Γύρω μας εικόνες αλλοπρόσαλλες, καταθλιπτικές ,πρωτόγνωρες.
Τα μηνύματα των καιρών φανερώνονται χωρίς αλληλουχία και συνάφεια και μας γνέφουν να τα δεχτούμε.
Η Ανθρώπινη ζωή ευτελίζεται
και απαξιώνεται σε κάθε στιγμή, σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Πράγματα που θεωρούσαμε αυτονόητα και καθιερωμένα, ανατρέπονται και φέρνουν στην επιφάνεια καταστάσεις που στο άκουσμα τους, μερικά χρόνια πριν, τουλάχιστον θα απορούσαμε και θα κουνούσαμε το κεφάλι με ειρωνική διάθεση.
Τα παλιά συνθήματα, οι ιδεολογίες και οι αγώνες ξέφτισαν και έδωσαν την θέση τους, σε μάνατζερ κάθε είδους που αναγάγουν τα πάντα σε καλοστημένες πλαστές φιέστες και αποθεώνουν κάθε τι τεχνητό και στημένο.
Κάπου εκεί, ανάμεσα σε όλα αυτά τα "ευχάριστα", βρισκόμαστε εμείς.
Άλλοτε απορημένοι, άλλοτε φοβισμένοι, άλλοτε θυμωμένοι, άλλοτε αδιάφοροι.
Εμείς που κινήσαμε για άλλες πολιτείες, που άλλα φανταστήκαμε και άλλα μας έλαχαν, που ελπίσαμε και διαψευστήκαμε παταγωδώς, που χάσαμε τα καλύτερα μας χρόνια, σαν άλλοι Δον Κιχώτες, θεωρώντας πως θα σώσουμε τον κόσμο.
Εμείς που στο όνομα ανιδιοτελών αγώνων, ξεχάσαμε να εκτιμούμε την στιγμή.
Εκείνη την αδιόρατη στιγμή, που όπως λέει ο Πάολο, μπορεί να αλλάξει τα πάντα.
Εκείνη την ασήμαντη στιγμή, που μπορεί να κάνει τον κλόουν Βασιλιά και τον Βασιλιά παλιάτσο.
Εκείνη την ρομαντική στιγμή, που μπορεί να ξυπνήσει τα πιο ευγενικά μας συναισθήματα και να αφήσει να κυλήσει στα μάγουλά μας ένα δάκρυ.
Εκείνη την χαρούμενη στιγμή, που θα μας πάρει τις κακές σκέψεις και τους υπολογισμούς και θα μας αφήσει να "σκάσουμε" στα γέλια.
Εκείνη την κακή στιγμή, που θα στείλει ένα δυσάρεστο μήνυμα , που θα μας σημαδέψει για πάντα.
Εκείνη την μαγική στιγμή, που θα φέρει στην αγκαλιά μας , τα παιδιά μας και θα μας ανταμείψει, με ένα ολόγλυκο φιλί στο μάγουλο και μια τεράστια παιδική σφιχτή αγκαλιά, όλο ελπίδα.
Εκείνη την ανθρώπινη στιγμή, που θα μας κάνει να σταθούμε δίπλα στον συνάνθρωπο, δίνοντας του το χέρι, συντονίζοντας τους κτύπους της καρδιάς μας, με τους κτύπους της δικιάς του καρδιάς.
Τα χάσαμε όλα αυτά .
Τα αντικαταστήσαμε με έναν ατέλειωτο αγώνα, για διάκριση, για κοινωνική αποδοχή, για πλουτισμό, για καταξίωση.
Τα παραβλέψαμε , άλλοτε ηθελημένα, άλλοτε ακούσια.
Και μείναμε να παρακολουθούμε τα όσα συμβαίνουν για μας, αλλά χωρίς εμάς και να αναβάλουμε όλα όσα μας κάνουν να χαμογελάμε, γιατί και αυτό δεν είναι πια επιτρεπτό.
Αναρωτιέμαι αφού τελικά μια στιγμή, φεύγοντας θα μας πάρει μαζί της, πόσο λογικό είναι να θεωρούμε πως είμαστε πάνω και πέρα από το μαγικό και ατέλειωτο μεγαλείο αυτής της στιγμής.
Νομίζω πως αναζητώντας τις στιγμές της ζωής μας, θα βρούμε χαμόγελα, θα βρούμε δάκρυα, θα βρούμε καρδιοχτύπια, θα βρούμε το νόημα και την αξία της ίδιας της ζωής.
Ας τις ζήσουμε τις στιγμές και ας αφήσουμε τα" μεγάλα", γιαυτούς που έτσι και αλλιώς έχουν επιλέξει να ζουν για να κερδίζουν και όχι να ζουν για να μαθαίνουν.
Ζαφείρης Στέφανος
Διακοπεύων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου