Στις 15 Ιουνίου 1945, ο Άρης Βελουχιώτης (κατά κόσμον Θανάσης Κλάρας), στρέφοντας το όπλο στον εαυτό του, αποφασίζει να ζήσει ανίκητος για πάντα. Οι ανθρώπινοι μύθοι και τα κατασκευασμένα τέρατα για τον ίδιο είναι ατέλειωτα.Ο Άρης Βελουχιώτης είναι από τις (ελάχιστες) προσωπικότητες στην παγκόσμια ιστορία, που δεν θα σου πει κανείς «τι ήταν» και «τί δεν ήταν». Αν θες να το μάθεις αυτό, χρειάζεται να ακούσεις, να διαβάσεις, να αναλογιστείς και θα το Αισθανθείς...
Ακολουθούν: - Οι εξαιρετικά εύστοχοι και περιγραφικοί στίχοι της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας των Social Waste στο τραγούδι τους με τίτλο «Του Άρη».
- Το καλύτερο ίσως ντοκυμαντέρ-ταινία για τον Α. Βελουχιώτη και τις τελευταίες κρίσιμες επιλογές του, μιας και είναι γυρισμένο στα ίδια ακριβώς μέρη που περπάτησε ο «Πρωτοκαπετάνιος» μαζί με τους αντάρτες του, ενώ βασίζεται στις ζωντανές μαρτυρίες των τελευταίων.
- Ολόκληρο το τεύχος του περιοδικού «Ιστορία του Έθνους» (προς ελεύθερη ανάγνωση και κατέβασμα), αποκλειστικά αφιερωμένο στον θρυλικό ηγέτη και τις τελευταίες μέρες της ζωής του (η αρθρογραφική παρουσία των Χάγκεν Φλάισερ και Ιάσωνα Χανδρινού εγγυώνται απλώς την εγκυρότητα των όσων διαβάζουμε).
Σημείωση: Ο τίτλος-στίχος του αφιερώματος βασίζεται στο μύθο που αναπτύχθηκε στις συνειδήσεις των κατοίκων των ορεινών χωριών της Ρούμελης και ήθελε τον Άρη να παραμένει ζωντανός, κρυμμένος με το άλογό του στα βουνά της περιοχής και κάποια στιγμή να επιστρέφει...
Του Άρη - Social Waste
Κρατούσα πάντα μια σελίδα μου κενή για το χατίρι σουκι όσο θα τη γεμίζω δώσε μου το ποτήρι σου.
Καπετάνιε, θα το φουλάρω ως τα χείλια
κρασί να πιούμε από του χρόνου τα παλιά τα σταφύλια.
Σκοπούς μη βάλεις, βγάλε το σκούφο κι ετοιμάσου,
θα μιλήσουμε για κείνους που πουλήσαν τον ΕΛΑΣ σου
κι έπειτα ξεπουλήσανε και τούτο το χώμα
κι όμως τα σόγια τους μας κυβερνάνε ακόμα.
Ναι, όπως τ' ακούς! Μα μην ταράζεσαι έχει κι άλλα
εξάλλου εδώ πάντοτε ξένοι κρατάγαν την κουτάλα
κι εμείς πιστό σκυλί που ζητιανεύει, όπως θα ξέρεις,
καλά πού 'φυγες νωρίς, να μην τα δεις, να υποφέρεις.
Τί είπες το κόμμα σου; Αυτό έχει μάθει να χάνει
και να προδίδει, ρώτησε και τον Πλουμπίδη.
Μα τι σου λέω, που τα γνωρίζεις από πρώτο χέρι
κι άλλος κανείς από 'σένα, καλύτερα δεν τα ξέρει.
Όσο για τ' όνειρο, το 'πνιξε η μάνα του στην κούνια
και παίζουν δίχως αντίπαλο οι άλλοι με τα σπιρούνια.
Γι’ αυτό σου λέω, ανέβα στ' άλογο και έλα σαν πρώτα
μήπως και πάψει τούτη η χώρα να 'ναι κότα…
Κάπου στη Ρούμελη λένε πως ζεις ακόμα
με τον Κωστούλα, τον Μπελή και τον Τζαβέλλα,
τ' ακούς ακόμα σε ζητάει τούτο το χώμα,
γι’ αυτό σου λέω ανέβα στ’ άλογο και έλα…
Λείπεις καιρό, έχουν περάσει και τόσαμα ποιο μολύβι να στα γράψει, να στα πει ποια γλώσσα;
Κάτσε λοιπόν, άκουσε, πες τα κι εσύ στον Τζαβέλλα
κι ύστερα ανέβα στ’ άλογο, παρ’ τον μαζί και έλα.
Ξενοκρατία που λες τη χώρα τούτη άλωσε
κι από όταν έφυγες η Δεξιά ξεσάλωσε.
Όπως φαντάζεσαι πισώπλατα όχι στα ίσια
βαφτίσανε Παρθενώνες τα ξερονήσια.
Ναι οι κουφάλες κι η Αριστερά κολλημένη,
η ηγεσία βλακώδης κι αλλοπαρμένη, χαμένη κι οι αντάρτες σου πουλημένοι πολύ φτηνά πουλημένοι,μα τι τα θες, τι τα γυρεύεις, πικρή γεύση μας μένει.
Σήμερα πάλι είναι πιο μαύρο το χάλι
ίδιο το χρώμα ακόμα κουμάντο κάνουν οι μεγάλοι,
ναι οι μεγάλοι, δεν τέλειωσαν οι άξονες,
άλλαξαν βάρδια και ήρθαν οι Αγγλοσάξονες.Υπάρχουν όμως και κάποιοι που τους χαλάν τη συνταγή
οι απόγονοι του Ζαπάτα στων Μεξικάνων τη γη.
Γι’ αυτό σου λέω κάτι δεν έχει πεθάνει
κι ίσως αν έρθεις πιο βαθειά να ανασάνει…
Κάπου στη Ρούμελη λένε πως ζεις ακόμα...
Κι ύστερα κοίταξα ξανά τον φανοστάτη,
εκείνον στη φωτογραφία της ντροπής
κι είπα: «Αντίο, Καπετάνιε επαναστάτη,
καλές εφόδους στην κοιλάδα της σιωπής».
Κάπου στη Ρούμελη λένε πως ζεις ακόμα…
Από τον ΑΘΑΝΑΣΙΟ Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟ
ΑπάντησηΔιαγραφή[Ο σοσιαλισμός της αστακομακαρονάδας]
Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής.
«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…»...
«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει...
«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος –όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου– ότι στην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.
Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του –όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα– Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.
«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.