Ζούμε μια εικονική πραγματικότητα, που με ευκολία έχουν διαμορφώσει τα Ελληνικά Μ.Μ.Ε , εκμεταλλευόμενα απλώς την δύναμη της ενημέρωσης και την σε παγκόσμια αποκλειστικότητα ,απόλυτη ομοφωνία και σύμπλευση τους(Όλοι μαζί για το "ζουμί").
Οι Απόλυτες ομοφωνίες βέβαια όπως πολύ καλά έχει αποδείξει πολλαπλώς η Ιστορία, πάντοτε κρύβουν πίσω τους, άλλες επιδιώξεις και άλλα άνομα συμφέροντα...…….
Έχει αλλάξει λοιπόν για τα Μ.Μ.Ε η ατζέντα, έχουν αλλοιωθεί πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις, έχουν διαγραφεί διαχρονικά πολιτικά εγκλήματα, έχει σκόπιμα παραγραφεί ποιοι είναι υπεύθυνοι για την οικογενειοκρατία και για το κομματικό κράτος των ημετέρων, και γίνεται μια τεράστια προσπάθεια Ωραιοποίησης και Αγιοποίησης, των στελεχών της πρόσφατα εκλεγμένης νέας κυβέρνησης.
Και εκεί αρχίζει και πάλι, ξαναζεσταμένη, χιλιοπαιγμένη "σούπα", το παραμύθι των νοικοκυραίων.
Και να τα Χάρρβαρντ και να τα Γαλλικά και τα πιάνα, και να τα καλοπληρωμένα μεταπτυχιακά και να τα παχιά Βιογραφικά, χάρις στους καλούς συγγενείς και να το δικαίωμα λόγου, επί παντός επιστητού, σε κάθε χθεσινό που χωρίς αιδώ και χωρίς βέβαια φόβο, κριτικάρει, αλλοιώνει και ισοπεδώνει, αξίες, πιστεύω, Ιστορικές πραγματικότητες και γεγονότα.
Και φυσικά εμείς οι απλοί, που δεν είχαμε πίσω μας, κινητήριες δυνάμεις, δεν είχαμε φράγκα, δεν είχαμε μπαρμπάδες στην Κορώνη και ότι κάναμε-και τα καλά και τα λάθη μας- τα κάναμε μόνοι μας, με τις απλές μικρές μας δυνάμεις και με το δικό μας λιγοστό και απλοϊκό μυαλό , αρχίζουμε να ξανανιώθουμε την απόρριψη-που ζήσαμε και στο παρελθόν- και την απαξίωση ενός συστήματος που επέστρεψε δριμύτερο , να ισοπεδώσει ότι είχε αφήσει στην θέση του.
Και αρχίζουν πάλι να πιπιλάνε τις καραμέλες του "πατρίς θρησκεία οικογένεια", με τους ευσεβείς Χριστιανούς που κάνουν τους μεγάλους σταυρούς, αλλά ποτέ δεν έχουν συμπεριφερθεί Χριστιανικά, με τα καλά παιδιά, που θα φοράνε ποδιά, θα πηγαίνουν στις σχολές με το βλέμμα χαμηλά και χωρίς πολιτικές ιδέες και αηδίες και με τις αστείες και επικίνδυνες φανφάρες, περί επαναφοράς της Τάξης και περί επανίδρυσης του κράτους.
Όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος.
Πως να πούμε κουβέντα τώρα εμείς οι ταπεινοί, που σπουδάσαμε στην Πλατεία Καλογήρων?
Εμείς που μπλέξαμε από μικροί, με κομματικές οργανώσεις και αηδίες? Εμείς που κάναμε αποχές, όταν η ΝΔ του 80 απαγόρευε τις γιορτές του Πολυτεχνείου? Εμείς που πιστεύουμε στους αγώνες για την Δημοκρατία και δεν είμαστε διατεθειμένοι να πάμε σε ψυχίατρο, επειδή μία χθεσινή κυράτσα, με την κάλυψη της νέας της θέσης, για εκεί μας προέτρεψε? Εμείς που κλαίμε όταν ακούμε αντάρτικα τραγούδια, όταν βλέπουμε όλους αυτούς που πέθαναν, για την Δημοκρατία και τις αρχές της, και όταν αναλογιζόμαστε τα χαμένα χρόνια των δικών μας αγώνων-μικρών ή μεγάλων δεν έχει σημασία-για να φτάσουμε σήμερα σε αυτή την απόλυτη αποχαύνωση?
Εμείς τελικά που ζούμε στο περιθώριο και στην απλότητα του καθημερινού?
Εννοείτε βεβαίως πως τίποτα δεν θα πούμε.
Γνωρίζουμε ακριβώς που θα καταλήξει αυτή η προσπάθεια.
Γνωρίζουμε πως κανένας δεν μπόρεσε ποτέ να ξεγελά πολλούς για πολύ καιρό.
Τον δρόμο τον δικό μας τον ξέρουμε. Τον έχουμε ξαναβαδίσει και θα τον ξαναβαδίσουμε.
Είναι ο δρόμος της διεκδίκησης και του αγώνα. Γιατί ξέρουμε πως τίποτα δεν χαρίζεται και πως όλα καταχτιούνται.
Βλέπεις εμείς δεν τελειώσαμε το Χάρβαρντ, εμείς σπουδάσαμε στην Πλατεία Καλογήρων...….
Υ.Γ Μου αρέσουν τα θερμά αγωνιστικά Φθινόπωρα. Έχουν κάτι από τους άγουρους αγώνες της νιότης μας.
Ραντεβού στα γουναράδικα αγαπητοί.
Ζαφείρης Στέφανος
Εκ Πλατείας Καλογήρων Ορμώμενος.
