Έχω περάσει τις τέσσερις από τις πέντεμιση δεκαετίες της ζωής μου, ασχολουμένος με τα κοινά.
Σε γενικό επίπεδο κινούμενος στο χώρο της λεγόμενης κέντρο αριστεράς(από παλιό ΠΑΣΟΚ, έως ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ) και σε αυτοδιοικητικο επίπεδο(είτε τοπικά είτε Περιφερειακά).
Πάντα διεκδικούσα μια άλλη διαφορετική πρόταση εξουσίας, πάντα σε αυτό ήλπιζα προς τα εκεί έδινα τον αγώνα μου και προς τα εκεί κατευθυνα τους λίγους ανθρώπους-φίλους-πολίτες που έτυχε να είναι δίπλα μου και να με πιστεύουν.
Κάθε φορά με ειλικρίνεια, αφέλεια θα το έλεγα, εκ των υστέρων, στη ρίζα εκείνο που θεωρούσα αληθινό και προς την σωστή κατεύθυνση.
Τα περισσότερα χρόνια είναι η αλήθεια, τα πέρασα είτε χωρίς δυνατότητα ουσιαστικής πρακτικής παρέμβασης, είτε στην αντιπολίτευση(που εύκολα κρίνεις, χωρίς κόστος).
Ήρθε βέβαια και η ώρα της δικιάς μου "ευκαιρίας διοίκησης".
Εκεί λοιπόν κλήθηκα να υποστηρίξω ένα πρότζεκτ στην δημιουργία του οποίου, είχα παίξει σημαντικό ρόλο (Καλά παιδιά και καθαρά χέρια).
Το σοκ ομολογώ πως ήταν αναπάντεχο και για μένα μη αναμενόμενο.
Ή εξουσία και η δομή της, έχει δημιουργήσει ένα απίστευτο σύστημα Άμυνας, που μπροστά του το Ιταλικο κατενατσιο, φαντάζει πολύ Light!
Ταυτόχρονα η καρέκλα (μικρή μεγάλη, δεν έχει σημασία), ασκεί πάνω σε όποιον την καταλαμβάνει, μια απίστευτη ηθική πρωτίστως και πνευματική σε δεύτερο βαθμό, πίεση,προκειμένου, να φανείς αντάξιος της, θεωρώντας μάλιστα, πως δεν πρόκειται να την εγκαταλείψεις ποτέ!
Και αρχίζουν τότε οι "εκπτώσεις".
Αρχίζει το άγχος του πολιτικού κόστους.
Αρχίζει η αγωνία της εξυπηρέτησης της εκλογικής πελατείας.
Αρχίζουν τα ναι μεν, αλλά.
Ειδικά δε, όταν αρχίζει να σε καταλαμβάνει το άγχος της επανεκλογής και αυτό καταντά τελικά να γίνεται αυτοσκοπός, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο τραγικά και η προδιαγεγγραμένη αποτυχία της όποιας διαφορετικής επιλογής, καταλήγει σε αδιέξοδο.
Εκεί λοιπόν έχεις να επιλέξεις, αν θα ακολουθήσεις την μοναχική πορεία, της υποστήριξης των όσων έλεγες προκειμένου να εκλεγείς ή θα συνεχίσεις στην εύκολη πεπατημένη, του άλλα έλεγα και άλλα κάνω, προκειμένου να συντηρηθώ και να κρατηθώ στην εξουσία.
Το συντριπτικό ποσοστό των συμμετεχόντων καταλήγει στην δεύτερη λύση και αυτό αρχίζει να γίνεται φανερό από την πρώτη στιγμή, δημιουργώντας και ενισχύοντας την πεποίθηση, του απλού πολίτη, που συνεχίζει να λέει: Δεν βαριέσαι, όλοι τα ίδια είναι.
Εκεί λοιπόν αρχίζει να σου δημιουργείτε το ερώτημα:
Τελικά δεν θέλουμε να αλλάξουμε τον τόπο, ή μήπως δεν μπορούμε?
Αν αποφασίσεις πως δεν μπορείς, δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσεις να επανεκλεγείς.
Το έχεις τεστάρει, το έχεις ζήσει και το έχεις απορρίψει.
Άρα προς τι η επιμονή?
Εγώ λοιπόν αγαπητοί συμπολίτες, έχω αποφασίσει, πως δεν μπορώ να σώσω τον τόπο.
Δεν μπορώ να βάλω μια πέτρα πάνω στην άλλη.
Δεν μπορώ να αλλάξω την δομή και τον τρόπο άσκησης της Εξουσίας(γιατί περί αυτού πρόκειται).
Δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα.
Γι αυτό και έχω επιλέξει την συνειδητή αποχή, από όλο αυτό που λέγεται ενασχόληση με τα κοινά.
Ίσως τιμωρώντας έτσι τον εαυτό μου, που χαλάλισα τα καλύτερα μου χρόνια, κυνηγώντας χίμαιρες και μη αντιλαμβανόμενος, την διαφορά του δεν μπορώ, από το δεν θέλω, το έκανα ξανά και ξανά, λάθος και χωρίς αποτέλεσμα.
Για να πούμε βέβαια και του στραβού το δίκιο, θεωρώ, πως όλη η γενιά μου(όσοι έχουν την ίδια πορεία ενασχόλησης), έχει αποτύχει συλλήβδην και συνολικά.
Και είναι νομίζω η στιγμή να κάνει λίγο στην άκρη, προκειμένου να "ανθίσουν" νέα "μπουμπούκια" που ενδεχομένως, έχοντας έναν άλλο αέρα, ζώντας μέσα σε μια άλλη, πιο στυγνή και πιο αμείλικτη κοινωνία(όπως είναι σήμερα η Ελλάδα των μνημονίων), έχουν τις δυνάμεις να δημιουργήσουν την άλλη πρόταση και το κυριότερο έχουν τις δυνάμεις να την κάνουν πραγματικότητα, συγκρουόμενοι με όλα εκείνα που εμάς μας "φρέναραν" και μας έφεραν μπροστά στα άλυτα αδιέξοδά μας.
Αποτύχαμε κύριοι.
Ξεθωριάσαμε.
Δεν εμπνέουμε.
Δεν πείθουμε.
Δεν δίνουμε το δικαίωμα στην Ελπίδα.
Αποδείχθηκε περίτρανα, πως δεν μπορούμε και όποιος εθελοτυφλεί υποστηρίζοντας το αντίθετο, ή βρίσκεται ακόμα σε σύγχυση, ή αρνείται να χάσει την καρέκλα(ή την ελπίδα της καρέκλας) και τα παράγωγά της.
Ξύλινα , μεγάλα λόγια θα ακούσουμε πολλά.
Και ενδεχομένως να αναγκαστούμε εκ των πραγμάτων, κάποιον ή κάποιους να ψηφίσουμε.
Σημασία έχει όμως, πως ετούτη την φορά, θα το κάνουμε, μη ελπίζοντας, αλλά από συνήθεια και από απλή ανάγκη......
Ήρθε νομίζω για πολλούς από εμάς, η ώρα της αποστρατείας...............
Και στην τελική, δεν χαλιόμαστε, αφού όπως είναι γνωστό:
Τα καλύτερα παιδιά, κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι!
ΖΑΦΕΙΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
ΜΗ ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου