Γι΄ αυτούς που λησμονήθηκαν!

Αυτούς που λησμονήθηκαν θυμάμαι πιο πολύ,
εκείνους που νικήθηκαν κρατάω από το χέρι,
μαζί κι όσους φοβήθηκαν και στάθηκαν δειλοί
στης μοναξιάς το πέρασμα, στης μοίρας το καρτέρι.

Αυτούς που χάθηκαν τους βλέπω πιο συχνά
από τα πέρατα του χρόνου να μου γνέφουν,
πέφτουν στο δρόμο μου σαν άστρα πρωινά,
από της νύχτας το ταξίδι επιστρέφουν.

Αυτούς που χαραμίστηκαν πονάω πιο πολύ,
που κάψανε τα χρόνια τους σε μια φωτιά σβησμένη,
μαζί με όσους πάτησαν αόρατο γυαλί
μπορεί να μην το σπάσανε, μα βγήκαν ματωμένοι.

Ηλίας Κατσούλης

Υ.Γ oroposavrio:Το μόνο που με προβληματίζει πια, είναι πως ίσως κυνηγώντας χίμαιρες και άσκοπους σκοπούς(όπως τελικά αποδείχτηκε),αφήσαμε να χαθεί το ωραιότερο κομμάτι της ζωής μας.

Καλή Σχολική Χρονιά σε όλους,με πρωινή προσευχή,Εθνικό ύμνο και έπαρση σημαίας!

inShare

Θα ήθελα πραγματικά, με αφορμή την κουβέντα που γίνεται, για την πρωινή προσευχή, αλλά και για τον Εθνικό ύμνο και την έπαρση της σημαίας, να γράψω δυο λόγια.
Και εκείνο που με θλίβει και με κάνει να γράψω, είναι ότι πρωτοστάτης σε αυτή την συζήτηση, είναι ο νυν υπουργός Παιδείας, που λες και το κάνει επίτηδες, ρίχνει συνεχώς νερό στο μύλο της αντίδρασης, τους δίνει όπλα να πολεμούν τα όσα θετικά κάνει και ταυτόχρονα, εξοργίζει και όλους εμάς, που ναι μεν σταθήκαμε δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ, και βάλαμε το λιθαράκι μας, για να έρθει στην Εξουσία, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως είμαστε άθεοι και πως δεν τιμούμε τα ιερά και τα όσια της φυλής μας και πάνω από όλα τον Σταυρό και τον Εθνικό μας Ύμνο.
Θα ήθελα να λοιπόν να πω στον Υπουργό μας, με όλο τον σεβασμό και την αγάπη μου, πως το να κρατάμε ζωντανά και να τα μεταλαμπαδεύουμε και στα παιδιά μας, τα όσα μας έκαναν μοναδικούς στην Παγκόσμια Ιστορία, ούτε φασισμός είναι , ούτε σκοταδισμός, ούτε αμορφωσιά.
Αντιθέτως, το να τα διαγράψουμε, στον βωμό της  όποιας προόδου, αποτελεί μέγιστο έγκλημα και θα πλήξει ακόμα περισσότερο την Ελλάδα μας, μιας και αυτά ήταν τα όπλα της, κάθε φορά που οι κάθε λογής επίδοξοι κατακτητές της ,την χτυπούσαν, με στόχο να την εξαφανίσουν.
Θα ήθελα ακόμα να υπενθυμίσω στον αγαπητό υπουργό μας, πως αυτή ακριβώς η άποψη, εντέχνως και κακοβούλως καλλιεργήθηκε για πολλές δεκαετίες από τους κύκλους του κατεστημένου, προκειμένου να απομακρύνει τις πλατιές λαικές μάζες(που πιστεύουν βαθιά και στα δύο πιο πάνω, προαναφερθέντα) από τα ριζοσπαστικά, κεντροαριστερά κόμματα.
Έλεγαν δηλαδή με προβοκατόρικη ρητορεία, πως οι κουμουνιστές είναι άθεοι και πως θα μας παραδώσουν στους Βούλγαρους, στους Σλάβους , μιας και δεν σέβονται την Ιστορία και τις παραδόσεις του λαού μας.
Και κάτι ακόμα αγαπητέ σύντροφε Υπουργέ.
Επειδή πια δεν αντιπροσωπεύεις το 3% του παλιού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επειδή είσαι και υπουργός Παιδείας, με την ψήφο του  του 33% του Ελληνικού λαού, θα σε παρακαλέσω τις όποιες απόψεις σου, πάνω σε τόσο ευαίσθητα θέματα, να τις κρατήσεις για τον εαυτό σου και για τον κοντινό σου περίγυρο(άντε και μέχρι τα πλαίσια της τοπικής σου οργάνωσης).
Εκτός αν θέλεις να ξαναγυρίσεις εσύ στο ήρεμο και άκοστο 3% και εμείς να ξαναπέσουμε στα νύχια των Κούληδων και των Βενιζέλων.
Αν πράγματι αυτό επιδιώκεις συνέχισέ το, καλά το πας.
Αν όχι, σε παρακαλώ άλλαξε ρώτα!

Υ.Γ Εμείς τα παιδιά μας, θέλουμε κάθε πρωί να προσεύχονται και να λένε τον Εθνικό Ύμνο.
Και περισσότερο άνθρωποι θα γίνουν έτσι και περισσότερο Έλληνες.
Αν αυτό εσένα σου φαίνεται Φασισμός ,ε ναι τότε εμείς είμαστε Φασίστες!
Φιλικά
Ζαφείρης Στέφανος

«Η δική μου αριστερά»….

«Η δική μου αριστερά, είναι η στρατιά των διπλά ηττημένων ευγενών ηρώων που για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα διαψευσμένο όνειρο, για μια ματαιωμένη ελπίδα έδωσαν τη ζωή τους.

Η δική μου αριστερά διακρινόταν πάντα για την ευγένειά της.

Η δική μου αριστερά ξεχώριζε πάντα για την επιμονή της στις ιδέες της.

Η δική μου αριστερά οριοθετήθηκε για την ανιδιοτελή της προσφορά.

Η δική μου αριστερά φημιζόταν για την ανεκτικότητα της στο διαφορετικό, δίχως αποκλεισμούς, δίχως χαρακτηρισμούς, δίχως «επαγρυπνητές» της ιδεολογικής καθαρότητας, δίχως «στρατόπεδα συγκέντρωσης» για τους «αντιφρονούντες».

Η δική μου αριστερά σταυρώθηκε στα Μακρονήσια της πατρίδας μου και τα μακρινά γκουλάγκ της Σιβηρίας. Βασανίστηκε στο Μπούλγκες, στην Μπουμπουλίνας και σε όλα τα κολαστήρια όπου γης.
Η δική μου αριστερά υμνήθηκε για την ουτοπική της προσμονή στα όρια της μεταφυσικής εσχατολογίας.

Η δική μου αριστερά τραγουδήθηκε για την ομορφιά των στίχων της.

Η δική μου αριστερά απεικόνισε το κάλλος του ήθους των απλών ανθρώπων που πίστεψαν σ’ αυτήν και θυσιάστηκαν για τα ευγενικά ιδανικά της.
Η δική μου αριστερά αγαπούσε τον τόπο μου και μοχθούσε γι’ αυτόν. Για ένα καλύτερο μέλλον.

Η δική μου αριστερά ήταν ρηξικέλευθη, ανατρεπτική, αιρετική, μα πάνω απ’ όλα δημιουργική, ακόμη κι όταν αστοχούσε.

Η δική μου αριστερά διαιωνίστηκε στην ιστορία για την ομορφιά των ίδιων των ανθρώπων της.

Η δική μου αριστερά ποτέ δεν πίστεψε σε δόγματα, ποτέ δεν αναγνώρισε ιερατεία, ποτέ δεν ενθάρρυνε την Ιερά Εξέταση της ιδεολογικής καθαρότητας.

Η δική μου αριστερά δεν είχε ποτέ σωτηριολογικό, εσχατολογικό, τελεολογικό χαρακτήρα.

Η δική μου αριστερά δεν δίστασε ποτέ να αυτό- αναιρεθεί. Να συγκρουστεί μετωπικά με τον εαυτό της, να υπονομεύσει την αλήθεια της και να αναζητήσει την αλήθεια του Άλλου, σε μια προσπάθεια υπονόμευσης και ανατροπής της αδικίας.

Η δική μου αριστερά δεν φορούσε ποτέ κουκούλες, δεν ήταν τρακαδόρικη, δεν ήταν λαϊκίστικη, δεν ήταν ολοκληρωτική, δηλαδή αντι-αισθητική, δεν ήταν τραμπούκικη.

Η δική μου αριστερά δεν ήταν προβοκατόρικη, δεν ήταν αρνητική, δεν ήταν εξ επαγγέλματος καταγγελτική.

Η δική μου αριστερά ποτέ δεν ήταν «μεταπράτης» του ανθρώπινου πόνου, «μεσάζοντας» των συνθημάτων και των στερεοτύπων, «αλληλέγγυα» της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης.

Η δική μου αριστερά δεν πέταξε ποτέ γιαούρτια, απεναντίας, έφαγε σφαίρες.

Η δική μου αριστερά δεν «χάιδεψε» ποτέ αυτιά τεμπέληδων, λουφαδόρων και βολεμένων.

Η δική μου αριστερά δεν θέλησε τις θέσεις και τα αξιώματα. Προτίμησε το είναι από το έχειν. Γι’ αυτό και είναι ταπεινά υπερήφανη για την ανιδιοτελή προσφορά της.

Η δική μου αριστερά διώχθηκε και από τους πολιτικούς της αντιπάλους και από τους «συντρόφους» της. Γι’ αυτό και είναι μια διπλά ηττημένη μα και διπλά δοξασμένη αριστερά.

Η δική μου αριστερά είναι αειφόρως αναστάσιμη γιατί γι’ αυτή το πρόσωπο είναι υπεράνω του όχλου.

Η μοναδική, ανεπανάληπτη, αναντικατάστατη αυταξία του προσώπου είναι το καθοδηγητικό νήμα της πορείας της. Μιας πορείας που ξεκινάει από το ταπεινό σπήλαιο της γέννησης του ανθρώπου, συνεχίζει στον Κήπο της Γεσθημανής, αποκορυφώνεται στο Γολγοθά και ολοκληρώνεται στην Ανάσταση του κάθε ταπεινού και καταφρονημένου τούτης της Γης.

Η δική μου αριστερά, ίσως, να είναι ουτοπική. Μ’ αρέσει όμως η ουτοπία. Είναι σαν τον ορίζοντα, όσο τον πλησιάζεις τόσο απομακρύνεται. Σε κάνει, παρόλα αυτά, να προχωράς πάντα μπροστά.

Εν τέλει, η δική μου αριστερά είναι μια πολύ μοναχική υπόθεση.»

Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης           itzikas.wordpress.com

Υ.Γ oroposavrio: Σαν να το έγραψα εγώ!

Φωτογραφική βόλτα στα νησιά του Αιγαίου πριν το τέλος του καλοκαιριού

 Μια απουσία γεμάτη συναισθήματα!


Πριν σας πιάσει η μελαγχολία για το ότι οι καλοκαιρινές διακοπές απέχουν πλέον 365 μέρες, σας πάμε μια βόλτα σε όμορφα μέρη του Αιγαίου, μέσα από 20 φωτογραφίες που θα σας ξυπνήσουν (κοντινές και μακρινές) αναμνήσεις διακοπών.
Οι περισσότεροι έχουν πλέον επιστρέψει από την καλοκαιρινή τους άδεια, ενώ απομένουν λίγοι (τυχεροί) που θα ζήσουν το ελληνικό καλοκαίρι ίσως στην καλύτερή του φάση τις επόμενες ημέρες, λίγο πριν μπει (ή και αφότου μπει) ο Σεπτέμβρης. Όπου κι αν ανήκετε, ελάτε να κάνουμε μια όμορφη βόλτα, πηγαίνονταςαπό νησί σε νησί του Αιγαίου και χαζεύοντας για μια ακόμη φορά τις ομορφιές του, προτού μας «ρουφήξει» και πάλι η καθημερινότητα και η φθινοπωρινή ρουτίνα.

Παραδοσιακή, ελληνική ταβέρνα στο Κοκκάρι της Σάμου.

Το Σκιάδι της Κιμώλου: ένα τεράστιο πέτρινο μανιτάρι στη μέση ενός ανεμορδαμένου πλατώματος στο εσωτερικό του νησιού.

Τα όμορφα δρομάκια στη Χώρα της Νάξου.

Κατάλευκα και προσεγμένα νησιώτικα σπίτια στο λιμάνι της Μυκόνου.

Ο γοητευτικός Μόλυβος της Λέσβου με την απαράμιλλη φυσική του ομορφιά και τη γραφική του αρχιτεκτονική.

Η Χώρα της Σκύρου «σκαρφαλώνει» στο βουνό.

Παραδοσιακό, ολόλευκο δρομάκι της Αμοργού στην όμορφη Χώρα.

Βόλτα στην κουκλίστικη Χώρα της Φολεγάνδρου.

Μια άμαξα που βάζει μπρος για το Παλιό Λιμάνι των Σπετσών.

Νησιώτικη θέα στη Μήλο.

Στο ατμοσφαιρικό λιμάνι της Ύδρας.

Η παραλία Λευκός στην Κάρπαθο, βγαλμένη σαν από πίνακα ζωγραφικής.

Η Σαμοθράκη και οι περίφημες βάθρες της.

Η άγρια, αλλά γοητευτική Κάλυμνος, νούμερο 1 προορισμός για τους λάτρεις της αναρρίχησης.

Όμορφη Σύμη.

Αντικρίζοντας την Τήλο.

Το Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη στην Πάτμο, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Στα χωριά της Θάσου.

Τρέλες στις Σεϋχέλλες της Ικαρίας.

Ηλιοβασίλεμα στη Χώρα της Αστυπάλαιας.
clickatlife.gr

Άννα, μην κλαις...

Ο ένας της έστειλε συγχαρητήρια μέσω Twitter. Ο έτερος δήλωσε «υπερήφανος όχι ως πολιτικός αλλά ως Έλληνας πολίτης που παρακολούθησε τις προσπάθειές της με αγωνία μαζί με τα τρία μου παιδιά».
Τόσο ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, όσο και ο επικεφαλής της αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης, θυμήθηκαν ή μάλλον ορθότερα έμαθαν τη νεαρή αθλήτρια Άννα Κορακάκη, μόλις προχθές.
Πριν από μερικές ημέρες πιθανώς δεν γνώριζαν ότι υπάρχει κάποια Ελληνίδα αθλήτρια που είναι... άσος στο σημάδι.
Η ίδια ανέβηκε στο ψηλότερο βάθρο και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της.
Ίσως να πέρασαν μπροστά από τα μάτια της όλες οι θυσίες, οι κόποι, οι δυσκολίες, οι στιγμές που κουράστηκε και θέλησε να τα παρατήσει, αλλά τελικά συνέχισε και πέτυχε τον στόχο της. Και τον πέτυχε διάνα.
Εντελώς μόνη της.
Επομένως σταματήστε να νιώθετε περήφανοι. Σταματήστε να λέτε ότι η «Άννα Κορακάκη, έκανε υπερήφανη την Ελλάδα».
Η Άννα Κορακάκη έκανε υπερήφανο μόνο τον εαυτό της και τους δικούς της ανθρώπους, που τη στήριξαν πάντα και θα συνέχιζαν να τη στηρίζουν ακόμη και εάν στο λαιμό της δεν κρέμονταν ένα χρυσό μετάλλιο.
Η ελληνική κοινωνία, σε συλλογικό επίπεδο, δεν στήριξε ποτέ καμία Άννα.
Κανένα παιδί που αποφάσισε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, διαθέτοντας ελάχιστα μέσα και που επέλεξε ένα άθλημα που δεν είναι και τόσο δημοφιλές.
Πόσοι άραγε γνώριζαν πριν το χρυσό μετάλλιο της Άννας, ότι υπάρχει ένα κορίτσι κάπου στη Δράμα που προπονείται σε ένα υπόστεγο -που έφτιαξε ο ίδιος ο πατέρας της- και προσπαθεί να πετύχει.
Να πετύχει για την ίδια. Όχι για εμάς.
Στην Ελλάδα του lifestyle, στην Ελλάδα του «δεν βαριέσαι», στην Ελλάδα που «μάγκες» είναι όλοι αυτοί που συνεχίζουν να τα «καταφέρνουν» εκμεταλλευόμενοι κάθε ευκαιρία, ακόμη και εάν αυτό σημαίνει ότι «πατάνε επί πτωμάτων», ευτυχώς υπάρχουν κάποια κορίτσια όπως η Άννα Κορακάκη. Μόνο αυτό.
Ίσως αντί για περηφάνια καλύτερα όλοι μας -όχι μόνο οι πολιτικοί ή οι αθλητικοί παράγοντες – θα έπρεπε να αισθανόμαστε ντροπή!

Σοφία Ζαφείρη
(Αναδημοσίευση από http://www.newmoney.gr/blogs/296128-anna,-min-klais)

Η Αριστερά είναι το πανεπιστήμιο της Δεξιάς!

Αποκλειστική συνέντευξη με τον ουρουγουανό συγγραφέα, τον θεωρούμενο Τσε Γκεβάρα της λογοτεχνίας, για την ανάγκη της Ιστορίας, για τα σύγχρονα κινήματα, αλλά και για τον έρωταΣτο τελευταίο του βιβλίο Οι μέρες αφηγούνται (εκδόσεις Πάπυρος) αφιερώνει ένα σχόλιο για κάθε ημέρα του χρόνου. Σε αυτά τα 366 μικρά αφηγήματα ο Ουρουγουανός Εδουάρδο Γκαλεάνο, εμβληματική φυσιογνωμία μιας ανυπότακτης διανόησης της Λατινικής Αμερικής, σχολιάζει την Ιστορία, του παρελθόντος και την πρόσφατη, αλλά ανιχνεύει και την ουσία πίσω από μικρά γεγονότα που σηματοδοτούν μεγάλες ανθρώπινες αξίες, όπως όταν οι ποδοσφαιριστές μιας ιταλικής ομάδας κατέβηκαν στο γήπεδο με βαμμένα μαύρα τα πρόσωπά τους για να τονίσουν την αντίθεσή τους στον ρατσισμό.

Ο Γκαλεάνο, γνωστός στη χώρα μας από την τριλογία του Μνήμη της φωτιάς, στην αποκλειστική συνέντευξη που έδωσε στο «Βήμα» με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου του στα ελληνικά, εξηγεί γιατί «η Αριστερά είναι το πανεπιστήμιο της Δεξιάς», ποια είναι η σχέση του κινήματος των «Αγανακτισμένων» με τον έρωτα, γιατί πρέπει να μην υπακούσουμε στο παρόν αλλά να επινοήσουμε ένα άλλο μέλλον και ποιες δυναμικές ορίζουν την ανθρώπινη κατάσταση.

Στο βιβλίο σας αναδεικνύεται το μεγαλείο των μικρών καθημερινών γεγονότων και των ανώνυμων ανθρώπων που κάνουν σπουδαίες πράξεις. Η Ιστορία όμως σχεδιάζεται από τους μεγάλους, τους πολιτικούς, τους επιχειρηματίες. Πότε και πώς μπορεί να ανατραπεί αυτή η ιεραρχία;

«Σε όλα μου τα έργα δεν έπαψα να διεκδικώ το μεγαλείο που κρύβεται στα μικρά πράγματα και στους ανώνυμους ανθρώπους, καθώς και να καταγγέλλω το απατηλό μεγαλείο σε καθετί υπερμέγεθες».

Σας τρομάζει η σημερινή κρίση που εξαπλώνεται παντού;

«Η μακρά ιστορική εμπειρία μάς διδάσκει ότι οι κρίσεις είναι πολύ επικίνδυνες διότι συνήθως οδηγούν στον κατατρεγμό κάποιων δήθεν υπευθύνων, εξιλαστήριων θυμάτων που το σύστημα επινοεί για να μη φανεί ότι είναι υπαίτιο». 

Λέτε κάπου ότι «η Αριστερά είναι το πανεπιστήμιο της Δεξιάς». Τι έχει μάθει η Δεξιά από την Αριστερά;

«Η Αριστερά είναι το πανεπιστήμιο της Δεξιάς σε περιπτώσεις όπως αυτή του Μέρντοκ, ο οποίος διάβασε Το κεφάλαιο στα νιάτα του και στη συνέχεια, στον αγώνα δρόμου προς την εξουσία, επωφελήθηκε των καπιταλιστών αντιπάλων του, οι οποίοι δεν είχαν διαβάσει παρά μόνο τις Επιλογές του "Reader's Digest"».

Γράφετε ότι «ο ανώτερος θεός ονομαζόταν "λέξη"» θίγοντας την εξαφάνιση των μικρών γλωσσών. Πιστεύετε ότι το Διαδίκτυο θα την εξαφανίσει γρηγορότερα;

«Οι "μηχανές" είναι αθώες. Αλλού είναι το πρόβλημα: όλο και περισσότερο μετατρεπόμαστε σε μηχανές των μηχανών μας, σε εργαλεία των εργαλείων μας. Οι μηχανές που γεννήθηκαν στην υπηρεσία του ανθρώπου τελικά βάζουν τον άνθρωπο στην υπηρεσία τους».

Κάνετε συχνές αναφορές στην Ιστορία και στις διαστρεβλώσεις της. Τελικά ο άνθρωπος διδάσκεται από την Ιστορία ή ισχύει ότι «η Ιστορία μας διδάσκει ότι δεν διδασκόμαστε από αυτήν»;

«Η μνήμη ως ιστορία είναι ένα είδος υπό εξαφάνιση. Θα πρέπει να διεκδικήσουμε και να αναστήσουμε το παρελθόν, όχι όμως για να το επαναλάβουμε, αλλά για να αποφύγουμε να επαναληφθεί. Πρέπει να επινοήσουμε το μέλλον αντί να το αποδεχτούμε, πρέπει να αλλάξουμε το παρόν αντί να υπακούμε σε αυτό».

«Εγώ είμαι ένα άλλο εσύ» λέτε. Θα ήταν ωραίο αν εφαρμοζόταν, αλλά υπάρχουν πια τέτοιες αλτρουιστικές κοινωνίες; Μήπως ζούμε στον αιώνα του ατομισμού;

«Οι πρόγονοί μας επιβίωσαν επειδή ήξεραν να μοιράζονται την τροφή και να αμύνονται όλοι μαζί. Πάντως, το "όλοι είμαστε εσύ" στο βιβλίο μου Οι μέρες αφηγούνται έχει να κάνει με ένα ενθαρρυντικό περιστατικό που συνέβη στο ιταλικό ποδόσφαιρο το 2002. Ολοι οι παίκτες έβαψαν μαύρο το πρόσωπό τους για να σταματήσουν οι ρατσιστικές ύβρεις ορισμένων, ύβρεις όλο και συχνότερες στον αθλητισμό σήμερα».

Αναφέρεστε συχνά σε παραδόσεις, κυρίως των χωρών της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Νομίζετε ότι αυτές παίζουν κάποιον ρόλο στις σημερινές, ανεπτυγμένες κοινωνίες;

«Μέσα στις παραδόσεις υπάρχουν πολλοί κόσμοι. Υπάρχουν παραδόσεις που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα της φύσης και αυτές δεν αξίζουν τον παραμικρό σεβασμό επειδή και μόνο είναι παραδόσεις».

Επίσης αγαπάτε πολύ, όπως φαίνεται στα κείμενά σας, τους λαϊκούς ηγέτες της Νότιας Αμερικής (Τσάβες κ.ά.). Πιστεύετε ότι οδηγούν τις χώρες τους σε ένα άλλο πρότυπο, διαφορετικό από αυτό των Δυτικοευρωπαίων, ή υποκύπτουν βαθμιαία και αυτοί στους σιδερένιους νόμους της αγοράς;

«Η Λατινική Αμερική ζει σήμερα πολλών ειδών αλλαγές, που φέρνουν στην επιφάνεια δυναμικές πολύ δημιουργικές, οι οποίες έμοιαζαν νεκρές αλλά απλώς κοιμόντουσαν. Θεωρώ ότι αυτές οι δυναμικές είναι πολύ ενθαρρυντικές όταν πηγάζουν από μέσα και από κάτω και δεν τις επιβάλλουν από πάνω και απ' έξω».

Οι Ελληνες θα ήθελαν πολύ να μάθουν τι πιστεύετε για τους Αγανακτισμένους, στους οποίους αναφέρεστε. Θα μπορούσε να μην είναι ένα επικαιρικό και θνησιγενές κίνημα;

«Το κίνημα των Αγανακτισμένων, όπως ο έρωτας, θα είναι απεριόριστο όσο διαρκέσει. Και σίγουρα θα διαρκέσει το ανθρώπινο δικαίωμα να διαλέξουμε ανάμεσα στους αγανακτισμένους και στους ανάξιους».

Αναφέρεστε επίσης στους πολέμους εναντίον των Ινδιάνων παλιότερα, των Αφγανών, των Ιρακινών στα νεότερα χρόνια κτλ. Μερικοί λένε ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να πολεμά. Συμφωνείτε; Μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτή την κατάρα;

«Ο κόσμος είναι φτιαγμένος για τον πόλεμο. Οι στρατιωτικές δαπάνες - καλλιτεχνικό όνομα για τις εγκληματικές δαπάνες - αποτελούν το ήμισυ των εισοδημάτων του σύγχρονου κόσμου. Ομως αυτή είναι η κατάρα μας, όχι ο προορισμός μας».

Διαβάζοντας το βιβλίο σας αισθάνεται κανείς ότι η λατινοαμερικανική πραγματικότητα παραμένει διαφορετική από τη δυτικοευρωπαϊκή. Αν ναι, σε τι διαφέρει;

«Ολες οι πραγματικότητες είναι διαφορετικές μεταξύ τους και ποικίλλουν. Πάλι καλά... Αλλιώς θα ήμασταν αναγκασμένοι να διαλέξουμε ανάμεσα στο να πεθάνουμε από την πείνα ή να πεθάνουμε από ανία». 

www.tovima.gr

Κλείσε τον κύκλο! Ότι τελείωσε, άστο να φύγει..

Πάντα πρέπει να ξέρουμε πότε κάποιο στάδιο φτάνει στο τέλος του. Αν επιμείνουμε να παραμείνουμε εκεί περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται, θα χάσουμε τη χαρά και το νόημα των άλλων σταδίων, τα οποία πρέπει να ζήσουμε.
Να κλείνουμε κύκλους, πόρτες, να γυρίζουμε σελίδα, να ολοκληρώνουμε κεφάλαια – δεν έχει σημασία πώς το λέμε, αυτό που έχει σημασία είναι να αφήνουμε στο παρελθόν τις στιγμές της ζωής μας που πέρασαν.
Χάσατε τη δουλειά σας; Τελείωσε μια σχέση; Φύγατε απ’ το σπίτι των γονιών σας; Φύγατε στο εξωτερικό; Η φιλία που καλλιεργούσατε τόσο καιρό εξαφανίστηκε χωρίς εξηγήσεις;
Μπορείτε να περάσετε πολύ καιρό απορώντας γιατί συνέβη αυτό. Μπορείτε να πείτε στον εαυτό σας ότι δεν θα κάνετε ούτε ένα βήμα πριν κατανοήσετε τις αιτίες που έκαναν ξαφνικά σκόνη κάποια πράγματα που ήταν τόσο σημαντικά και σταθερά στη ζωή σας.
Αυτή η στάση όμως θα αποδειχτεί πολύ ψυχοφθόρα για όλους: Οι γονείς σας, ο άντρας ή η γυναίκα σας, οι φίλοι σας, τα παιδιά σας, η αδερφή σας, όλοι θα ολοκληρώνουν κεφάλαια, θα γυρίζουν σελίδα, θα προχωρούν και όλοι θα στεναχωριούνται επειδή εσείς βρίσκεστε σε τέλμα.
Κανείς δεν μπορεί να βρίσκεται ταυτόχρονα στο παρόν κ στο παρελθόν, ούτε καν όταν προσπαθούμε να κατανοήσουμε αυτά που μας συμβαίνουν. Αυτά που πέρασαν, δεν θα ξαναγυρίσουν: Δεν μπορούμε να μείνουμε για πάντα παιδιά, όψιμοι έφηβοι, γιοι που νιώθουν ενοχές ή μνησικακία για τους γονείς τους, εραστές που ζουν μέρα και νύχτα ένα δεσμό με κάποιον που έχει πια φύγει και δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να επιστρέψει.
Οι καταστάσεις περνούν και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τις αφήσουμε πράγματι να φύγουν.
Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό (όσο επίπονο κι αν είναι) να καταστρέφουμε αναμνηστικά, να μετακομίζουμε, να δίνουμε πράγματα σε ορφανοτροφεία, να πουλάμε ή να χαρίζουμε τα βιβλία που έχουμε. Τα πάντα στον ορατό κόσμο είναι εκδήλωση του αοράτου, όσων συμβαίνουν στην καρδιά μας – και καταστρέφοντας ορισμένες αναμνήσεις, σημαίνει και ότι δημιουργούμε χώρο για να πάρουν τη θέση τους άλλες.
Αποδεσμευτείτε από τα πράγματα. Αφήστε τα να φύγουν. Απαγκιστρωθείτε. Κανείς δεν παίζει με σημαδεμένη τράπουλα στη ζωή, έτσι λοιπόν μερικές φορές κερδίζουμε και μερικές χάνουμε. Μην ελπίζετε να σας δώσουν κάτι πίσω, να αναγνωρίσουν τις προσπάθειες σας, να ανακαλύψουν τη μεγαλοφυϊα σας, να κατανοήσουν την αγάπη σας.
Σταματήστε να ανοίγετε την τηλεόραση των συναισθημάτων σας και να βλέπετε συνέχεια την ίδια εκπομπή που σας δείχνει πόσο έχετε υποφέρει από μια απώλεια: Αυτό απλώς σας δηλητηριάζει, τίποτα άλλο.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από το να μην αποδεχόμαστε ερωτικούς χωρισμούς, υποσχέσεις για δουλειά που δεν έχουν συγκεκριμένη ημερομηνία εκκίνησης, αποφάσεις που αναβάλλονται συνεχώς στο όνομα της “ιδανικής στιγμής”. Πριν αρχίσει ένα νέο κεφάλαιο, πρέπει να ολοκληρωθεί το παλιό: Πείτε στον εαυτό σας ότι αυτό που πέρασε δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ.
Θυμηθείτε ότι κάποτε μπορούσατε να ζήσετε χωρίς αυτό το πράγμα ή αυτόν τον άνθρωπο – τίποτα δεν είναι αναντικατάστατο, η συνήθεια δεν είναι ανάγκη. Μπορεί να μοιάζει προφανές, μπορεί να είναι ακόμα κ δύσκολο, άλλα είναι πολύ σημαντικό.
Κλείνοντας κύκλους. Όχι από υπεροψία, από αδυναμία ή από αλαζονεία, απλώς επειδή κάτι δεν είναι πια μέρος της ζωής σας. Κλείστε την πόρτα, αλλάξτε δίσκο, καθαρίστε το σπίτι σας, τινάξτε τη σκόνη.
Σταματήστε να είστε αυτός που ήσασταν και μεταμορφωθείτε σ’ αυτόν που είστε.
Paulo Coelho