Χρόνια πολλά κυκλοφορώ στους δρόμους.
Το πάλεψα.
Πάντα βάζοντας μπροστά το συναίσθημα και την ψυχή.
Κυνηγώντας όπως αποδείχτηκε ανεμόμυλους.
Περνώντας τράνζιτ, όπως αποδείχτηκε, από όλα τα λιμάνια που ονειρεύτηκα και πάλεψα για να φτάσω.
Διαψευδόμενος πανηγυρικά, όπως αποδείχτηκε από τα ίδια τα γεγονότα και τις καταλήξεις.
Χρεωμένος πάντα, όπως αποδείχτηκε και γι αυτά που εφταιγα και γιαυτα που δεν έφταιγα.
Απολογούμενος πάντα, όπως αποδείχτηκε, όχι για τα όσα εγώ απεκομισα, αλλά όσοι δίπλα μου βαδιζαν,αγωνιζόμενοι όπως έλεγαν, για τον κοινό σκοπό, αλλά στη λήξη του αγώνα μας, εισεπραταν
τα επιχείρια μιας πορείας που από την αρχή την είχαν γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.
Και πάντα μα πάντα αναγνωριζοντας στο τέλος την μη ικανότητα μου να καβαλαω το καλάμι.
Εκείνο που οι συνοδοιπόροι μου, με χαρά και προθυμία καβαλίκευαν και το πήγαιναν βόλτα, σε μία απορημένη κοινωνία, που αναρωτιέται κάθε φορά, μα δεν υπάρχει κανένας διαφορετικός κανένας καλός?
Σήμερα που τα στερνά τιμούν τα πρώτα και οι χθεσινοί επαναστάτες γίναν διαχειριστές, επιβάλλεται να διατηρήσουμε την αξιοπρέπεια , το ρομαντισμό και την ανθρωπιά μας.
Σήμερα που τα καλάμια γίνανε τόσα πολλά και οι χτεσινοί αγωνιστές μετατράπηκαν με ευκολία, σε όσα κατηγορούσαν και κατήγγειλαν, σήμερα που η καινούργια σούπα της δικιάς μας ύπνωσης μαγειρεύεται, σήμερα που χάθηκαν ταυτότητες ιδεολογικές, ηθικά πλεονεκτήματα, διαφορετικές κοσμοθεωρίες σήμερα που η πραγματικότητα για άλλη μια φορά επικράτησε πανηγυρικά των ονείρων, είναι πιο επιτακτικό και πιο απαραίτητο από ποτέ να χαρίσουμε τα καλάμια στους νέους σωτήρες μας και να ξαναβγουμε στην ανοιχτή θάλασσα, με την ελπίδα πως τούτο δω το ταξίδι θα διαφέρει από όλα τα προηγούμενα.
Μα και αν δεν διαφέρει μικρό το κακό.
Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια.
Υ. Γ Αν την ζωή σου δεν μπορείς να την κάνεις καλύτερη, φρόντισε τουλάχιστον να μην την εξευτελίζεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου