Γιατί Δεν θα είμαι υποψήφιος!!....

Διαβάζω καθημερινά τις δηλώσεις πολλών καλών φίλων και συμπολιτών, που αναγγέλουν την κάθοδο τους στην πολιτική σκηνή, Τοπική ή Κεντρική και πραγματικά νοιώθω την ανάγκη, να δηλώσω και εγώ το γιατί ΔΕΝ θα είμαι υποψήφιος.

Και η αναγκαιότητα αυτή που νοιώθω  δεν κρύβει κάποια σκοπιμότητα, ούτε επιδιώκει να αποδείξει το οτιδήποτε. 

Είναι απλά μια δήλωση ψυχής  που νομίζω πως έχω την υποχρέωση να την καταθέσω, δίνοντας μία άτυπη αναφορά, σε όσους με πίστεψαν τόσα χρόνια, αλλά και σε όσους ποτέ δεν με κατάλαβαν, εύκολα με πολέμησαν και ακόμα ποιο εύκολα με κατέταξαν στα λαμόγια.

Έχει να κάνει λοιπόν αυτή η απόφαση μου, με έναν όρο που χρησιμοποιούμε στις πωλήσεις και που σε απλή μετάφραση  ορίζεται σαν ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΕΠΙΤΕΥΞΗΣ ΣΤΟΧΟΥ.

Μιας και η κάθε μας ενέργεια, η κάθε μας κίνηση, η κάθε μας διεκδίκηση, χαρακτηρίζεται καλώς ή κακώς από έναν στόχο. 

Έτσι είναι δομημένη η κοινωνία σήμερα και μας αρέσει δεν μας αρέσει είμαστε υποχρεωμένοι σε αυτό το τέμπο να κινηθούμε. 

Κάνοντας λοιπόν μια προσωπική ανασκόπηση, θα ξεκινήσω από την μακρινή δεκαετία του 80, όπου μαζί με μια ομάδα καλών φίλων και συντρόφων πιστέψαμε πως θα αλλάξουμε τον κόσμο.

Ήτανε βλέπετε η λέξη Αλλαγή της μόδας τότε. 

Και μας συγκινουσε, μας ενέπνεε, μας έδινε δύναμη. 

Το παλέψαμε από τότε  με προσθαφαιρέσεις σε πρόσωπα και σε καταστάσεις.

Οι περισσότεροι στον δρόμο έκαναν "στάση   Μία στάση που εξαργυρώθηκε  είτε με μια καρέκλα, είτε με μια άδεια για κάτι  είτε λόγω νέων προσωπικών δεδομένων 

Οι υπόλοιποι συνέχιζαμε έχοντας πάντα τον ίδιο στόχο. 

Να αλλάξουμε τον κόσμο. 

Οι συνθήκες ζωής άλλαξαν, θα έλεγα δραματικά " έσκασε" η κρίση, τα συνθήματα άρχισαν να ξεθωριάζουν, τα χρόνια άρχισαν να βαραίνουν στις πλάτες μας.

Κάποια στιγμή, περάσαμε, ή νομίζαμε πως περάσαμε στην Εξουσία. 

Τοπική μεν, μικρή και χωρίς ιδιαίτερες δυνατότητες  

Βλέπεις ο δικός μας στόχος είχε αρχίσει να φαίνεται και να είναι το λιγότερο γραφικός. 

Πολύ σύντομα λοιπόν βρεθήκαμε εκτός "Εξουσίας , πικραμένοι και απογοητευμένοι, όχι από τους άλλους, αλλά από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Είναι εκείνες οι στιγμές που τα γιατί, που σου θέτει ο εαυτός σου, δεν μπορούν να απαντηθούν.

Είναι εκείνη η ώρα που θα πρέπει να αποφασίσεις. Ή θα αναπροσαρμόσεις και θα μικρύνεις τον στόχο, ή θα πρέπει να θέσεις εαυτόν εκτός συστήματος. 

Θέλοντας λοιπόν αγαπητοί φίλοι, να είμαι συνεπής με τα όσα ονειρεύτηκα και πάλεψα, δεν θα μπορούσα πάρα να επιλέξω  χωρίς δεύτερη σκέψη, την έξοδο από το σύστημα και την αποχή μου, από τα κοινά.

Είναι τόσο απλά τα πράγματα, αρκεί να θέλουμε να τα δούμε, με θάρρος, αυτοκριτική και ειλικρίνεια. 

Θα κλείσω με τα λόγια του αγαπημένου Χρόνη Μίσσιου :Όταν κατάλαβα πως δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, αποφάσισα να μην του επιτρέψω να με αλλάξει αυτό.

Είναι η φράση που με εκφράζει απόλυτα. 

Υ. Γ Με τα όσα γράφω δεν θέλω, ούτε να μειώσω  ούτε να υποβαθμίσω, την απόφαση όλων όσων επιμένουν ακόμα να ασχολούνται με τα κοινά. Είναι απολύτως βέβαιο, πως ανάμεσα τους υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα πιστεύουν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, άλλοι που κάνουν πως ακόμα το πιστεύουν και άλλοι που δεν το πίστεψαν ποτέ.Εκει βέβαια εναπόκεινται στην κρίση του κάθε πολίτη να αναγνωρίσει σε ποια από τις τρεις περιπτώσεις ανήκει ο κάθε υποψήφιος και στην συνέχεια να πράξει τα δέοντα.

Ζαφείρης Στέφανος
Εκτός στόχου. 

Τελικά το πουκάμισο ήταν αδειανό....και η Ελενη άπιαστη Χίμαιρα...

Ελένη

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ Ελένη που ακολουθεί ανήκει στη συλλογή... Κύπρον, ου μ' εθέσπισεν... (1955), γράφτηκε όμως, κατά δήλωση του ποιητή, το 1953, όταν ο Σεφέρης ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Κύπρο. Ξαναπήγε το 1954 και το 1955. Το 1955 θ' αρχίσει ο Κυπριακός αγώνας κατά της αγγλικής κατοχής. Ο Σεφέρης από τις θέσεις του στο διπλωματικό σώμα θα παρακολουθήσει από πολύ κοντά τις φάσεις του κυπριακού δράματος.

Για να κατανοήσουμε το ποίημα, πρέπει να έχουμε υπόψη μας πρώτα πρώτα δύο αρχαίους μύθους, που αποτελούν τον πυρήνα του:

α) Ο μύθος του Τεύκρου: Ο Τεύκρος, γιος του βασιλιά της Σαλαμίνας Τελαμώνα και αδελφός του Αίαντα, έλαβε μέρος στον τρωικό πόλεμο, όπου διακρίθηκε ως τοξότης. Όταν επέστρεψε στη Σαλαμίνα, ο πατέρας του δεν τον δέχτηκε, γιατί έκρινε ότι δε συμπαραστάθηκε αρκετά στον αδελφό του Αίαντα, που αυτοκτόνησε, επειδή οι Αχαιοί δεν έδωσαν σ' αυτόν ως αριστείο τα όπλα του Αχιλλέα. Ο Τεύκρος τότε, υπακούοντας σε χρησμό του Απόλλωνα, έφυγε στην Κύπρο, όπου και ίδρυσε πόλη και της έδωσε το όνομα Σαλαμίνα (κοντά στη σημερινή Αμμόχωστο) ως ανάμνηση της πατρίδας του.

β) Ο μύθος της Ελένης: Σύμφωνα με μια εκδοχή αυτού του μύθου η Αφροδίτη δεν έδωσε στον Πάρη την πραγματική Ελένη, αλλά ένα ομοίωμά της. Την Ελένη τη μετέφερε ο Ερμής, με εντολή της Ήρας, στην Αίγυπτο, στο παλάτι του βασιλιά Πρωτέα, όπου τη συνάντησε ο Μενέλαος επιστρέφοντας από την Τροία. Την εκδοχή αυτή του μύθου διαπραγματεύεται ο Ευριπίδης στην τραγωδία του Ελένη. Στην τραγωδία συναντάει την Ελένη στην Αίγυπτο και ο Τεύκρος, που περνάει από κει ταξιδεύοντας για την Κύπρο.

Ο Σεφέρης προτάσσει ως μότο στο ποίημά του τρία αποσπάσματα της τραγωδίας του Ευριπίδη, που συνοψίζουν τους δύο μύθους:

ΤΕΥΚΡΟΣ:	...στη θαλασσινή Κύπρο, όπου μου όρισε ο Απόλλων να κατοικώ, δίνοντάς της το νησιωτικό όνομα Σαλαμίνα ως ανάμνηση εκείνης της πατρίδος μου (στ. 148-150).
ΕΛΕΝΗ:	Εγώ δεν πήγα στην Τρωάδα, ένα είδωλο μου ήταν (στ. 582).
ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ:	Τι λες; Ώστε για μια νεφέλη τραβήξαμε του κάκου τόσα βάσανα; (στ. 706).

Επίσης πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι ο Σεφέρης δεν παραμένει στους αρχαίους μύθους, αλλά τους μεταφέρει στην εποχή μας, δηλαδή τους κάνει να εκφράζουν σύγχρονες εμπειρίες. Και εδώ ας σκεφτούμε ότι ο ποιητής έζησε τους δυο παγκόσμιους πολέμους και τη μικρασιατική καταστροφή, που τον έπληξε ιδιαίτερα, αφού του στέρησε την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Σμύρνη, όπου γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά του χρόνια.

Στο ποίημα μιλάει ο Τεύκρος. Πίσω όμως από τα λόγια του συχνά θ' ακούμε τη φωνή του ποιητή.

ΤΕΥΚΡΟΣ

... ες γην εναλίαν Κύπρον, ου μ' εθέσπισεν οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν Σαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας. ....................................................................

ΕΛΕΝΗ

Ουκ ήλθον ες γην Τρωάδ', αλλ' είδωλον ην. ...................................................................

ΑΓΓΕΛΟΣ

Τι φης; Νεφέλης άρ' άλλως είχομεν πόνους πέρι;

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ: ΕΛΕΝΗ.

	«Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»*
	(Απόσπασμα)
	«Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»
	Δακρυσμένο πουλί,
		στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
55	που έταξαν* για να μου θυμίζει την πατρίδα,
	άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι*, αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι, αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι δε θα ξαναπιάσουν τον παλιό δόλο των θεών·
			αν είναι αλήθεια
60	πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,
	ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος, που ωστόσο είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια, δεν το 'χει μες στην μοίρα του ν' ακούσει
65	μαντατοφόρους* που έρχουνται να πούνε
	πως τόσος πόνος τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη. http://ebooks.edu.gr Υ.Γ oroposavrio: Ήταν τελικά άδειο το πουκάμισο? Χάθηκε τελικά η Ελένη? Και χάθηκε σαν σκιάχτρο, ή σαν πανέμορφη γυναίκα? Ήταν άδικοι οι αγώνες μιας ολόκληρης δικιάς μας ζωής? Χτίσαμε παλάτια σε μια κινούμενη άμμο? Φανταστήκαμε πως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ενώ τελικά δεν μπορούσαμε ούτε καν να αλλάξουμε την δικιά μας νοοτροπία και συμπεριφορά?"Τσάμπα και βερεσέ" χάθηκαν τόσες ψυχές σε ένα αγώνα που αποδείχτηκε μάταιος και χωρίς σκοπό? Και τα όνειρά μας, που σήμερα μας εκδικούνται? Και όλοι εκείνοι οι συναγωνιστές, που άλλοι κουράστηκαν σαν και μένα και πιάσαν καναπέ και άλλοι υπέκυψαν στα θέλγητρα και στα "δώρα" μιας πρόσκαιρης ή και μόνιμης Εξουσίας? Και μια νιότη που έφυγε βιαστική και εφήμερη, χωρίς να μπορέσει τίποτα να αλλάξει και τίποτα να γεννήσει? Ερωτήματα που στριφογυρίζουν στις ψυχές χιλιάδων "αποτυχημένων επαναστατών", χιλιάδων απογοητευμένων ιδεολόγων. Ερωτήματα που δεν τολμούν οι ίδιοι να απαντήσουν, αν και μπορούν, μιας και θα αναγκαστούν να παραδεχτούν, πως τελικά ναι, ήταν αδειανό το πουκάμισο και η Ελένη ήταν μια άπιαστη Χίμαιρα... Ερωτήματα που θα μας τυραννάνε μέχρι να αποχωρήσουμε από αυτό τον μάταιο κόσμο και που τελικά δεν θα τα απαντήσουμε και θα τα πάρουμε μαζί μας, υποκρινόμενοι πως κρατάμε ένα μεγάλο μυστικό, ενώ γνωρίζουν όλοι, πως πιο εύκολη απάντηση δεν υπάρχει... Και είναι απόλυτα βέβαιο, πως και να ξαναγυρνούσαμε, την ίδια πορεία θα διανύαμε και την ίδια κατάληξη θα είχαμε. Γιατί είναι πραγματικά όμορφο και λυτρωτικό, να τα "παίζεις" και να τα χάνεις όλα, αγωνιζόμενος με καρδιά, ψυχή και συναίσθημα, έστω και αν γνωρίζεις πως τελικά, πάντα το πουκάμισο θα είναι αδειανό και πως πάντα η Ελένη θα είναι μια άπιαστη χίμαιρα. Ζ.Σ

Διόδια.Μπορεί ακόμα κάποιοι να μας δουλεύουν?

Διαβάζω τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την επανάληψη των δικών για τα επεισόδια στα Διόδια της Μαλακάσας το 2014,δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο σε τοπικό, όσο και σε κεντρικό επίπεδο και αναρωτιέμαι: Ζούμε σε παράλληλο σύμπαν ή όλοι αυτοί οι τύποι μας δουλεύουν ψιλό γαζί?
Είναι δυνατόν 5 περίπου χρόνια μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ να ζητούν τώρα τα στελέχη του με έμφαση και με στόμφο ,να καταργηθούν οι νόμοι Βορίδη Ρέππα?
Ποιος όφειλε να έχει καταργήσει αυτά τα εκτρώματα από την πρώτη μέρα που ανέλαβε την Εξουσία?
Ποιος κέρδισε έναν ολόκληρο ταλαιπωρημένο λαό, λέγοντας προεκλογικά πως θα καταργήσει τα Διόδια και θα αποδώσει δρόμους ελεύθερους για όλους τους πολίτες?
Ποιος έλεγε και διατυμπάνιζε πως θα καταγγείλει την πρώτη μέρα τις ληστρικές και αποικιοκρατικές συμβάσεις?
Ποιος πρωτοστατούσε στις εκδηλώσεις και στις κινητοποιήσεις για τα Διόδια και δυναμίτιζε το κλίμα με μεγάλα και επαναστατικά συνθήματα?
Ποιος  ανακάλυψε την επόμενη μέρα, από την ανάληψη του Παραδείσου της ΚΑΡΕΚΛΑΣ, πως δεν μπορεί τίποτα από όλα αυτά να γίνει, γιατί είμαστε δεσμευμένοι και θα πρέπει να πληρώσουμε τεράστια ποσά. Σε ποιους? Στους εργολάβους των δρόμων, όπως χαρακτηριστικά τους ονομάζαμε...
Και ποιος  τέλος ήρθε ακόμα και τώρα, μόλις τέσσερεις μήνες πριν να μας υποσχεθεί σε μια εκδήλωση απέραντης υποκρισίας πως όλα τελειώνουν και πως σύντομα η περιοχή του Ωρωπού απαλλάσεται από τον άδικό βραχνά των Διοδίων?
Και φυσικά από τότε τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε, αρά μόνο από ότι διαβάσαμε η πληρωμή μερικών εκατομμυρίων προς τους Εργολάβους των δρόμων, προκειμένου να εξασφαλιστεί μια παράταση(έως τις Εκλογές) της παρούσας κατάστασης...……….
Και καλά όλα αυτά. Εντάξει το φάγαμε το πίτουρο (και λέω φάγαμε, γιατί και εγώ συμμετείχα και πίστευα πως όλα αυτά ήταν αλήθεια ) και μείναμε άφωνοι να παρακολουθούμε την μετάλλαξη της  πεταλούδας σε κάμπια!!!!!!
Είναι ανάγκη όλα αυτά τα στελέχη της υποτιθέμενης Αριστερής διακυβέρνησης,να βγαίνουν και να παίζουν ακόμα με την νοημοσύνη μας?
Είναι ανάγκη να μας θεωρούν τόσο ανόητους και τόσο δειλούς, και με θράσος και με απύθμενη αμετροέπεια να βγαίνουν να μας γεμίζουν αγανάκτηση και θυμό?
Επειδή αγαπητοί πρώην σύντροφοι, βολευτήκατε σε μια τεράστια ΚΑΡΕΚΛΑ(όσο και αν το αρνείστε), δεν σημαίνει πως και εμείς θα πρέπει να αλλοιωθούμε και να βλέπουμε τα πράγματα με τα δικά σας συμβιβασμένα μάτια...…..
Εντάξει δεν κάνατε απολύτως τίποτα για τα Διόδια.
Μην ασχημονείτε ενάντια στην ψυχοσύνθεση, στην ηρεμία και στην ψυχραιμία μας.
Βρείτε ένα καλό λαγούμι και κρυφτείτε μέσα.
Για κει είσαστε.....
Και για φωτογραφίες με θα και με μελέτες...…
Τα Διόδια και το πρόβλημα τους, είναι αποκλειστικά δική μας υπόθεση...
Εσείς άλλωστε χαρακτηρίσατε τα πρόστιμα, απλήρωτες διελεύσεις!!!!!!(και υπάρχει σχετικό βίντεο)!
Στο λαγούμι σας αγαπητοί πρώην σύντροφοι....
Γιατί σε λίγο ,ούτε για εκεί δεν θα είσαστε!!!!
Ζαφείρης Στέφανος
Ενεργός Πολίτης

Χάνονται μόνο όσοι ξεχνιούνται.

Φεύγουν οι άνθρωποι. Φεύγουν από δίπλα σου, απ’ τη ζωή σου, απ’ τον κόσμο σου. Φεύγουν και γίνονται αναμνήσεις κάπου στο βάθος του μυαλού. Σκέψεις σκόρπιες και πρόσωπα θολά, δίχως χρώματα κι αρώματα. Μόνο μια αίσθηση σου αφήνουν, μοναδική ο καθένας, απ’ ότι μπόρεσε να σε κεράσει για όσο βρέθηκε στο δρόμο σου.

Φεύγουν οι άνθρωποι και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι. Στιγμές χαράς, στιγμές απώλειας. Τρενάκι που ανεβοκατεβαίνει η ζωή με επιβιβάσεις άγνωστες κι αναχωρήσεις ξαφνικές. Εσύ ριζωμένος στο κάθισμα κοιτάς απ’ το τζάμι τους σταθμούς και στέκεσαι ακίνητος. Σαν τους εφιάλτες που σε βρίσκουν τη νύχτα να προσπαθείς να ουρλιάξεις και φωνή να μη βγαίνει.

Φεύγουν εκείνοι που έχουν έρθει για καλό. Που σε γεμίζουν με αγάπη και καλοσύνη. Εκείνοι που μαζί τους νιώθεις τις μέρες ομορφότερες και τα ποτήρια μισογεμάτα. Εκείνοι που η φωνή τους σε ηρεμεί και οι συμβουλές τους σε πάνε ένα βήμα παρακάτω. Απομακρύνονται και χάνονται και δεν μπορείς μήτε να θυμώσεις, μήτε να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Μόνο να το υπομείνεις μπορείς.

Είναι δύσκολη η απώλεια. Είναι μεγάλο το κενό. Είναι τρύπες μέσα σου που θα μείνουν πάντα έτσι. Κενές. Δεν μπαζώνονται, δεν καλύπτονται, δε φτιάχνονται. Μένουν τρύπες. Κανένας άλλος δεν μπορεί να αναπληρώσει το κενό εκείνου που φεύγει. Δεν υπάρχει αντικαταστάτης, ούτε αναπληρωματικός. Μοναδικοί άνθρωποι, μοναδικό και το άδειασμα που αφήνουν με το φευγιό τους.

Δεν παλεύεται ο χαμός. Δεν ξεπερνιέται, δεν ξεχνιέται. Όσο και να περνάει ο χρόνος, όσο και να αλλοιώνονται τα πρόσωπα, πάντα μια στιγμή, μια σκηνή, μια μυρωδιά, μια φράση, θα έρθει να χτυπήσει μέσα σου το δικό σου, προσωπικό καμπανάκι της μνήμης. Θα θυμηθείς. Δε σου έχει απομείνει και τίποτα άλλο να κάνεις, πουθενά να πιαστείς. Μόνο να θυμηθείς μπορείς. Να θυμηθείς και να αγγίξεις για λίγα δεύτερα τον άνθρωπο που έχασες.

Θυμάσαι και χαμογελάς. Θυμάσαι και δακρύζεις. Πόσα γέλια, πόσους τσακωμούς μοιραστήκατε. Πόσες φορές είχε δίκιο και πόσες έκανε πίσω στο πείσμα σου. Κανείς δε σε νοιαζόταν έτσι. Δεν έχει σημασία το πόσο νοιαζόταν. Σημασία έχει το πως νοιαζόταν κι αυτό το «πώς» δεν μπορείς να το ξαναβρείς. Είπαμε. Μοναδικά τα κενά. Μοναδικός κι ο τρόπος που δημιουργήθηκαν.

Φεύγουν οι άνθρωποι που δέθηκες μαζί τους. Εκείνοι που τους χάρισες τα πιο «πολλά» σου κι αρκέστηκαν στα «λίγα» σου. Εκείνοι που μιλούσαν στην καρδιά σου κι άκουγαν τα μάτια σου. Φεύγει η οικειότητα και η ασφάλεια που ένιωθες μαζί τους. Χώνονται σε μια βαλίτσα μαζί με όσα άλλα δώρα έφεραν όταν μπήκαν στη ζωή σου.

Στέκεσαι μόνος πια να ρωτάς γιατί. Μετράς πληγές κι αρνείσαι να προχωρήσεις. Κανείς δε θα ‘ναι σαν κι αυτούς που «έφυγαν». Εσύ το ξέρεις και πονάς περισσότερο. Πώς να τα βάλεις με το θάνατο; Πώς να γυρίσεις πίσω το χρόνο; Πώς να χαρίσεις ζωή σε κάτι που μέσα σου κατακτά την αθανασία;

Φεύγουν οι άνθρωποι που αγαπάς περισσότερο. Λες και μια μαγική δύναμη στους έστειλε για λίγο. Τόσο όσο να δεις το καλό και ποτέ να μη συμβιβαστείς με τίποτε λιγότερο.

Φεύγουν εκείνοι που σε αγάπησαν περισσότερο. Φεύγουν αλλά σου αφήνουν μερίδιο απ’ την αγάπη τους για να ‘χεις να πορεύεσαι τις στιγμές που σου λείπουν.

Φεύγουν αλλά τουλάχιστον ήρθαν.

Γράφει η Κατερίνα Χήναρη

Υ.Γ oroposavrio:

Χάνονται μόνο όσοι ξεχνιούνται. Όσοι πέρασαν,έφυγαν και δεν άφησαν πίσω τους τίποτα. Όσοι πέρασαν τράνζιτ από αυτό τον κόσμο και δεν έδωσαν, ψυχή, χαμόγελα, αισιοδοξία, ελπίδα. Χάνονται μόνο όσοι δεν μας σημάδεψαν και δεν γέμισαν τις ζωές μας. Χάνονται μόνο όσοι παύουν να είναι δίπλα μας, κάθε στιγμή, σε κάθε εικόνα που συναντάμε, σε κάθε τι που μας συμβαίνει, ευχάριστο ή δυσάρεστο. Χάνονται μόνο όσοι δεν άφησαν ανεξίτηλη την παρουσία τους, στην καθημερινότητα και στην ζωή μας. Είναι κάθε στιγμή εδώ, δίπλα μας, παντοτινοί σύντροφοι, άγγελοι φυλακές μας, συνοδοιπόροι και σύμβουλοί μας, αδέρφια μας για πάντα. Μέχρι να ξανασυναντηθούμε. Εκεί ψηλά, στα περιβόλια του ουρανού. Γιατί μπορεί να μας χώρισε εκείνος ο άγραφος νόμος που δυστυχώς είναι ανίκητος και δεν παίρνει αναστολές, αλλά είναι απόλυτα βέβαιο πως θα συναντηθούμε και πάλι, για να ζήσουμε αυτή τη φορά, για πάντα μαζί και να κάνουμε όλα όσα δεν προλάβαμε σε τούτη την άχαρη και άπονη, επίγεια ζωή. Είναι μονάχα εκείνες οι στιγμές που σε πνίγει το παράπονο και λες γιατί? Γιατί εσύ? Γιατί να φύγεις?Και ύστερα πάλι, αφού αφήσεις ένα δάκρυ να στάξει και αφού δώσεις χρόνο στην ψυχή σου να συνέλθει, ξαναπαίρνεις το δρόμο σου και συνεχίζεις...…Και που και που, γυρνάς πίσω και κοιτάς.....Κοιτάς αν έρχεται.....Δεν τον βλέπεις, αλλά ξέρεις ότι είναι εκεί! 

Σ.Ζ

Θα έρθει ο καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα......

Θα 'ρθει καιρός
που θ' αλλάξουν τα πράγματα
να το θυμάσαι Μαρία
θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε
κρατώντας τη σκυτάλη
Μη βλέπεις εμένα μην κλαις
εσύ είσαι η ελπίδα
Άκου, θα 'ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ' έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα 'μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια
Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές :
απροσάρμοστοι, καταπίεση,
μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της Ιστορίας
Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα' ρθουνε κι άλλοι
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
...παρ' όλα αυτά Μαρία
Κατερίνα Γώγου

Υ.Γ Oroposavrio :Πόσες φορές δεν είπαμε και δεν πιστέψαμε, πως θα έρθει η στιγμή που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Και άλλες τόσες φορές οικτρά διαψευστήκαμε.
Και τα πράγματα δεν άλλαξα και μεις  γίναμε από νεαροί, ώριμοι και τώρα μεσήλικες, γνωστικοί,φιλήσυχοι πολίτες...…
Και σε κάθε γωνιά κάποιος ελπίζει πως τα πράγματα θα αλλάξουν.
Και στην άλλη ακριβώς γωνιά κάποιοι γελούν, επειδή ξέρουν πως η φορά των πραγμάτων είναι μη αναστρέψιμη και πως όλα θα μείνουν ολόιδια.
Παραμένουμε βέβαια άνθρωποι, με αισθήματα, με ελπίδες, με πάθη, με όνειρα.
Και έτσι θα μείνουμε μέχρι να φύγουμε από αυτή τη γη.
Με μια κρυφή λύπη, επειδή τελικά δεν τα καταφέραμε να αλλάξουμε τούτο τον κόσμο, όσο και αν το θέλαμε και όσο και αν αγωνιστήκαμε γιαυτό. 

Τελικα ποια είναι η αξία και η έννοια της ανθώπινης ζωής στις μέρες μας?

Και εκεί που είχαμε ήσυχη την συνείδηση και ήμασταν βέβαιοι πως όλα τα έχουμε κάνει όπως πρέπει, εμφανίστηκε ένα απρόσμενο, αλλά προφανώς αναμενόμενο γεγονός, να μας αναστατώσει και να μας βγάλει πάλι στα Φειςμπουκικά παράθυρα, άλλους διαμαρτυρόμενους, για αυτούς που προέταξαν την ιδιοκτησία και τον νόμο, απέναντι στην ανθρώπινη ζωή και άλλους για το αντίθετο.
Και άνοιξαν οι τεράστιες λίστες του διαδικτυακού καφενείου και άρχισε όπως πάντα να γράφει ο καθένας "το κοντό του και το μακρύ του".
Οι μισοί μιλούν για έναν επαναστάτη, ομοφυλόφιλο ναρκομανή ακτιβιστή, που επεδίωκε να ζει ελεύθερος, χωρίς να νοιώθει καμιά περιστολή και οι άλλοι μισοί για κάποιον κλέφτη του κοινού ποινικού δικαίου, που τιμωρήθηκε όπως του άξιζε.
Οι μισοί δικαιολογούν τον κοσμηματοπώλη για την αντίδραση του και οι άλλοι μισοί μιλούν για ακραία μορφή φασισμού.
Αφορισμοί ένθεν και ένθεν, αλληλοκατηγορίες και κατάρες, σε μια κοινωνία που αρέσκεται να ασχολείται με ένα θέμα, μόλις αυτό "σκάει" και πολύ σύντομα το ξεχνά και πάει παρακάτω, ασχολούμενη με ένα καινούργιο που είναι πιο πιασάρικο και πιο viral...…….
Και έτσι το καράβι ταξιδεύει, ζωές χάνονται και άνθρωποι στιγματίζονται, χωρίς να υπάρχει ελπίδα, για έναν άλλο τρόπο αντιμετώπισης ζητημάτων που κάποτε θα έπρεπε να τεθούν στην βάση που τους πρέπει και θα έπρεπε να αναλυθούν "πίσω από την βιτρίνα" και πίσω από την επιφάνεια.
Δεν θα σταθώ πραγματικά σε αυτό το γεγονός μιας και αυτό είναι έναν από τα απρόοπτα αναμενόμενα που προετοιμάζονται από ένα κράτος που απουσιάζει και που ασχολείται με φόρους και χαράτσια, αλλά όχι με την ανθρώπινη ζωή και την αξία της.
Γνωρίζει άραγε κάποιος από αυτούς που κονταροχτυπιούνται στα παράθυρα του Facebook, πια είναι η αντιμετώπιση που έχουν από το κράτος(εδώ και πολλά χρόνια, για να μην κατηγορηθώ πως κάνω αντιπολίτευση), όλοι εκείνοι οι συμπολίτες μας, που είτε κληρονόμησαν, είτε τους έλαχε , είτε παρασύρθηκαν σε μια κατάσταση , πέραν του φυσιολογικού και του μέσου όρου?
Γνωρίζουν άραγε όλοι αυτοί, πως χιλιάδες άνθρωποι, συμπολίτες μας, αναγκάζονται να κυκλοφορούν ανάμεσα μας, χωρίς να πρέπει, επειδή δεν υπάρχει καμιά μέριμνα από ένα κράτος που υποτίθεται πως μας καλύπτει και μας νοιάζεται?
Γνωρίζουν πως δεν υπάρχει καμιά απολύτως κρατική μέριμνα, για τους ανθρώπους που έχουν πέσει στην κατάρα των ναρκωτικών και βαδίζουν τον δρόμο χωρίς γυρισμό, αβοήθητοι και στιγματισμένοι, αντιμετωπίζοντας την αδιαφορία και την ειρωνεία των αρχών?
Γνωρίζουν όλοι αυτοί, πως χιλιάδες συμπολίτες μας, που πάσχουν από ανίατα ψυχικά νοσήματα, δεν μπορούν να νοσηλευτούν σε κρατικά Ιδρύματα, πέρα των 40 ημερών και στην συνέχεια αφήνονται να κυκλοφορούν ελεύθεροι, αν και η γνωμάτευση του ίδιου του Ιδρύματος που τους απολύει, μιλά για επικίνδυνες καταστάσεις?
Γνωρίζουν πως δεν υπάρχουν κοινωνικές δομές, που να μπορούν να φιλοξενήσουν και να συνδράμουν σε όλα τα επίπεδα όλους αυτούς τους άτυχους συμπολίτες μας?
Και διαβάζουμε ξαφνικά, πως ένα παιδί ευγενικό και καλό, που δεν έδινε ποτέ αφορμή, έσφαξε την μητέρα η τον πατέρα του, χωρίς λόγο...…………
Γνωρίζουν άραγε όλοι αυτοί πως αυτό το αποτυχημένο Ελληνικό κράτος, συγκεντρώνει κάθε 2 χρόνια, όλους αυτούς τους ανθρώπους, που έχουν διαγνωστεί από τις ίδιες τις κρατικές Υπηρεσίες Υγείας, με ανίατο νόσημα, και τους ζητούν να αποδείξουν το αυτονόητο.
Λες και υπάρχει περίπτωση να θεραπευτούν ή να γίνουν λειτουργικοί και συνεργάσιμοι.
Θα μπορούσε να παραθέτω για ώρες στοιχεία και ερωτήματα, που όλοι τα ξέρουμε, αλλά τα ξεχνάμε, προκειμένου να βάλουμε το φασιστόμετρο και να μετρήσουμε ποιος είναι πιο φασίστας από τον άλλο και ποιον πρέπει να προτιμήσουμε, τον αγαθό ληστή ή τον αγανακτισμένο ιδιοκτήτη.
Δεν θα το κάνω βέβαια, γιατί στην τελική δεν είναι αυτό το ζητούμενο μου.
Στεναχωριέμαι όμως να βλέπω κάθε φορά που συμβαίνει κάτι απόλυτα φυσικό και αναμενόμενο, να κάνουμε πως μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι και να παίρνουμε τα όπλα.
Στεναχωριέμαι γιατί ξέρω, πως τις περισσότερες φορές, αυτό γίνεται υποκριτικά και σε μια προσπάθεια να δείξουμε πόσο διαφορετικοί και πόσο "προχώ" είμαστε.
Στεναχωριέμαι γιατί είναι βέβαιο πως αύριο πάλι κάτι θα γίνει και πάλι θα βγουν οι φιλοσοφημένοι των δύο πλευρών, προκειμένου να μας διαφωτίσουν και να μας κάνουν να αφυπνιστούμε.
Κάνοντας πολιτική και πουλώντας ανθρωπιά , υπερδημοκρατικότητα ή υπέρεθνικισμό και συντηρώντας μια φαύλη και μη αναστρέψιμη κατάσταση.
Επιτρέψτε μου να μην μπω σε αυτό το τρυπάκι.
Στεναχωρήθηκα πραγματικά για τον συνάνθρωπο που χάθηκε, ανεξάρτητα αν ήταν επαναστάτης, διαφορετικός, ή ναρκομανής.
Στεναχωρήθηκα όμως και για τον ιδιοκτήτη, που επηρεασμένος από ποιος ξέρει πόσες καταστάσεις του παρελθόντος, ιδιαίτερα στην περιοχή που έχει την επιχείρηση του, αφαίρεσε μια ζωή, καταστρέφοντας όμως ταυτόχρονα και την δική του και της οικογένεια του.
Για μένα ,δεν έχει μετρητή δημοκρατικότητας, ή φασισμού η ανθρώπινη ζωή...…….
Όπως και δεν έχει μετρητή κακίας, ή απελπισίας η καταπάτηση της ιδιοκτησίας του καθενός μας.
Σημασία έχει πέρα από τα όσα φαίνονται να ασχοληθούμε με εκείνα που κρύβονται...…
ΖΑΦΕΙΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
Απλός Πολίτης.

Είμαι ευτυχής που απαλλάχτηκα από την ιδέα,να σας σώσω!!!!!

Λέει χαρακτηριστικά ο Πάολο:
Ο άνθρωπος κάνει πάντα το αντίθετο. Βιάζεται να μεγαλώσει και στη συνέχεια ανατρέχει στο παρελθόν της παιδικής του ηλικίας. Θυσιάζει την υγεία του χάριν των χρημάτων και στη συνέχεια σπαταλάει τα χρήματα για να βελτιώσει την υγεία του. Προβληματίζεται σχετικά με το μέλλον με τέτοια ανυπομονησία ώστε να αγνοεί το παρόν κι εξαιτίας αυτού δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον. Ζει με τέτοιο τρόπο λες και δεν θα πεθάνει ποτέ και πεθαίνει σαν να μην έχει ζήσει ποτέ.

Αυτά τα λόγια του,ομολογώ πως πέρα από όμορφα, περιέχουν και μια τεράστια δόση ρεαλισμού και αλήθειας και είναι βγαλμένα μέσα από την ίδια την ζωή.
Κάποιοι θα πουν πως λέω πάλι μεγάλες κουβέντες και πως προφανώς παραιτήθηκα από την παιδική μου επιθυμία, να σώσω τον κόσμο, επειδή δείλιασα.
Σεβαστή η άποψη τους και για τα δικά τους δεδομένα, απόλυτα σωστή και δίκαια.
Για τα δικά μου βέβαια, μονότονη και αδιάφορη.
Πρώτα από όλα, όσοι ξεκινούν να σώσουν τον κόσμο, ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να τον ρωτήσουν, αν θέλει να σωθεί!!!!
Γιατί είναι απόλυτα κατανοητό και αποδεδειγμένο, πως η σωτηρία του κόσμου, που εγώ πιστεύω και πάλευα, έρχεται σε αντίθεση με την σωτηρία του κόσμου, που ονειρεύεται ο διπλανός μου και ο παραδιπλανός μου και ο διπλανός του παραδιπλανού μου και ..……
Και είναι ακόμα πιο σαφές πως ο κόσμος υπήρχε πολύ πριν έρθουμε εμείς, οι πρόσκαιροι εραστές της σωτηρίας του και θα συνεχίσει να υπάρχει και όταν εμείς θα έχουμε φύγει μακριά!
Συνάντησα προχθές στον δρόμο, μια παλιά, καλή και αγαπημένη μου καθηγήτρια.
Είπαμε κάμποσα.
Άλλα σωστά , άλλα λάθος.
Σε άλλα συμφωνήσαμε, σε άλλα διαφωνήσαμε.
Όταν ήρθε η ώρα να χωριστούμε, μου είπε με απόλυτη ειλικρίνεια και αγάπη:
Ήσουν μεγάλο και φωτεινό μυαλό, αλλά χάθηκες στην απίστευτη επιθυμία σου να κάνεις πολλά...
Είχε απόλυτο δίκιο, και με μια φράση 10 λέξεων, "ζωγράφισε" μια ολόκληρη ζωή!
Δεν θα πω χαμένη ζωή, γιατί αφενός μεν ακόμα ζω, αλλά και αφετέρου γιατί μπόρεσα να απαλλαγώ από την απίστευτη επιθυμία μου να σας σώσω και δέχτηκα με όλη μου την ψυχή μια άλλη αγαπημένη φράση του Πάολο:

Και να Θυμάσαι !Αν έχεις μια οικογένεια που σε αγαπάει, δυο καλούς φίλους, φαγητό στο τραπέζι σου και μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου, είσαι πολύ πλουσιότερος, από όσο νομίζεις.....

Ευτυχισμένος λοιπόν , που απαλλάχτηκα από την ιδέα, να σας σώσω, θέλω πραγματικά να σας ζητήσω να με συγχωρήσετε. Και για αυτή μου την παραίτηση, αλλά και για την προηγούμενη απατηλή μου πεποίθηση...…..

Υ.Γ:Το βλέμμα μας, θα είναι πολύ πιο ξεκάθαρο, αν είναι προσηλωμένο  στην άκρη του δρόμου μας.

Γιατί τις περισσότερες φορές.....Φτάνοντας στο τέλος , οι άνθρωποι γελούν με τους φόβους που τους βασάνιζαν στην αρχή...……(Και αυτό ο Πάολο το είπε!)

ΖΑΦΕΙΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

(Είμαι ακόμα εδώ και αυτό το καλοκαίρι).