ΕΠΕΙΔΗ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΑΡΧΕΙΟΘΕΤΕΙΤΑΙ!

Γράφει ο Νεοκλής Θεοδωρόπουλος

Καλοκαίρι του 1982…

Το ισραηλινό καθεστώς πήρε το πράσινο φως να εξουδετερώσει την «τρομοκρατία» και τον αρχιτρομοκράτη Γιάσερ Αραφάτ (ναι, τότε για τους “θεσμούς” της “κοινωνίας των εθνών”, ο ηγέτης της Παλαιστινιακής Αντίστασης ήταν ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ και κανείς πολιτικός ηγέτης δεν τολμούσε να του συμπαρασταθεί…).

Το Ισραήλ εισβάλει τον Ιούνη στο Λίβανο και εκκαθαρίζει κάθε "εστία" συγκέντρωσης Παλαιστινίων μαχητών της Ελευθερίας και συνάμα δολοφονεί γυναικόπαιδα, γέρους, γριές… πρέπει η εθνοκάθαρση να οριστικοποιηθεί… τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία, αφού οι ΗΠΑ και η Ευρώπη (ΕΟΚ) ενέκριναν και εξουσιοδότησαν τους σφαγείς να...
δώσουν ένα τέλος, αλλά και η ΕΣΣΔ που βρίσκεται σε μια θέση άμυνας απέναντι στη Δύση, δεν θα φέρει «αντιστάσεις», όπως εκτιμούν οι αναλυτές της Cia…
Μάχες σώμα με σώμα σ’ ολόκληρο τον Λίβανο για δύο ολόκληρους μήνες…
Λεπίδι στο λαιμό νεογέννητων βρεφών, αθώων ανήμπορων ηλικιωμένων…
Οι Φενταγίν, αβοήθητοι ακόμη κι από τις Αραβικές χώρες, υποχωρούν συνεχώς μπροστά στον καλύτερα εξοπλισμένο στρατό του πλανήτη…
Η διεθνής κοινότητα παραμένει σιωπηλή μπροστά στο Ολοκαύτωμα…
Τον Αύγουστο του 1982, τι ειρωνεία… μετά από 28 χρόνια σαν σήμερα, ο Γιάσερ Αραφάτ με τους Φενταγίν, αναζητεί καταφύγιο μέσα στην πρωτεύουσα του Λιβάνου, τη Βηρυτό… Εκεί, ελπίζει, δεν θα τολμήσουν οι ισραηλινοί να εισβάλουν. Πρωτεύουσα ενός κράτους... διεθνής συμβάσεις... διεθνές δίκαιο... ανθρώπινα δικαιώματα… Έννοιες που όμως δεν συγκινούν τα συμφέροντα της “πολιτισμένης” δύσης. Οι ΗΠΑ έχουν πάρει αποφάσεις: ΤΕΛΟΣ στην Παλαιστινιακή Αντίσταση και τον Αραφάτ!
Αντίσταση στους εισβολείς δρόμο με δρόμο, σπίτι με σπίτι, πόρτα με πόρτα… και τέλος εγκλωβίζονται στην περιοχή του Λιμανιού της Βηρυτού…
Άνισος αγώνας… Καμία χαραμάδα διαφυγής… το τέλος αναπόφευκτο!
Οι παγιδευμένοι Φενταγίν, χωρίς νερό, τρόφιμα και δοκιμαζόμενοι από τα φονικά όπλα των ΗΠΑ, παρά την αντίσταση δεν έχουν καμία ελπίδα.
Συνάμα, όπου υποχωρούν οι μαχητές του Αραφάτ, φωτιά και λεπίδι για ότι κινείται και είναι Παλαιστινιακό. Στο πέρασμα του Αττίλα, ότι έχει σχέση με την Παλαιστίνη γίνεται τέφρα…
Οι παλαιστινιακού καταυλισμοί, ναι οι καταυλισμοί υπό την προστασία του ΟΗΕ στον Λίβανο, ισοπεδώνονται και οι άμαχοι κατακρεουργούνται!
ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΟΚ, Αραβικές χώρες, ΕΣΣΔ… δεν αντιδρούν μπροστά στο Ολοκαύτωμα του Παλαιστινιακού λαού…
Τον Αύγουστο του 1982 ένας ευρωπαίος πρωθυπουργός σηκώνει οργισμένη φωνή! Ένας Έλληνας, ο Ανδρέας Παπανδρέου, πρωθυπουργός της Ελλάδας, μέλος της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ, αδιαφορώντας για τη στάση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ, διδάσκει στην παγκόσμια κοινότητα τη Διεθνιστική Αλληλεγγύη, τη στάση των σοσιαλιστών απέναντι στην αδικία!
Βέβαια, πως μπορεί να ξεχάσει τη βοήθεια της Παλαιστινιακής Αντίστασης στον αντιδικτατορικό αγώνα… πως μπορεί να ξεχάσει πως δεν μπορείς να είσαι σοσιαλιστής και να σιωπάς μπροστά στο διεθνές έγκλημα, την εθνοκάθαρση του αδελφού Παλαιστινιακού λαού, του φίλου και συντρόφου σου Γιάσερ Αραφάτ!
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, συνιστά «ψυχραιμία» στον Ανδρέα Παπανδρέου… τον καλεί ν’ αναλογιστεί πως «η Ελλάδα ανήκει στη δύση και έχει υποχρεώσεις απέναντι στους συμμάχους…». Μάλιστα, ο “εθνάρχης” της δεξιάς, προσπαθώντας να αποτρέψει την απόφαση του Ανδρέα Παπανδρέου, του επισήμανε με έμφαση «τα μεγάλα είναι για μεγάλους».
Ο ηγέτης έχει λάβει τις αποφάσεις του… και μόνος του σύμμαχος ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο ηγέτης των σοσιαλιστών της Κύπρου!
Πλοία της ελληνικής κυβέρνησης αναχωρούν για το Λίβανο και όλοι εκτιμούν πως δεν θα φθάσουν ποτέ, πως οι μεγάλες δυνάμεις δεν θα το επιτρέψουν!
Τα ελληνικά πλοία φθάνουν στη Βηρυτό, επιβιβάζουν ΟΛΟΥΣ τους μαχητές της Παλαιστινιακής Αντίστασης -και τους τραυματίες Φενταγίν-, μαζί με τον Γιάσερ Αραφάτ, τον ηγέτη της Παλαιστινιακής Επανάστασης και στις 30 Αυγούστου αναχωρούν για την Ελλάδα!
Οι μαχητές της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, με ευθύνη του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ανδρέα Παπανδρέου και ενάντια στους συνένοχους «πολιτισμένους» ηγέτες της δύσης, θα φθάσουν στην Αθήνα και θα βρούνε καταφύγιο στην Ελλάδα του Ανδρέα.
Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου τους υποδέχτηκε στο Φάληρο, παρά τις προτροπές των ισχυρών να μην εμπλακεί η χώρα μας.
Έτσι γράφεται η ιστορία και έτσι θα τη θυμόμαστε όσοι είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε εκείνες τις στιγμές.

Και όχι με μισόλογα και «χλιαρές» τοποθετήσεις και φιλοφρονήσεις με εγκληματίες σαν τον Νετανιάχου.

Βέβαια, κάποιοι θα πουν: άλλες εποχές… άλλες διεθνείς συνθήκες… άλλες πολιτικές… οι αγορές… η οικονομία… η “νέα εποχή”, η νέα διεθνής συγκυρία, η πολιτική οφείλει να εκσυγχρονίζεται… ο ρεαλισμός… οι νέοι διεθνείς συσχετισμοί κ.α.π. που έχουν στις φαρέτρες τους οι νεοφιλελεύθεροι πολιτικάντηδες!

Όμως, το περίσσευμα της μνήμης μπορεί να συνθλίψει το εξαθλιωμένο παρόν και τους εξαθλιωμένους πολιτικούς που πουλάνε ιδέες, ιδεολογίες, οράματα, όνειρα, για μια καρέκλα!
Κι αυτό γιατί όταν μας ρωτήσουν τι κάνουμε, γιατί θυμόμαστε, γιατί δεν βλέπουμε μπροστά, το μέλλον… θα τους απαντήσουμε:

Εμείς θυμούμαστε!

Κι έτσι θα ‘ρθει η μέρα που εμείς θα θυμούμαστε τόσα πολλά, ώστε να θάψουμε σ’ ένα μεγάλο τάφο τους απατεώνες και παραχαράκτες της ιστορίας και του σοσιαλισμού.