Ίσως έτσι ήθελα να "τιμωρήσω" τον εαυτό μου, για όλα εκείνα που για ώρες αράδιαζα, συνεπαρμένος κάθε φορά ,από ένα όνειρο, μια ελπίδα, μια πίστη.
Και στοίβαζα τα εμφυολογήματά μου σωρηδόν και μάλιστα θύμωνα κιόλας, αν κάποιος είχε την αναίδεια να διαφωνήσει με τα όσα σοφά διατύπωνα.
Και όπως λένε, όσα δεν φέρνει η ώρα , τα φέρνει ο χρόνος.
Άρχισαν τα "χαστούκια"
Πρώτα σε προσωπικό επίπεδο, μιας και η Ιστορία τιμωρεί.
Μου δόθηκε η ευκαιρία (έστω και σε χαμηλό επίπεδο), να κάνω πράξη τα όσα επαγγελόμουν και πίστευα.
Και αν εξαιρέσεις μια καλή αρχή, στην συνέχεια, βαδίζοντας την πεπατημένη, υποχώρησα, συνθηκολόγησα και τελικά στον απολογισμό μου, δεν κατάφερα να βάλω μια πέτρα πάνω στην άλλη.
Πλήρης παταγώδης αποτυχία και δικαίωση εκείνων που κυβερνώντας χρόνια και χρόνια, λένε πως σε αυτό τον τόπο(Ελλάδα για να μην παρεξηγηθώ), τίποτα δεν αλλάζει.
Ύστερα σε ευρύτερο επίπεδο.
Πίστευα και επένδυσα χρόνο, αγώνα, σκέψεις, αντοχές σε μια ιδέα που ξεκινά από τα νεανικά μου χρόνια.
Ξεκινώντας από την πρώτη "επαναστατική" Πασοκική περίοδο, πάντα είχα την ελπίδα πως η κεντροαριστερά θα επικρατήσει και θα φέρει την αλλαγή και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Όλα αυτά τα χρόνια, εγώ, όπως και η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, έχοντας εύηχα ώτα και εθελοτυφλώντας , πιστώναμε άτομα, κόμματα και καταστάσεις, αναμένοντας, καταπίνοντας, αναβάλλοντας και ελπίζοντας.
Και πάντα μα πάντα, το αποτέλεσμα το ίδιο.
ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ!
Οι ελπίδες κορυφώθηκαν ,για να μην πω απογειώθηκαν τον Γενάρη του 2015.
Φάνηκε πως το παλεύουμε
Και ύστερα?
Ιούλης του 2016 και για μια ακόμα φορά ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ.
Εκεί λοιπόν είμαστε σήμερα , που ποιος ξέρει ποιος διάολος με έβαλε να πλησιάσω κοντά στο πληκτρολόγιο και να αρχίσω να ξανααραδιάζω, θυμωμένα, απολογητικά, απογοητευμένα, απαισιόδοξα λόγια........
Και ξέρω πως μαζί μου είναι χιλιάδες.
Χιλιάδες που δεν πείθονται πια, που δεν ελπίζουν, που δεν νοιώθουν καμιά ανατριχίλα βλέποντας και ακούγοντας, που δεν έχουν κανένα σκοπό, που έχουν πιάσει καναπέ, που δίνουν χωρίς να σκάνε καθόλου χώρο και χρόνο σε πουθενάδες, που αρνούνται να δακρύσουν κάθε φορά που κάτι τους χαλάει, που δεν θα θυσιαστούν για τίποτα και για κανέναν, που ασχολούνται μόνο με εκείνα που τους κάνουν να χαμογελούν, που δεν περιμένουν πια την άλλη Ελλάδα της Αριστεράς , γιατί απλούστατα κατάλαβαν πως δεν υπάρχει!
Είμαι εκεί και χαίρομαι που βλέπω, πως στην Ελλάς του 2000(16), επιπλέουν Καμίνηδες, Μπουτάρηδες, Μπέοι, Ψινάκηδες, Μπουμπούκοι, Κούληδες, Παρασκευόπουλοι, Ζουράρηδες, Κασιδιάρηδες και κάθε λογής Ειδικοί, που ο καθένας από το πόστο του και το μετερίζι του, ντύνει την πραγματικότητα κατά όπως τον βολεύει και τρελαίνει όποιον έχει απλά τον κοινό νου, να αντιλαμβάνεται και να καταλαβαίνει.
Σε αυτή την Ελλάδα, πιστεύω λοιπόν( και το λέω για πρώτη φορά, χωρίς καθόλου να στεναχωρηθώ),εμάς το μόνο σημείο που μας απόμεινε είναι ο ΚΑΝΑΠΕΣ μας!!!!!
Και όταν καμιά φορά, μας πιάνει τρέλα υπάρχει λύση εύκολη και απλή.
Ο Παρακείμενος τοίχος.
Μια κουτουλιά και όλα θα πάνε στην θέση τους.
Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε(όσοι με διαβάσατε) και σας υπόσχομαι πως επειδή πολύ χαλάστηκα, θα κάνω πάρα πολύ καιρό να ξαναπιάσω το πληκτρολόγιο!!!!
Ζαφείρης Στέφανος
Πρώην ονειροπόλος
Νυν καναπεδάτος
