Το θέμα δεν είναι αν θέλουμε να φτιάξουμε τον τόπο, αλλά αν μπορούμε.

Έχω περάσει τις τέσσερις από τις πέντεμιση δεκαετίες της ζωής μου, ασχολουμένος με τα κοινά.
Σε γενικό επίπεδο κινούμενος στο χώρο της λεγόμενης κέντρο αριστεράς(από παλιό ΠΑΣΟΚ, έως ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ) και σε αυτοδιοικητικο επίπεδο(είτε τοπικά  είτε Περιφερειακά).
Πάντα διεκδικούσα μια άλλη διαφορετική πρόταση εξουσίας, πάντα σε αυτό ήλπιζα  προς τα εκεί έδινα τον αγώνα μου και προς τα εκεί κατευθυνα τους λίγους ανθρώπους-φίλους-πολίτες  που έτυχε να είναι δίπλα μου και να με πιστεύουν.
Κάθε φορά με ειλικρίνεια, αφέλεια θα το έλεγα, εκ των υστέρων, στη ρίζα εκείνο που θεωρούσα αληθινό και προς την σωστή κατεύθυνση.
Τα περισσότερα χρόνια είναι η αλήθεια, τα πέρασα είτε χωρίς δυνατότητα ουσιαστικής πρακτικής παρέμβασης, είτε στην αντιπολίτευση(που εύκολα κρίνεις, χωρίς κόστος).
Ήρθε βέβαια και η ώρα της δικιάς μου "ευκαιρίας διοίκησης".
Εκεί λοιπόν κλήθηκα να υποστηρίξω ένα πρότζεκτ στην δημιουργία του οποίου, είχα παίξει σημαντικό ρόλο (Καλά παιδιά και καθαρά χέρια).
Το σοκ ομολογώ πως ήταν αναπάντεχο και για μένα μη αναμενόμενο.
Ή εξουσία και η δομή της, έχει δημιουργήσει ένα απίστευτο σύστημα Άμυνας, που μπροστά του το Ιταλικο κατενατσιο, φαντάζει πολύ Light!
 Ταυτόχρονα η καρέκλα (μικρή μεγάλη, δεν έχει σημασία), ασκεί πάνω σε όποιον την καταλαμβάνει, μια απίστευτη ηθική πρωτίστως και πνευματική σε δεύτερο βαθμό, πίεση,προκειμένου, να φανείς αντάξιος της, θεωρώντας μάλιστα, πως δεν πρόκειται να την εγκαταλείψεις ποτέ!
Και αρχίζουν τότε οι "εκπτώσεις".
Αρχίζει το άγχος του πολιτικού κόστους.
Αρχίζει η αγωνία της εξυπηρέτησης της εκλογικής πελατείας.
Αρχίζουν τα ναι μεν, αλλά.
Ειδικά δε, όταν αρχίζει να σε  καταλαμβάνει το άγχος της επανεκλογής και αυτό καταντά τελικά να γίνεται αυτοσκοπός, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο τραγικά και η προδιαγεγγραμένη αποτυχία της όποιας διαφορετικής επιλογής, καταλήγει σε αδιέξοδο.
Εκεί λοιπόν έχεις να επιλέξεις, αν θα ακολουθήσεις την μοναχική πορεία, της υποστήριξης των όσων έλεγες προκειμένου να εκλεγείς ή θα συνεχίσεις στην εύκολη πεπατημένη, του άλλα έλεγα και άλλα κάνω, προκειμένου να συντηρηθώ και να κρατηθώ στην εξουσία.
Το συντριπτικό ποσοστό των συμμετεχόντων καταλήγει στην δεύτερη λύση και αυτό αρχίζει να γίνεται φανερό από την πρώτη στιγμή, δημιουργώντας και ενισχύοντας την πεποίθηση, του απλού πολίτη, που συνεχίζει να λέει: Δεν βαριέσαι, όλοι τα ίδια είναι.
Εκεί λοιπόν αρχίζει να σου δημιουργείτε το ερώτημα:
Τελικά δεν θέλουμε να αλλάξουμε τον τόπο, ή μήπως δεν μπορούμε?
Αν αποφασίσεις πως δεν μπορείς, δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσεις να επανεκλεγείς.
Το έχεις τεστάρει, το έχεις ζήσει και το έχεις απορρίψει.
Άρα προς τι η επιμονή?
Εγώ λοιπόν αγαπητοί συμπολίτες, έχω αποφασίσει, πως δεν μπορώ να σώσω τον τόπο.
Δεν μπορώ να βάλω μια πέτρα πάνω στην άλλη.
Δεν μπορώ να αλλάξω την δομή και τον τρόπο άσκησης της Εξουσίας(γιατί περί αυτού πρόκειται).
Δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα.
Γι αυτό και έχω επιλέξει την συνειδητή αποχή, από όλο αυτό που λέγεται ενασχόληση με τα κοινά.
Ίσως τιμωρώντας έτσι τον εαυτό μου, που χαλάλισα τα καλύτερα μου χρόνια, κυνηγώντας χίμαιρες και μη αντιλαμβανόμενος, την διαφορά του δεν μπορώ, από το δεν θέλω, το έκανα ξανά και ξανά, λάθος και χωρίς αποτέλεσμα.
Για να πούμε βέβαια και του στραβού το δίκιο, θεωρώ, πως όλη η γενιά μου(όσοι έχουν την ίδια πορεία ενασχόλησης), έχει αποτύχει συλλήβδην και συνολικά.
Και είναι νομίζω η στιγμή να κάνει λίγο στην άκρη, προκειμένου να "ανθίσουν" νέα "μπουμπούκια" που ενδεχομένως, έχοντας έναν άλλο αέρα, ζώντας μέσα σε μια άλλη, πιο στυγνή και πιο αμείλικτη κοινωνία(όπως είναι σήμερα η Ελλάδα των μνημονίων), έχουν τις δυνάμεις να δημιουργήσουν την άλλη πρόταση και το κυριότερο έχουν τις δυνάμεις να την κάνουν πραγματικότητα, συγκρουόμενοι με όλα εκείνα που εμάς μας "φρέναραν" και μας έφεραν μπροστά στα άλυτα αδιέξοδά μας.
Αποτύχαμε κύριοι.
Ξεθωριάσαμε.
Δεν εμπνέουμε.
Δεν πείθουμε.
Δεν δίνουμε το δικαίωμα στην Ελπίδα.
Αποδείχθηκε περίτρανα, πως δεν μπορούμε και όποιος εθελοτυφλεί υποστηρίζοντας το αντίθετο, ή βρίσκεται ακόμα σε σύγχυση, ή αρνείται να χάσει την καρέκλα(ή την ελπίδα της καρέκλας) και τα παράγωγά της.
Ξύλινα , μεγάλα λόγια θα ακούσουμε πολλά.
Και ενδεχομένως να αναγκαστούμε εκ των πραγμάτων, κάποιον ή κάποιους να ψηφίσουμε.
Σημασία έχει όμως, πως ετούτη την φορά, θα το κάνουμε, μη ελπίζοντας, αλλά από συνήθεια και από απλή ανάγκη......
Ήρθε νομίζω για πολλούς από εμάς, η ώρα της αποστρατείας...............
Και στην τελική, δεν χαλιόμαστε, αφού όπως είναι γνωστό:
Τα καλύτερα παιδιά, κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι!

ΖΑΦΕΙΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
ΜΗ ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Κάτι υπέροχοι άνθρωποι.

Ταξίδι μου είσαι... το εδώ, το εκεί μου. Ο καφές στην ταράτσα, το σεντόνι που με σκεπάζει, η μυρωδιά της βροχής, το χαμόγελο που σκάει μετά την ανακούφιση που προσφέρουν τα δάκρυα στα μάτια.
Ίσως ήσουν και εσύ ένας υπέροχος άνθρωπος υποθέτω. Από αυτούς που γνωρίζει ελάχιστες φορές στη ζωή του κάποιος, μα στοιχειώνουν για πάντα τον ύπνο του, τον ξύπνιο του, το είναι του, το όλο του. Αχ αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι… μια εμπειρία από μόνοι τους που φωτογραφίες και σουβενίρ δεν χρειάζονται για να γυρνά ο δίσκος στο πικάπ των σκέψεων.
Τρυπώνουν με το έτσι θέλω κάνοντας μια αμυχή στο ύφασμα της ψυχής σου και καθώς τους επιτρέπεις να μπουν – σε ιντριγκάρει το μυστήριο που αποπνέουν - ξεσκίζουν το πανί σου και με περισσή φόρα ορμάνε στον κόσμο σου. Σίφουνες. Γελούν δυνατά, μιλούν ασταμάτητα, κλαίνε, αγκαλιάζουν, σφίγγουν τα δάχτυλα σου και σε κοιτούν στα μάτια.
Ενθουσιάζεσαι, φοβάσαι, τρέμεις, χαίρεσαι, αναστατώνεσαι και ακολουθείς τη δύνη τους. Και καλά κάνεις.

Η πιο όμορφη βόλτα της ζωής σου θα είναι ένας υπέροχος άνθρωπος.
Ο δικός σου υπέροχος άνθρωπος.

Σαστισμένος από την αναταραχή που προκαλούν στη ζωή σου, απολαμβάνεις την ύπαρξη τους με την απορία πως ζούσες χωρίς την φασαρία τους. Ζουν μέσα σου κάθε στιγμή και ακόμα και η σιωπή τους κάνει συζήτηση με τη δική σου, λέγοντας περισσότερα απ’ ότι λένε τα λόγια μεταξύ δέκα ανθρώπων. Φροντίζουν να γελάς και όταν λυπάσαι κλαίνε, γυρίζοντας διακριτικά σε μια γωνία, με πνιχτούς λυγμούς, πιο δυνατούς από τα δικά σου αναφιλητά. Οι άνθρωποι αυτοί σε προτρέπουν να κάνεις όνειρα, σου τα θυμίζουν συνέχεια κάνοντας τα μεγάλα σαν το φεγγάρι, να τα βλέπεις κάθε βράδυ μην τυχόν και τα ξεχάσεις.
Έρχονται, φεύγουν και πάντα επιστρέφουν με δώρα, αναμνήσεις, ζωγραφιές, τραγούδια. Ταξιδεύεις και συ μαζί τους και όταν γυρνούν το πρόσωπο και τα λαμπερά τους μάτια αφοσιώνονται σε κάτι που αγαπούν - και πάντα με τον τρόπο τους σε κάνουν να το αγαπήσεις και εσύ - χαμογελάς κοιτάζοντας τους με λατρεία και στοργή και πείθεσαι πως αυτή η στιγμή θα γραπωθεί από τη μνήμη σου και θα καταφέρει να γίνει μια ανάμνηση απόλυτης ευτυχίας.

Τι τύχη κι αυτή να γνωρίσεις έναν τέτοιο πολιορκητή των πιο δυνατών σου συναισθημάτων;
Μα πες μου... με πόσους ανθρώπους μαγεμένους το έχεις ξαναζήσει αυτό;

Αερικά είναι όμως και φεύγουν, δύσκολα τους φυλακίζεις. Μα και πώς να κρατήσεις για τον εαυτό σου αυτό το βάλσαμο; Δεν σε αφήνει η συνείδηση σου. Μα δεν φεύγουν επειδή σταματούν να αγαπούν… πιο πολύ φεύγουν επειδή αγάπησαν πολύ.

Τους γνώρισες, τους έμαθες, τους αγκάλιασες, τους σκέπασες, τους φίλησες, τους έβρισες. Σου χαμογέλασαν, σου δίδαξαν, σου φώναξαν μα και σ’ αγάπησαν, σε φρόντισαν.

Σε έχασαν και τους έχασες.

Αμίλητα, ακούνητα αγαλματάκια σουλατσάρετε στους κόσμους σας τους ξεχωριστούς πλέον... σε κουβαλούν όμως και τους κουβαλάς.

Είναι αρκετό. Μην παραπονιέσαι. Στο κάτω - κάτω οφείλουμε και ένα μεγάλο ευχαριστώ για την όμορφη αυτή βόλτα στους φωτεινούς μας ανθρώπους…
http://enfo.gr

Υ.Γ oroposavrio: Συνεπαρμένος από το υπέροχο Καλοκαιρινό απόγευμα , ξεπερνώντας τις όποιες δήθεν ανησυχίες του παρελθόντος και αφήνοντας σε άλλους το δικαίωμα, να μας σώσουν, αποφασίζω, να φλυαρήσω, να φιλοσοφήσω, να διαβάσω, να ταξιδέψω.
Χωρίς πυξίδα, χωρίς κατεύθυνση και χωρίς σκοπό.
Ταξίδι για το ταξίδι.
Γιατί μην ξεχνάτε πως τα ποιο υπέροχα ταξίδια, τα πιο μακρινά, τα κάνει ο νους!