Τότε λοιπόν αναρωτιέσαι μήπως οι όποιες σου επιλογές έχουν καθυστερήσει και έχουν αφήσει να χαθεί πολύτιμος χρόνος?
Τότε αρχίζεις να σκέπτεσαι τα όσα έγιναν, γίνονται και θα γίνουν και αρχίζεις να αμφιβάλεις, μήπως η παραμονή σου στο "καβούκι" του ηθελημένου απομονωτισμού σου, δεν προσφέρει τελικά ούτε στον εαυτό σου, αλλά ούτε και στους γύρω σου.
Τότε αρχίζει να σε "γαργαλάει" εκείνη η ζωοποιός δύναμη που οπλίζει τα όνειρα και δίνει φτερά στην φαντασία, αλλά και στην ελπίδα.
Και ακούς ξανά εκείνη την φωνή-προφανώς της συνείδησης σου-που σου επαναλαμβάνει όλα εκείνα για τα οποία αγωνίστηκες και πάλεψες και τώρα τα έχεις εγκαταλείψει, θυμίζοντας σου μια άλλη πραγματικότητα, που ναι μεν έχει παρέλθει και διαφοροποιηθεί, αλλά εξακολουθεί να στέλνει τα ίδια μηνύματα για μια άλλη κοινωνία, πιο δίκαια, πιο ανθρώπινη, πιο δημοκρατική, πιο αληθινή.
Εκείνες λοιπόν τις στιγμές, αμφιταλαντεύεσαι και αρχίζεις να μετράς, τους δρόμους που ανοίγονται μπροστά σου.
Θα επικρατήσει εκείνη η φωνή που λέει βγες από το καβούκι σου, ή θα συνεχίσεις να βαδίζεις τον μοναχικό δρόμο της διαφορετικότητας-κάποιοι την λένε και γραφικότητα?
Νομίζω πως είναι κοντά η ώρα της όποιας απόφασης...….
Άλλωστε όπως έγραψα και στην αρχή :Η Αυξημένη προσμονή και η κοινωνική ανυπομονησία, αποδεικνύει την αναγκαιότητα...….
Ζαφείρης Στέφανος
(Ταξιδευτής)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου