Είμαι ευτυχής που απαλλάχτηκα από την ιδέα,να σας σώσω!!!!!

Λέει χαρακτηριστικά ο Πάολο:
Ο άνθρωπος κάνει πάντα το αντίθετο. Βιάζεται να μεγαλώσει και στη συνέχεια ανατρέχει στο παρελθόν της παιδικής του ηλικίας. Θυσιάζει την υγεία του χάριν των χρημάτων και στη συνέχεια σπαταλάει τα χρήματα για να βελτιώσει την υγεία του. Προβληματίζεται σχετικά με το μέλλον με τέτοια ανυπομονησία ώστε να αγνοεί το παρόν κι εξαιτίας αυτού δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον. Ζει με τέτοιο τρόπο λες και δεν θα πεθάνει ποτέ και πεθαίνει σαν να μην έχει ζήσει ποτέ.

Αυτά τα λόγια του,ομολογώ πως πέρα από όμορφα, περιέχουν και μια τεράστια δόση ρεαλισμού και αλήθειας και είναι βγαλμένα μέσα από την ίδια την ζωή.
Κάποιοι θα πουν πως λέω πάλι μεγάλες κουβέντες και πως προφανώς παραιτήθηκα από την παιδική μου επιθυμία, να σώσω τον κόσμο, επειδή δείλιασα.
Σεβαστή η άποψη τους και για τα δικά τους δεδομένα, απόλυτα σωστή και δίκαια.
Για τα δικά μου βέβαια, μονότονη και αδιάφορη.
Πρώτα από όλα, όσοι ξεκινούν να σώσουν τον κόσμο, ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να τον ρωτήσουν, αν θέλει να σωθεί!!!!
Γιατί είναι απόλυτα κατανοητό και αποδεδειγμένο, πως η σωτηρία του κόσμου, που εγώ πιστεύω και πάλευα, έρχεται σε αντίθεση με την σωτηρία του κόσμου, που ονειρεύεται ο διπλανός μου και ο παραδιπλανός μου και ο διπλανός του παραδιπλανού μου και ..……
Και είναι ακόμα πιο σαφές πως ο κόσμος υπήρχε πολύ πριν έρθουμε εμείς, οι πρόσκαιροι εραστές της σωτηρίας του και θα συνεχίσει να υπάρχει και όταν εμείς θα έχουμε φύγει μακριά!
Συνάντησα προχθές στον δρόμο, μια παλιά, καλή και αγαπημένη μου καθηγήτρια.
Είπαμε κάμποσα.
Άλλα σωστά , άλλα λάθος.
Σε άλλα συμφωνήσαμε, σε άλλα διαφωνήσαμε.
Όταν ήρθε η ώρα να χωριστούμε, μου είπε με απόλυτη ειλικρίνεια και αγάπη:
Ήσουν μεγάλο και φωτεινό μυαλό, αλλά χάθηκες στην απίστευτη επιθυμία σου να κάνεις πολλά...
Είχε απόλυτο δίκιο, και με μια φράση 10 λέξεων, "ζωγράφισε" μια ολόκληρη ζωή!
Δεν θα πω χαμένη ζωή, γιατί αφενός μεν ακόμα ζω, αλλά και αφετέρου γιατί μπόρεσα να απαλλαγώ από την απίστευτη επιθυμία μου να σας σώσω και δέχτηκα με όλη μου την ψυχή μια άλλη αγαπημένη φράση του Πάολο:

Και να Θυμάσαι !Αν έχεις μια οικογένεια που σε αγαπάει, δυο καλούς φίλους, φαγητό στο τραπέζι σου και μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου, είσαι πολύ πλουσιότερος, από όσο νομίζεις.....

Ευτυχισμένος λοιπόν , που απαλλάχτηκα από την ιδέα, να σας σώσω, θέλω πραγματικά να σας ζητήσω να με συγχωρήσετε. Και για αυτή μου την παραίτηση, αλλά και για την προηγούμενη απατηλή μου πεποίθηση...…..

Υ.Γ:Το βλέμμα μας, θα είναι πολύ πιο ξεκάθαρο, αν είναι προσηλωμένο  στην άκρη του δρόμου μας.

Γιατί τις περισσότερες φορές.....Φτάνοντας στο τέλος , οι άνθρωποι γελούν με τους φόβους που τους βασάνιζαν στην αρχή...……(Και αυτό ο Πάολο το είπε!)

ΖΑΦΕΙΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

(Είμαι ακόμα εδώ και αυτό το καλοκαίρι).

Αν μπορούσαμε να εκτιμήσουμε την αξία και την σημασία της στιγμής.

Καλοκαίρι 2018.Ένα περίεργο μελαγχολικό καλοκαίρι.
Γύρω μας εικόνες αλλοπρόσαλλες, καταθλιπτικές ,πρωτόγνωρες.
Τα μηνύματα των καιρών φανερώνονται χωρίς αλληλουχία και συνάφεια και μας γνέφουν να τα δεχτούμε.
Η Ανθρώπινη ζωή ευτελίζεται
 και απαξιώνεται σε κάθε στιγμή, σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Πράγματα που θεωρούσαμε αυτονόητα και καθιερωμένα, ανατρέπονται και φέρνουν στην επιφάνεια καταστάσεις που στο άκουσμα τους, μερικά χρόνια πριν, τουλάχιστον θα απορούσαμε και θα κουνούσαμε το κεφάλι με ειρωνική διάθεση.
Τα παλιά συνθήματα, οι ιδεολογίες και οι αγώνες ξέφτισαν και έδωσαν την θέση τους, σε μάνατζερ κάθε είδους που αναγάγουν τα πάντα σε καλοστημένες πλαστές φιέστες και αποθεώνουν κάθε τι τεχνητό και στημένο.
Κάπου εκεί, ανάμεσα σε όλα αυτά τα "ευχάριστα", βρισκόμαστε εμείς.
Άλλοτε απορημένοι, άλλοτε φοβισμένοι, άλλοτε θυμωμένοι, άλλοτε αδιάφοροι.
Εμείς που κινήσαμε για άλλες πολιτείες, που άλλα φανταστήκαμε και άλλα μας έλαχαν, που ελπίσαμε και διαψευστήκαμε παταγωδώς, που χάσαμε τα καλύτερα μας χρόνια, σαν άλλοι Δον Κιχώτες, θεωρώντας πως θα σώσουμε τον κόσμο.
Εμείς που στο όνομα ανιδιοτελών αγώνων, ξεχάσαμε να εκτιμούμε την στιγμή.
Εκείνη την αδιόρατη στιγμή, που όπως λέει ο Πάολο, μπορεί να αλλάξει τα πάντα.
Εκείνη την ασήμαντη στιγμή, που μπορεί να κάνει τον κλόουν Βασιλιά και τον Βασιλιά παλιάτσο.
Εκείνη την ρομαντική στιγμή, που μπορεί να ξυπνήσει τα πιο ευγενικά μας συναισθήματα και να αφήσει να κυλήσει στα μάγουλά μας ένα δάκρυ.
Εκείνη την χαρούμενη στιγμή, που θα μας πάρει τις κακές σκέψεις και τους υπολογισμούς και θα μας αφήσει να "σκάσουμε" στα γέλια.
Εκείνη την κακή στιγμή, που θα στείλει ένα δυσάρεστο μήνυμα , που θα μας σημαδέψει για πάντα.
Εκείνη την μαγική στιγμή, που θα φέρει στην αγκαλιά μας , τα παιδιά μας και θα μας ανταμείψει, με ένα ολόγλυκο φιλί στο μάγουλο και μια τεράστια παιδική σφιχτή αγκαλιά, όλο ελπίδα.
Εκείνη την ανθρώπινη στιγμή, που θα μας κάνει να σταθούμε δίπλα στον συνάνθρωπο, δίνοντας του το χέρι, συντονίζοντας τους κτύπους της καρδιάς μας, με τους κτύπους της δικιάς του καρδιάς.
Τα χάσαμε όλα αυτά .
Τα αντικαταστήσαμε με έναν ατέλειωτο αγώνα, για διάκριση, για κοινωνική αποδοχή, για πλουτισμό, για καταξίωση.
Τα παραβλέψαμε , άλλοτε ηθελημένα, άλλοτε ακούσια.
Και μείναμε να παρακολουθούμε τα όσα συμβαίνουν για μας, αλλά χωρίς εμάς και να αναβάλουμε όλα όσα μας κάνουν να χαμογελάμε, γιατί και αυτό δεν είναι πια επιτρεπτό.
Αναρωτιέμαι αφού τελικά μια στιγμή, φεύγοντας θα μας πάρει μαζί της, πόσο λογικό είναι να θεωρούμε πως είμαστε πάνω και πέρα από το μαγικό και ατέλειωτο μεγαλείο αυτής της στιγμής.
Νομίζω πως αναζητώντας τις στιγμές της ζωής μας, θα βρούμε χαμόγελα, θα βρούμε δάκρυα, θα βρούμε καρδιοχτύπια, θα βρούμε το νόημα και την αξία της ίδιας της ζωής.
Ας τις ζήσουμε τις στιγμές και ας αφήσουμε τα" μεγάλα", γιαυτούς που έτσι και αλλιώς έχουν επιλέξει να ζουν για να κερδίζουν και όχι να ζουν για να μαθαίνουν.

Ζαφείρης Στέφανος
Διακοπεύων