλλο δημιουργείται ένας μύθος, ένας κοινός μύθος.
Οποιαδήποτε συνεργασία των ανθρώπων σε μεγάλη κλίμακα -κράτος, εκκλησία, πόλη, φυλή, εταιρεία κλπ- είναι θεμελιωμένη σε κοινούς μύθους που υπάρχουν μόνο στη συλλογική φαντασία των ανθρώπων.
Οι θρησκείες (οι ομόθρησκοι πιστοί) πιστεύουν σε κοινούς θρησκευτικούς μύθους.
Τα έθνη βασίζονται σε κοινούς εθνικούς μύθους.
Τα δικαστικά συστήματα βασίζονται σε κοινούς νομικούς μύθους.
Η παγκόσμια οικονομία υπάρχει χάρη στον κοινό μύθο του χρήματος.
~~
Σκεφτείτε ‘το: Τα χρήματα είναι ανθρώπινη επινόηση, ένας κοινός μύθος, μια συλλογική φαντασίωση. Κάποτε ήταν εμπορεύματα, μετά κοχύλια ή πέτρες, μετά νομίσματα από πολύτιμα (άλλος συλλογικός μύθος) μέταλλα, μετά απλά χαρτιά.
Πλέον τα χρήματα δεν είναι τίποτα άλλο (τείνουν να γίνουν) από ψηφία (bit πληροφοριών) σε κάποιο τραπεζικό λογαριασμό.
Ο άνθρωπος εργάζεται, διαθέτει τον χρόνο του, τις δυνάμεις του, τη σκέψη του, και ανταμοίβεται από την «Ανώνυμη Εταιρεία» (ένα μυθικό πλάσμα) με μια αλλαγή πληροφορίας (κατάθεση) στον τραπεζικό του λογαριασμό.
Αυτό το ανύπαρχτο τίποτα, που υποτίθεται ότι του ανήκει, μπορεί να το διαθέσει όπου θέλει, σε ανθρώπους που μοιράζονται τον ίδιο συλλογικό μύθο του χρήματος, προκειμένου ν’ αγοράσει κάτι.
Αποδεχόμαστε τον παγκόσμιο μύθο του χρήματος ως κάτι υπαρκτό, όμως αν το «σύστημα πέσει» τότε ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχεις τίποτα απολύτως. Τα χρήματα δεν είναι ένα σπίτι, ένα χωράφι, ένα ζώο, ένα κιλό λάδι. Τα χρήματα είναι μια συλλογική φαντασίωση.
Όμως είναι ένας μύθος με τεράστια δύναμη. Πιθανότατα είναι ο πιο ισχυρός μύθος που έχει ποτέ κατασκευαστεί, αφού όλοι τον υπηρετούμε με τόση αυταπάρνηση.
~~
Το πιο σημαντικό κομμάτι ενός μύθου είναι ότι όποιος τον πιστεύει τον θεωρεί πραγματικό. Κι ότι οι άνθρωποι που πιστεύουν στους ίδιους μύθους αισθάνονται αυτόματα μέλη της ίδιας ομάδας, ακόμα κι αν δεν έχουν γνωριστεί ποτέ.
Ένας ορθόδοξος Ρώσος κι ένας ορθόδοξος Έλληνας θα προσευχηθούν μαζί στο Άγιο Όρος, ένας αναρχικός απ’ την Αγγλία κι ένας απ’ τη Χιλή θα πολεμήσουν μαζί στην Ισπανία, ένας Ελβετός τραπεζίτης κι ένας Κινέζος θα παίξουν γκολφ στις νήσους Κέιμαν (offshore παράδεισος), ένας Ισπανός οπαδός της Μπαρτσελόνα κι ένας Αιγύπτιος θα πανηγυρίσουν την κατάκτηση του κυπέλλου, δύο σινεφίλ από διαφορετικές ηπείρους θα δουν την ίδια ταινία στις Κάννες.
Οι συλλογικές φαντασιώσεις μας ενώνουν -και μπορούν να μας ενώσουν ενάντια στους «άλλους», όπως τους σταυροφόρους χριστιανούς ενάντια στους Άραβες, τους Αμερικάνους ενάντια στους κομμουνιστές, τους Ισλαμιστές ενάντια στους δυτικούς κοκ
Κι όταν καταρρέουν οι μύθοι; Όταν αποδεικνύονται ψεύτικοι; Ο Φέστινγκερ είχε καταδείξει ότι τότε οι άνθρωποι πιστεύουν με μεγαλύτερη ακόμα δύναμη. Η διάψευση της πεποίθησης αυξάνει την ισχύ αυτής (εδώ).
~~
Εν κατακλείδι: Σ’ έναν μεταποκαλυπτικό κόσμο, χωρίς ηλεκτρισμό, διαδίκτυο, τράπεζες, εφορία, χρηματιστήρια, χωρίς χρήματα, ποιος θα ήταν πλούσιος;
Αυτός που έχει πετρέλαιο; Αυτός που έχει ένα αγρόκτημα; Αυτός που έχει πενήντα αγελάδες;
Λάθος! Ο ισχυρός θα ήταν (πάλι) αυτός που θα μπορούσε να επινοήσει ένα συλλογικό μύθο. Τόσο πειστικό που πολλοί θα τον ενστερνίζονταν και θα έκαναν τα πάντα για να τον κρατήσουν ζωντανό.
Μήπως λοιπόν το μέλλον της ανθρωπότητας εξαρτάται απ’ τους νέους μύθους που θα επινοήσουμε;
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Γι’ αυτό το κείμενο πήρα έμπνευση και πληροφορίες απ’ το σπουδαίο βιβλίο του Yuval Noah Harari, «Σάπιενς», εκδόσεις Αλεξάνδρεια, μτφ Μιχάλης Λαλιώτης.
Το συγκεκριμένο βιβλίο το έψαξα στις δημοτικές βιβλιοθήκες, αλλά δεν υπήρχε. Έτσι το αγόρασα, διαδικτυακά, με τα χρήματα που κάποιοι άγνωστοι φίλοι του Γελωτοποιού πρόσφεραν ανιδιοτελώς (στο donate που υπάρχει).
Θα ήθελα, με την ευκαιρία, να τους ευχαριστήσω για την προσφορά τους.

Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2017

«Τόλμα να πάρεις τον χρόνο που γουστάρεις»

«Οκτώ ώρες δουλειά, μιάμιση ώρα να πας και να 'ρθεις στη δουλειά, οκτώ ώρες ύπνος, δυο ώρες για φαγητό, μια ώρα για καθαριότητα και φροντίδα του σώματος, μια ώρα για περπάτημα ή γυμναστική, μιάμιση ώρα για να δεις τηλεόραση και μια ώρα για διάφορες άλλες υποχρεώσεις, μας κάνουν σύνολο 24 ώρες.

Δηλαδή, ένας υγιής εργαζόμενος, χωρίς παιδιά, χωρίς άλλες υποχρεώσεις, είναι σχεδόν βέβαιο ότι μετά βίας θα βρει χρόνογια να διαβάσει ένα βιβλίο, ν' ακούσει προσεκτικά ένα δίσκο κλασικής μουσικής ή να ενημερωθεί απ' την εφημερίδα του.

Ολα αυτά συνήθως τα μεταθέτει στο Σαββατοκύριακο, μαζί με όποιας μορφής διασκέδαση, εκδρομή ή απόλαυση μιας συναυλίας ή ενός θεατρικού έργου (που κι αυτά δεν συνιστούν πάντα πνευματική απόλαυση).

Νάτη λοιπόν η ζωή ενός μικρομεσαίου αστού. Ενός θετικού, γενικά προσώπου, που δεν μπεκροπίνει, δεν χάνει τις ώρες του στα καφενεία και στις συζητήσεις, που δεν αναρωτιέται γιατί ο Μπέκετ, ο Σκαλκώτας, ο Σαίνμπεργκ και ο Ρίλκε έγραψαν αυτά που έγραψαν, που ποτέ του δεν θα διαβάσει Πλάτωνα, Αριστοτέλη ή Σαρτρ!

Αυτός ο πληροφορημένος άνθρωπος θα σταθεί με απορία μπρος στις κατασκευές των σημερινών εικαστικών σε κάποιο μουσείο ή γκαλερί, θα πάει πιθανώς σε μια παράσταση χοροθεάτρου, θα δει οπωσδήποτε μια ταινία το μήνα, αλλά δεν θα έχει ποτέ χρόνο και διάθεση να ζήσει ή να συζητήσει σε βάθος τις εντυπώσεις του.

Οταν με το πέρασμα του χρόνου θα αποκτήσει παιδιά, άρρωστους γονείς, βαρετή σχέση, περιττά κιλά, εξοχικό και τα σχετικά γκάτζετ, τότε είναι σίγουρο πως κάθε σκέψη για το ποιος είναι και τι κάνει πάει περίπατο κι ο φιλαράκος μας μεταλλάσσεται στον αδιάφορο μέτριο ανθρωπάκο, τον συμπαθή εκείνον δημοκράτη που είναι συμβιβασμένος με τη μετριότητα και την ανημπόρια του.

Ετσι αναπαράγεται η μελαγχολία που κυριαρχεί στις δυτικές κοινωνίες, ο προστατευτικός πέπλος του καρτεσιανικού καθωσπρεπισμού και η ηθική μέση άποψη. Οποιος έχει χρόνο για φλερτ, για έρωτα, για ποτό, για καφενεία, διάβασμα ή χάζεμα, για παρέα και κουβέντα, εκλαμβάνεται ως ιδιόρρυθμος ή ψώνιο. Η παραχώρηση χρόνου σε μη παραγωγικές (οικονομικά επωφελείς) δραστηριότητες ή προσπάθεια να ξεφύγει από την ιδιώτευση (από την ηλιθιότητα, όπως πιστεύει ο Θουκυδίδης, στην οποία ξεπέφτει ο άνθρωπος που αρνείται να είναι πολίτης και που οι Γάλλοι ονομάζουν idiot), θεωρείται ύποπτη. (...) Το σύνθημα σε πολυκατοικία του Παγκρατίου έλεγε: του οκταώρου οι πεσόντες ηδονίζονται με τσόντες. Το "πεσόντες" μας το δείχνει καλά. Δεν είναι οι άνθρωποι κατ' ανάγκην κακοί. Πεσόντες είναι οι περισσότεροι. Θύματα της αδυναμίας τους. Ισως και να μην άξιζαν καλύτερης ζωής. Τι να το κάνει ολόκληρο ελεύθερο οκτάωρο ο άδειος;

Εγώ κλαίω αυτόν που το θέλει και δεν το έχει. (...) 
Κάποιοι είναι ασυμβίβαστοι, τρελοί και ονειροπόλοι. Κάποιοι θέλουν και ζουν την κάθε μέρα ως θάμβος!
Οι πεσόντες μπορεί και να θέλουν να είναι πεσόντες. Γι' αυτό κι εγώ θα έγραφα στον τοίχο: "Τόλμα να πάρεις το χρόνο που γουστάρεις"!».

Υ.Γ.: Αρκετά "παλιό" δημοσίευμα του κ. Χάρη Βρόντου από την εφημερίδα "Αυγή".

Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017

Πού πήγαν τελικά όλοι οι «Αγανακτισμένοι»?

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΦΩΝΑΖΕ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΔΙΚΑΙΟΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ…

Μέρες όπως αυτές που διανύουμε, το φάντασμα των «Αγανακτισμένων» περιδιαβαίνει σαν άλλη βασανισμένη ψυχή την καρδιά της πρωτεύουσας. Τους θυμόμαστε όλοι: Άνθρωποι κάθε ηλικίας, νέοι και ηλικιωμένοι, κοσμικοί και κληρικοί, να συνωστίζονται μπροστά από το κτήριο της Βουλής στο Σύνταγμα, φωνάζοντας συνθήματα και διαδηλώνοντας για ένα καλύτερο μέλλον.
Πού πήγαν τελικά όλοι αυτοί; Τα κατάφεραν; Εκπλήρωσαν τον σκοπό τους; Πέτυχαν τον στόχο τους; Γιατί δεν αντιδρά κανείς;
Σε μια Ελλάδα που γερνάει ολοένα και πιο πολύ, σε μια χώρα που σκοτώνει με το «έτσι θέλω» τα παιδιά της, επειδή πρέπει (!) να συμμορφωθεί στις επιταγές των Μνημονίων και τις απαιτήσεις των «οικονομικών δολοφόνων», αναζητείται το ίδιο δυναμικό πλήθος. Η χώρα βρίσκεται στον δοκιμαστικό σωλήνα των Θεσμών εδώ και έξι χρόνια, ζώντας μέρα με τη μέρα έναν απίστευτο φαύλο κύκλο: «Ματώνεις, σε πληρώνω. Αντιδράς, σου κόβω τα χρήματα. Υποκύπτεις, σε ταπεινώνω. Και πάλι από την αρχή…».
Όμως πού είναι, άραγε, τώρα όλοι αυτοί που είχαν κατέβει τότε, εκείνες τις «παράξενες και περίεργες ημέρες» πριν από πέντε ακριβώς χρόνια στο Σύνταγμα και τις άλλες κεντρικές πλατείες των ελληνικών μεγαλουπόλεων;
Γιατί, αυτή τη στιγμή, περισσότερο από ποτέ, το ίδιο ερώτημα που τους είχε τεθεί και τότε στέκεται ολόρθο μπροστά τους: Ποια είναι, τελικά, η προοπτική μας για το μέλλον; Ποια είναι προοπτική για εμάς και τα παιδιά μας, όταν αυτός ο φαύλος κύκλος καταστρέφει και διαλύει τις ζωές μας; Μπορεί να απαντήσει κανείς σε αυτό το ερώτημα;
Σίγουρα, ένας πολιτικός δεν θα μπορούσε να απαντήσει, ακριβώς επειδή κι εκείνος έχει λερώσει τα χέρια του μέσα στη «μνημονιακή λάσπη» που τα έχει χώσει και που μας την ταΐζει καθημερινά. Δεν μπορεί να απαντήσει, γιατί ο ίδιος συμβιβάστηκε περισσότερο από τον καθέναν. Γιατί, η καρέκλα και η αποζημίωση ήταν, είναι και θα είναι οι καλύτερες φίλες του… Και να μη βιαστεί να μιλήσει για «απαξίωση της πολιτικής», όταν ο ίδιος την απαξιώνει κάθε μέρα με ψέματα: Ζάππεια, Προγράμματα Θεσσαλονίκης, λόγια, λόγια, χωρίς ουσία και χωρίς το παραμικρό νόημα!
Ας βάλουμε, λοιπόν, στη θέση του τις γενιές των 30άρηδων και 40άρηδων που στέκονται νωθρές μπροστά στο έγκλημα - και μέσα σε αυτούς συγκαταλέγεται και ο υπογράφων το συγκεκριμένο κειμένο: Μπορούμε να ονειρευόμαστε; Όχι! Δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε οικογένεια, δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε παιδιά, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να έχουμε ένα δικό μας κεραμίδι. Κι όλα αυτά γιατί όλα είναι δανεικά, όλα είναι κτήμα άλλων, κτήμα ξένων.
Ποια είναι η προοπτική, λοιπόν, για το δικό μας μέλλον; Ή, εάν εμείς θεωρούμε τους εαυτούς μας ξεγραμμένους, ποια είναι η προοπτική για τις επερχόμενες γενιές; Γιατί δεν απαντάμε όλοι εμείς οι ετερόκλητοι «Αγανακτισμένοι»; Όλοι οι πρωταγωνιστές της άνω, κάτω, πέρα και δώθε πλατείας; Τι διάβολο έχουμε πάθει και δεν αντιδράμε μπροστά στον βιασμό που υφίστανται οι ζωές και οι ψυχές μας;
Συμβιβαστήκαμε; Συνηθίσαμε να ακούμε την ίδια ακριβώς φράση σε επανάληψη από το πρωί ίσαμε το βράδυ και μας φαίνεται τόσο κοινότυπη πια; «Ματώνεις, σε πληρώνω. Αντιδράς, σου κόβω τα χρήματα. Υποκύπτεις, σε ταπεινώνω. Και πάλι από την αρχή…».
Ζούμε μονίμως με διχαστικά δίπολα, πασπαλισμένα με μπόλικη «πολιτική ορθότητα»: δεξιός – αριστερός, ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, πατριώτης – ανθέλληνας… Και την ίδια στιγμή αγνοούμε την ύπαρξή μας και τη θέση μας και ξεχνάμε το πηγαίο ερώτημα: γιατί αφήνουμε να συμβαίνουν όλα αυτά;
Πού είναι το όραμα των «Αγανακτισμένων»; Έσβησε; Ξεθώριασε, μήπως, κι αυτό, όπως οι «κόκκινες γραμμές» των εκάστοτε μνημονιακών κυβερνήσεων, οι ηγέτες των οποίων υπόσχονταν ότι θα «έσκιζαν τα Μνημόνια σελίδα προς σελίδα»; Αλήθεια, μήπως έχει αντιληφθεί κανείς ότι εκείνο που σκίζεται καθημερινά κομμάτι – κομμάτι είναι οι δικές μας ζωές; Τα Μνημόνια δεν έφυγαν και ηχούν στα αυτιά μας, με την ίδια, πάντοτε, εκνευριστική επωδό: «Ματώνεις, σε πληρώνω. Αντιδράς, σου κόβω τα χρήματα. Υποκύπτεις, σε ταπεινώνω. Και πάλι από την αρχή…».
Θα πει κάποιος πολύ εύκολα: μας ψεκάζουν, μας ρίχνουν κάτι στο νερό! Αστεία πράγματα… Ο πραγματικός ένοχος φαίνεται κάθε ημέρα, όταν κοιτάζουμε το είδωλό μας στον καθρέφτη. Γιατί είμαστε και θύματα αλλά και θύτες ταυτόχρονα. Γιατί το «δεν βαριέσαι, άσε τους άλλους να τρέχουνε» έχει γίνει δεύτερη φύση μας.
Για τους από πάνω δεν είμαστε «Αγανακτισμένοι», είμαστε «Βολικοί», «Νωθροί» και «Μαλθακοί» (αρχαιοελληνιστί «Μαλάκες»). Άραγε, τόσο πολύ βολευτήκαμε, Μαλάκα μου; Τόσο πολύ ευχαριστημένοι είμαστε με αυτό το τσιτάτο; «Ματώνεις, σε πληρώνω. Αντιδράς, σου κόβω τα χρήματα. Υποκύπτεις, σε ταπεινώνω. Και πάλι από την αρχή…».
Για πόσο καιρό ακόμα θα είμαστε «Βολικοί»; Για πόσο ακόμα θα ντρεπόμαστε να κοιτάζουμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη;
Σσστ! Σιγά! Η Πατρίδα κοιμάται…


www.newsbomb.

Ποιο είναι το πραγματικό δίλλημα των Εκλογών της 8ης Οκτωβρίου στον Δήμο Ωρωπού?

  Από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε αυτή η προεκλογική περίοδος παρακολουθούμε την προσπάθεια του ενός εκ των διεκδικητών, συγκεκριμένα του Δη...