Ο άνθρωπος κάνει πάντα το αντίθετο. Βιάζεται να μεγαλώσει και στη συνέχεια ανατρέχει στο παρελθόν της παιδικής του ηλικίας. Θυσιάζει την υγεία του χάριν των χρημάτων και στη συνέχεια σπαταλάει τα χρήματα για να βελτιώσει την υγεία του. Προβληματίζεται σχετικά με το μέλλον με τέτοια ανυπομονησία ώστε να αγνοεί το παρόν κι εξαιτίας αυτού δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον. Ζει με τέτοιο τρόπο λες και δεν θα πεθάνει ποτέ και πεθαίνει σαν να μην έχει ζήσει ποτέ.
Αυτά τα λόγια του,ομολογώ πως πέρα από όμορφα, περιέχουν και μια τεράστια δόση ρεαλισμού και αλήθειας και είναι βγαλμένα μέσα από την ίδια την ζωή.
Κάποιοι θα πουν πως λέω πάλι μεγάλες κουβέντες και πως προφανώς παραιτήθηκα από την παιδική μου επιθυμία, να σώσω τον κόσμο, επειδή δείλιασα.
Σεβαστή η άποψη τους και για τα δικά τους δεδομένα, απόλυτα σωστή και δίκαια.
Για τα δικά μου βέβαια, μονότονη και αδιάφορη.
Πρώτα από όλα, όσοι ξεκινούν να σώσουν τον κόσμο, ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να τον ρωτήσουν, αν θέλει να σωθεί!!!!
Γιατί είναι απόλυτα κατανοητό και αποδεδειγμένο, πως η σωτηρία του κόσμου, που εγώ πιστεύω και πάλευα, έρχεται σε αντίθεση με την σωτηρία του κόσμου, που ονειρεύεται ο διπλανός μου και ο παραδιπλανός μου και ο διπλανός του παραδιπλανού μου και ..……
Και είναι ακόμα πιο σαφές πως ο κόσμος υπήρχε πολύ πριν έρθουμε εμείς, οι πρόσκαιροι εραστές της σωτηρίας του και θα συνεχίσει να υπάρχει και όταν εμείς θα έχουμε φύγει μακριά!
Συνάντησα προχθές στον δρόμο, μια παλιά, καλή και αγαπημένη μου καθηγήτρια.
Είπαμε κάμποσα.
Άλλα σωστά , άλλα λάθος.
Σε άλλα συμφωνήσαμε, σε άλλα διαφωνήσαμε.
Όταν ήρθε η ώρα να χωριστούμε, μου είπε με απόλυτη ειλικρίνεια και αγάπη:
Ήσουν μεγάλο και φωτεινό μυαλό, αλλά χάθηκες στην απίστευτη επιθυμία σου να κάνεις πολλά...
Είχε απόλυτο δίκιο, και με μια φράση 10 λέξεων, "ζωγράφισε" μια ολόκληρη ζωή!
Δεν θα πω χαμένη ζωή, γιατί αφενός μεν ακόμα ζω, αλλά και αφετέρου γιατί μπόρεσα να απαλλαγώ από την απίστευτη επιθυμία μου να σας σώσω και δέχτηκα με όλη μου την ψυχή μια άλλη αγαπημένη φράση του Πάολο:
Και να Θυμάσαι !Αν έχεις μια οικογένεια που σε αγαπάει, δυο καλούς φίλους, φαγητό στο τραπέζι σου και μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου, είσαι πολύ πλουσιότερος, από όσο νομίζεις.....
Ευτυχισμένος λοιπόν , που απαλλάχτηκα από την ιδέα, να σας σώσω, θέλω πραγματικά να σας ζητήσω να με συγχωρήσετε. Και για αυτή μου την παραίτηση, αλλά και για την προηγούμενη απατηλή μου πεποίθηση...…..
Υ.Γ:Το βλέμμα μας, θα είναι πολύ πιο ξεκάθαρο, αν είναι προσηλωμένο στην άκρη του δρόμου μας.
Γιατί τις περισσότερες φορές.....Φτάνοντας στο τέλος , οι άνθρωποι γελούν με τους φόβους που τους βασάνιζαν στην αρχή...……(Και αυτό ο Πάολο το είπε!)
ΖΑΦΕΙΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
(Είμαι ακόμα εδώ και αυτό το καλοκαίρι).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου