"Έρχονται οι μέρες που δικάζουν ... "

Χάζευα αφηρημένα την οθόνη. Κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Στο πλάνο οι "πολεμικές σκηνές" των τελευταίων διαδηλώσεων. Στα παράθυρα οι "συνήθεις ύποπτοι" σχολιαστές της τηλεδημοκρατίας και στο κέντρο ένας ένστολος να μιλάει για το πως η αστυνομία οφείλει να πατάσσει την "πολιτική βία". Σε μία δεύτερη προσεκτική ματιά τον αναγνώρισα. Ο Γιώργος!!

----------------------------------------------------
Νοέμβρης του 1982. Στο σχολείο επικρατεί αναβρασμός. Το 15μελές θέτει αίτημα συμμετοχής στις εκδηλώσεις που θα γίνουν για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Η "λύκαινα" (Λυκειάρχης) διαφωνεί. Ο Γιώργος -δευτεροετής της πρώτης Λυκείου- οργίζεται όταν ο "φιλοχουντικός" θρησκευτικός μας του πετάει κατάμουτρα: "να οργιάσετε θέτε πάλι, αλήτες ε αλήτες". Σηκώνει το χέρι να τον χτυπήσει. Επεμβαίνουν οι ψυχραιμότεροι. Ο Θρησκευτικός καλεί την Αστυνομία. Του εξηγούν ότι δε μπορούν να μπουν στο σχολείο. Φεύγει για το Αστυνομικό τμήμα όπου και υποβάλει μήνυση. Κλειδωνόμαστε με τον Γιώργο στην αίθουσα τελετών. Απόγευμα Τρίτης. Σε λίγο θα χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι. Στέλνουμε το μαντάτο σε όλες τις αίθουσες: να μη φύγει κανείς.
Διακόσια παιδιά αποφασίζουν να περάσουν την νύχτα στο σχολείο. Να προστατεύσουν τον Γιώργο όσο διαρκεί το αυτόφωρο. Δεν είμαι πια σίγουρη αν πράγματι υπήρχε αστυνομία που τον περίμενε έξω από το προαύλιο. Δεν ξέρω καν αν υπήρξε όντως μήνυση.
Στέλναμε ένα μαντατοφόρο σε κάθε γειτονιά να πει τα νέα στα σπίτια μας. Νοιώθαμε αγωνιστές και ... εξεγερμένοι. Το πέμπτο "πρότυπο" σχολείο των Αθηνών το παζαρεύαμε για δικό μας Πολυτεχνείο. Κατά τις 9 το βράδυ η "λύκαινα" το πήρε απόφαση και έβαλε το λουκέτο στην αυλόπορτα. Κλειδωθήκαμε όλοι μέσα. Οι γονείς άρχισαν να καταφτάνουν και να κρεμιούνται στα κάγκελα. Τα βλαστάρια τους ντύνονταν το ύφος του "επαναστάτη". Εξηγούσα με βιαστικά "δεν θα ρθω απόψε. Έχω εξέγερση".
Από το πουθενά βρεθήκανε κάτι κιθάρες. Οκλαδόν μία διακοσαριά τρελόπαιδα στην μεγάλη αίθουσα να τραγουδάμε τους σκοπούς του Βασίλη:

Ξημέρωνε Τετάρτη 17 του Νοέμβρη. Κανείς μας δεν κοιμήθηκε. Το πρωί σαν άνοιξε η μεγάλη καγκελόπορτα τρέξαμε όλοι στο σταθμό του τρένου. Μάτια κόκκινα από τη νύστα και κόκκινα γαρύφαλλα. Κατεβήκαμε στη Βικτώρια. Συναντήσαμε τα άλλα σχολεία. Μπροστάρης δικός μας ο Γιώργος. Και στο κατόπι του εμείς .. επαναστάτες χωρίς αιτία.

Πλάι του ο "έρωτάς του": η Νικολέτα. Ήσυχη, ήρεμη και λιγότερο της επαναστάσεως.
----------------------------------------------------------------------------------------
Ο ίδιος Γιώργος στην οθόνη μου 26 χρόνια μετά, μιλάει για την "κοινωνική απαίτηση να κατασταλεί η ... πολιτική βία". Με μία υποψία από το ίδιο πάθος που δονούσε τη φωνή του όταν έβγαζε πύρρειους λόγους για το δικαίωμά μας στην "επανάσταση". Μπάτσος καριέρας ο Γιώργος. Θεωρεί πλέον ότι προστατεύει το έννομο συμφέρον της καθεστηκύιας τάξεως. Αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας τους "μικρούς επαναστάτες". Πιο αιτιολογημένοι ίσως αυτοί από μας τότε. Αποπροσανατολισμένοι εξίσου. Απελπισμένοι περισσότερο.
Στέλεχος του Ριζοσπάστη πια η Νικολέτα. Ένθερμα ταγμένη "στο δίκιο του εργάτη, του αγρότη και του φοιτητή". Κολλημένη χρόνια στις ίδιες "κασέτες" ... που θα λεγε κι ο ποιητής.
  Και στο βάθος η ιστορία να επαναλαμβάνεται και μόνο εμείς να αλλάζουμε οπτικές γωνίες και ρόλους. Κι οι μέρες που δικάζουν στο κατόπι μας. Δεν έρχονται πια ... Ήρθαν

Υ.Γ Το άρθρο δεν είναι δικό μου.
Το αντέγραψα και το ανάρτησα γιατί απλά με μετέφερε στο δικό μας 1981 στο νεοσύστατο τότε Λύκειο Ωρωπού,με την δικιά μας "λύκαινα"(άραγε να ζει και να "δημιουργεί" ακόμα?),με τις δικιές μας μικρές και μεγάλες επαναστάσεις,με τους δικούς μας μικρούς ή μεγάλους "ηρωισμούς".
Το αφιερώνω σε όλους αυτούς που απλά είχαν την ευτυχία να ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ!!!!!