Γιατί η υποψηφιότητα του Δημήτρη Κιούση, με τον ΣΥΡΙΖΑ,έχει μια άλλη,ειδική βαρύτητα.

Μόλις πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκε επίσημα η Υποψηφιότητα του Δημήτρη Κιούση, με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην Ανατολική Αττική,για τις επερχόμενες Βουλευτικές Εκλογές.
Μια υποψηφιότητα που ήρθε να προκαλέσει μεγάλο "θόρυβο" και να ταράξει τα φαινομενικά ήσυχα πολιτικά νερά, ιδιαίτερα στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου Ωρωπού.
Πολλοί ήταν εκείνοι που την υποδέχτηκαν με χαρά και με αισιοδοξία, αλλά και αρκετοί και αυτοί που στο άκουσμα της είδησης, ένιωσαν-ή έκανα πως ένιωσαν-έκπληξη και την επόμενη κιόλας στιγμή, άρχισαν να βρίσκουν τρόπους και λόγια για να υποβαθμίσουν την σημασία της,
Πρώτο και κύριο επιχείρημά τους, το ερώτημα:Μα είναι ο Δημήτρης Κιούσσης αριστερός?
Και φυσικά πάνω σε αυτή την "στημένη" απορία, άρχισαν να χτίζουν την άμυνα τους,απέναντι σε όλα όσα αποδεικνύει και προβάλει αυτή η κίνηση.
Μα φυσικά και δεν είναι αριστερός-με την κοινά αποδεκτή έννοια- ο Δημήτρης Κιούσσης.
Είναι όμως ταυτόχρονα, ένας πετυχημένος οικογενειάρχης, ένας πετυχημένος επιχειρηματίας-πραγματικά αυτοδημιούργητος..........-και ένα απόλυτα αγαπητός χαρακτήρας, που έχει μόνο φίλους.
Είναι ένας άνθρωπος της πιάτσας-με την καλή έννοια- που δραστηριοποιείται χρόνια στο χώρο των μεταφορών και που επιθυμεί η Ελλάδα μας, να ευημερήσει και να ξαναβρεί την πραγματική θέση,που της αρμόζει και της αναλογεί.
Είναι ένας πατέρας που ονειρεύεται και παλεύει για μια "άλλη" πιο όμορφη χώρα, για να μεγαλώσουν τα παιδιά του.
Και είναι και ένας άνθρωπος με σαφώς Δημοκρατικές θέσεις και με συνεχείς προοδευτικές παρεμβάσεις σε όλα τα επίπεδα της ζωής, από την κοινωνική της διάσταση, μέχρι την διάσταση του αγώνα για νέες λαϊκές κατακτήσεις.
Πάντα παρών, εκεί που απαιτεί η κοινωνία, με μοναδικό κίνητρο την αγαθή του διάθεση να στηρίξει τον συνάνθρωπο και τα αιτήματα του, και με οδηγό τις αρχές και τις αξίες της διαφάνειας, της αξιοκρατίας και της συλλογικής διεκδίκησης.
Και είναι τέλος και ένα ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ, με την ευρύτερη έννοια του όρου, που πάντα με το χαμόγελο, αντιμετωπίζει την όποια δυσκολία και και την όποια αναποδιά.
Τι μπορεί λοιπόν να σκέφτηκε ένας άνθρωπος , αυτών των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων, που πιο πάνω αναφέραμε, όταν του έγινε η πρόταση, να είναι υποψήφιος Βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην Ανατολική Αττική?
Τίποτα περισσότερο, από τον αγώνα εκατομμυρίων Ελλήνων, που προδομένοι από μια πολιτική Εξουσία δεκαετιών, οδηγήθηκαν στην πτώχευση και τις στερήσεις, λοιδορήθηκαν από διεθνή μέσα και παγκόσμια κέντρα "κορακιών", έχασαν την δουλειά του, αλλά όχι την αξιοπρέπεια και την περηφάνια τους και ξαναξεκίνησαν από το μηδέν, να χτίσουν και πάλι, όσα είχαν και τους τα άρπαξαν.
Τίποτα περισσότερο από τον αγώνα της τελευταίας τετραετίας-που πέρα από τα λάθη , τις παραλήψεις και τα πισωγυρίσματα-επανέφερε το χαμόγελο και την αισιοδοξία και άνοιξε ένα παράθυρο στο μέλλον,αυτού του τόπου.
Τίποτα περισσότερο από την αποκατάσταση των αξιών,της δικαιοσύνης , της ισονομίας, του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Τίποτα περισσότερο από την αξιοπρέπεια του απλού πολίτη, που όσο και αν πάλεψαν,τα ντόπια και ξένα κέντρα , δεν μπόρεσαν να του την αφαιρέσουν.
Σκέφτηκε δηλαδή με την καρδιά, την ψυχή και το συναίσθημα και αποδέχτηκε, θεωρώντας μάλιστα πως δεν είχε δικαίωμα να αρνηθεί.
Γιαυτό το λόγο, η υποψηφιότητα του Δημήτρη Κιούσση, όπως και άλλες δεκάδες τέτοιες σε όλη την Ελλάδα, ανοίγει μια νέα πτυχή, στην κρίσιμη Εκλογική μάχη που έρχεται και σηματοδοτεί την δημιουργία, ενός μεγάλου δημοκρατικού μετώπου, που βάζει στην άκρη ταμπέλες και παρελθοντικούς χαρακτηρισμούς ,προωθεί τις κοινές προοδευτικές αρχές, που χαρακτηρίζουν κάθε σωστό πολίτη,και φράζει το δρόμο στην παλινόρθωση της Δεξιάς παράταξης, που εμφανίζεται, ως δολοφόνος στο τόπο του εγκλήματος, αλλά με το προσωπείο του αγαθού ελευθερωτή, στοχεύοντας στον αφανισμό των λαϊκών  κατακτήσεων και στο μηδενισμό των όποιων νέων αιτημάτων.
Γιαυτό η υποψηφιότητα του Δημήτρη Κιούσση, έχει ιδιαίτερη σημασία και δίνει μια νέα δυναμική στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, ευαισθητοποιώντας καίρια και καταλυτικά, μεγάλες μάζες ανθρώπων, που τώρα βλέπουν έναν ακόμα λόγο, να στηρίξουν την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.
Εμείς εννοείτε πως θα στηρίξουμε αυτή την προσπάθεια, με όλες μας τις δυνάμεις και σε αυτό το πλαίσιο, καλούμε ανοιχτά, όλους τους Δημοκρατικούς πολίτες, να στηρίξουν και αυτοί, αυτό το πρωτοποριακό βήμα, δίνοντας την ευκαιρία, να ανθίσουν, οι ιδέες και οι συλλογικότητες και να μπουν στο περιθώριο, ψευδεπίγραφα παρελθοντικά διλήμματα που χώριζαν έντεχνα και κακόβουλα, τους πολίτες σε δεξιούς και αριστερούς, με στόχο να περάσουν άλλες επιδιώξεις και άλλους σκοτεινούς σκοπούς.
Ψήφο λοιπόν στον Δημήτρη Κιούσση,γιατί πιστεύουμε στον άνθρωπο και στις αξίες του.
Ψήφο στον Δημήτρη Κιούσση,γιατί πρέπει και μπορεί να ανθίσει το χαμόγελο και η αισιοδοξία.

Γιατί να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ στις 7 του Ιούλη?

Τι να ψηφίσω στις 7 του Ιούλη?
Ένα ερώτημα που πραγματικά βασανίζει πολύ κόσμο και αποτελεί ένα υπαρκτό δίλημμα, η απάντηση του οποίου θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό και το αποτέλεσμα της επικείμενης Εκλογικής μάχης.
Το περίεργο βέβαια είναι πως αυτό το ερώτημα τίθεται σε συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων, με τεράστια και καθοριστική δύναμη.
Συγκεκριμένα τίθεται στον χώρο που έχουμε συνηθίσει να χαρακτηρίζουμε σαν Κεντροαριστερά,έναν χώρο που πάντα παίζει τον καθοριστικό ρόλο, στις όποιες πολιτικές εξελίξεις και που είναι συνυφασμένος με ότι θετικό έχει συντελεστεί σε αυτόν τον τόπο.
Πως λοιπόν σκέφτεται ένα κεντροαριστερός σήμερα και ποια είναι τα υπαρκτά διλήμματα που αντιμετωπίζει?
Η πρώτη ομάδα που συναντάμε λέει πως είμαι απογοητευμένος από τον ΣΥΡΙΖΑ και από την "δεξιά" συντηρητική του μετάλλαξη και ως εκ τούτου σκέφτομαι να τον τιμωρήσω, ψηφίζοντας Δεξιά...........
Πραγματικά περίεργη αντίληψη, που από όποια πλευρά και αν προσπαθήσεις να την προσεγγίσεις καταλήγεις σε νοητικό-και όχι μόνο-αδιέξοδο......
Δηλαδή τιμωρώ την δεξιά στροφή,ψηφίζοντας δεξιά!
Και με αυτό τον τρόπο, ποιον ακριβώς τιμωρώ?
Τον ΣΥΡΙΖΑ, ή τελικά τον ίδιο μου τον εαυτό, αφού διά της τιμωρίας κάνω ακόμα δυσχερέστερη την θέση μου?
Επιτρέψτε μου σε αυτό το σημείο να θυμίσω πως δεν είναι απλά ένα παιχνίδι, στο οποίο επιλέγω να τιμωρήσω κάποιον , επειδή μου χαμογέλασε στραβά ή δεν μου είπε καλημέρα.
Πρόκειται για την ίδια την ζωή και για τις συνθήκες που σε μεγάλο βαθμό την καθορίζουν.
Γιατί ας μην γελιόμαστε, όλοι εμείς, που δεν είχαμε την  τύχη να τελειώσουμε το Χάρβαρντ και που συμβιβαστήκαμε με τα 700 ευρώ μισθό, προκειμένου να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας,, δεν έχουμε το περιθώριο να μπούμε σε νέες περικοπές εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.
Άρα λοιπόν αυτή η θέση κατά την ταπεινή μου άποψη, στερείται οποιασδήποτε βάσης και στην ουσία αποτελεί πισωγύρισμα , με απροσδιόριστες συνέπειες.
Άλλη ομάδα ανθρώπων στον χώρο της κεντροαριστεράς, λέει και υποστηρίζει, πως για να τιμωρήσω τον ΣΥΡΙΖΑ, θα ψηφίσω ένα μικρό κόμμα.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης του θέματος, που έχει λογική βάση, αλλά που τελικά καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα.
Οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην επικράτηση της Δεξιάς παράταξης, με τις γνωστές και δοκιμασμένες πρακτικές και με τα αναμενόμενα καταστροφικά αποτελέσματα.
Και μάλιστα θα πρέπει σε αυτό το σημείο να δούμε τι ακριβώς έγινε με τα μικρά κόμματα που σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, για διάφορους λόγους κατάφεραν να ξεπεράσουν το 3% και να μπουν στην βουλή, εκλέγοντας 5-6 βουλευτές το καθένα.
Υπάρχει κάποιο από αυτά σήμερα?Εκπροσωπούν κάποια υπαρκτή Εκλογική βάση?Εκφράζουν κάτι το διαφορετικό,κάτι το ελπιδοφόρο?
Όχι βέβαια.
Διαλύθηκαν, στέλνοντας τα στελέχη τους στο ένα ή στο άλλο μεγάλο κόμμα.......

Άρα εκείνη η ψήφος διαμαρτυρίας κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων, της πολιτικής Ιστορίας του τόπου.
Να διευκρινίσω πως αυτή η άποψη μου δεν αφορά το ΚΚΕ ,που διαχρονικά και με συνέπεια εκφράζει συγκεκριμένο ποσοστό ανθρώπων, που έχουν μια άλλη άποψη για το πως πρέπει να διακυβερνηθεί η χώρα.
Μια ιδιαίτερη αναφορά νομίζω πως χρειάζεται να γίνει και στον τρόπο που αντιμετωπίζει τα πράγματά το ΚΙΝΑΛ.
Χρησιμοποιεί λοιπόν μια λάθος τακτική προσέγγιση στο ζήτημα και στις προεκτάσεις του, αφού βάζει στο ίδιο τσουβάλι τους πάντες, μηδενίζοντας τις όποιες ιδεολογικές διαφορές και προσδοκώντας απλά να συμμετάσχει σε μια επόμενη κυβέρνηση,ανεξάρτητα με ποιον και με ποια πολιτική συμφωνία.
Λες και η διακυβέρνηση μιας χώρας είναι απλό μαρκετίστικο "κόλπο" που δεν έχει αρχές και αξίες.
Ας θυμηθούμε πως ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, έβαζε πάντα διαχωριστική γραμμή, την οποία υποστήριζε με πάθος και πως πάντα μιλούσε για τις Δημοκρατικές δυνάμεις.....
Αν λέω κάτι λάθος παρακαλώ διορθώστε με.
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ και στο κομμάτι του κόσμου, που επιλέγει τον δρόμο της αποχής, θεωρώντας έτσι πως τιμωρεί το Πολιτικό σύστημα.
Αυτό και αν είναι λάθος.Η Αποχή να είναι ο νικητής των εκλογών και άλλος να εκλέγεται.
Δια της απουσίας μου λοιπόν να επιτρέπω την άλωση της δικιάς μου αυριανής μέρας.
Και τότε βέβαια χάνω το δικαίωμα και της κάθε επόμενης διαμαρτυρίας και του κάθε διαφορετικού πολιτικού λόγου, αλλά και της κάθε παρεμβατικής επιδίωξης.
Επέλεξα και θα πρέπει να ανεχτώ.
Τόσο απλά!

Με αυτές λοιπόν τις σκέψεις ξέρω πως πορεύεται η τεράστια πλειοψηφία του Ελληνικού λαού.
Είναι απόλυτα θυμωμένη με την συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, θυμάται με πίκρα το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ, αναπολεί με λαχτάρα εκείνες τις μέρες που έδειχναν πως η Ελλάδα αλλάζει και ψάχνει τρόπο να τα εξωτερικεύσει όλα αυτά.
Οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι, που όλα τα αντιμετώπιζαν με σοφία και μέσα από την Ιστορική ,διαχρονική τους πορεία, έλεγαν το περίφημο και απόλυτα αληθινό:Το μη χείρον βέλτιστον!!!!
Νομίζω πως στην περίσταση "ταιριάζει γάντι".
Η Δημοκρατική λογική και η πολιτική συνέπεια, επιτάσσει να δώσουμε ακόμα μια ευκαιρία στην έστω και κουτσουρεμένη Αριστερή άποψη.Έγιναν άλλωστε πολλά βήματα προς την προοδευτική κατεύθυνση και έγιναν οι πρώτες βαθιές τομές, που αν αφεθούν στην μοίρα τους θα χαθούν και θα εγκαταλειφθούν.
Αλίμονο αν γίνουμε εμείς η αιτία να επιστρέψει ένας ολόκληρος σαθρός μηχανισμός που οδήγησε στα μνημόνια και στην λαϊκή εξαθλίωση, την ώρα που τα παιδιά του Χάρβαρντ, θησαύριζαν και κερδοσκοπούσαν, στις πλάτες ενός ολόκληρου Έθνους.

Υ.Γ oroposavrio: 
Ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί επικροτώ, ούτε γιατί είμαι ευχαριστημένος.
Ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ , γιατί δεν θέλω να ξαναδώ όλους αυτούς που μου κατέστρεψαν την ζωή, να επιστρέφουν και μάλιστα σαν ελευθερωτές.
Ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ,γιατί δεν τέλειωσα το Χάρβαρντ, και δουλεύω "νοικιασμένος" με 700 Ε μισθό, ενώ ξέρω πως αξίζω και δικαιούμαι πολλά περισσότερα, τα οποία ποτέ δεν θα αποκτήσω, γιατί έτσι θέλησαν αυτοί.
Και στην τελικά ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ, γιατί πιστεύω,πως κανένα μέλος της οικογένειας Μηστοτάκη, δεν μπορεί και δεν θέλει να βοηθήσει στο παραμικρό αυτόν τον λαό.Η Ιστορία τους και η διαχρονική τους πορεία το έχει αποδείξει.

ΖΑΦΕΙΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
Με το θάρρος της γνώμης μου