Αυτά που θέλω να πω σε κάθε ΑΕΚτζη!

Τις τελευταίες μέρες με αφορμή τοποθετήσεις και σχόλια, ανώνυμων αλλά και επώνυμων οπαδών της ΑΕΚ νοιώθω πραγματικά την ανάγκη να καταθέσω κάποιες σκέψεις που μου βασανίζουν το μυαλό και με κάνουν να σκέφτομαι πόσο αυτοκαταστροφικοί είμαστε εμείς οι ΑΕΚτζήδες και πως βρίσκουμε πάντα τον τρόπο να δημιουργούμε η ίδιοι προβλήματα στην ομάδα, είτε από υπερβάλλοντα ζήλο, είτε από ανεύθυνη συμπεριφορά, είτε και από ποδοσφαιρική άγνοια.

Ζω εδώ και πενήντα τόσα χρόνια μέσα στον μικρόκοσμο του Ενωσίτη φιλάθλου, που μεγάλωσε ποδοσφαιρικά μέσα στο Νίκος Γκούμας, παρακολουθώντας από πρώτο χέρι ποδοσφαιρικά μεγαθήρια να ξεδιπλώνουν απίστευτο ταλέντο και αν σκορπούν ρίγη ενθουσιασμού, κερδίζοντας όλες τις μεγάλες ποδοσφαιρικές δυνάμεις της Ευρώπης. Ακόμα και τότε όμως η κερκίδα δεν ήταν ευχαριστημένη. Με την πρώτη ευκαιρία μουρμούριζε και διαμαρτύρονταν, στοχεύοντας συνήθως τα καλά παιδιά, που και πιο εύκολος στόχος ήταν και πιο ευάλωτος στην κριτική.

Σε πρώτο πλάνο κριτικής πάντα οι προπονητές, ανεξάρτητα ονόματος και περγαμηνών, ανεξάρτητα αν η ομάδα πήγαινε καλά ή όχι, ανεξάρτητα αν υπήρχε κάποιος φανερός λόγος ή όχι. Βλέπεις κάθε ΑΕΚτζης οπαδός είναι ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ επιπέδου Champions League. Τα συστήματα στην εξέδρα δίνουν και παίρνουν , οι προτάσεις αλλαγών ποδοσφαιριστών ή τακτικής είναι στην ημερησία διάταξη και αν παρ ελπίδα κάτι δεν πάει όπως το έχει σχεδιάσει ο προπονητής, η ατάκα του «εγώ τα έλεγα» ακούγεται από πεντακόσιες μεριές.

Έζησα 40 χρόνια στην 5-6-7, με φυσιογνωμίες γνώριμες, με κοινό πάθος και με κοινή αγωνία. Παρ ότι είναι γυμναστής με ειδικότητα ποδόσφαιρο, ποτέ δεν έκανα κριτική σε προπονητή-με ελάχιστες εξαιρέσεις, με ποιο πρόσφατη τον Καρντόζο- γιατί προφανώς κάτι ξέρει παραπάνω και προφανώς αγαπά την δουλειά του και δεν θέλει να την χάσει.

Άκουσα την εξέδρα να καθυβρίζει ανθρώπους με τεράστια ποδοσφαιρική εμπειρία και με απίστευτη πείρα. Από τον Μπάγεβιτς μέχρι τον Φάντροκ. Από τον Κοπιτσή και τον Κωστή, μέχρι τον Λαμπρόπουλο και τον Μάνταλο. Εύκολοι καταλογισμοί και κριτική καφενείου. Άσχετα αν οι περισσότεροι από αυτούς που έβριζαν και βρίζουν δεν έχουν κλωτσήσει ποτέ το τόπι και δεν έχουν παίξει παραπάνω από την αλάνα της γειτονιάς τους.

Σήμερα λοιπόν που έχει γίνει μια νέα προσπάθεια για μένα πετυχημένη, άσχετα αν έχουν τύχει τραυματισμοί που έχουν φέρει το πλάνο αρκετά πίσω. Υπάρχει ένας προπονητής αξιόπιστος και μια πλειάδα ποδοσφαιριστών που υπερέχει σημαντικά σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές. Υπάρχει μια διοίκηση ισχυρή που διαχειρίζεται τα οικονομικά δεδομένα της ομάδας, μετρημένα και σοβαρά και το κυριότερο ξαναχτίζει το σπίτι μας, που από μόνο του θα μας ανεβάσει επίπεδο και θα μας δώσει άλλη δυναμική.

Τι ακούμε λοιπόν? Ρε που πάς με τον Τσιντώτα? Ξεχνούν πως το πρωτάθλημα και την πορεία στην Ευρώπη την έκαναν με τον Ανέστη, που τον έβριζαν από την ώρα που άρχιζε το ματς, μέχρι που τέλειωνε.

Ρε που πας με τον Μάνταλο? Εννοείτε πως όποιος κάτι τέτοιο υποστηρίζει δεν ξέρει τι του γίνεται ποδοσφαιρικά και απλά παρακολουθεί χωρίς να καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτό το άθλημα.

Ρε που πας με τον καβούρια τον Μελισανίδη? Ε βέβαια δεν έχουν ζήσει Τροχανά, Σκλαβενίτη, Ψωμιάδη, ΕΝΙΚ και δεκάδες άλλους απίθανους που μας βύθισαν για χρόνια στην αφάνεια και στην ποδοσφαιρική πίκρα. Δεν βλέπουν πως εκεί στην Φιλαδέλφεια αυτή τη στιγμή χτίζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ένα παλάτι που θα κοστίσει εξήντα μύρια. Δεν βλέπουν πως είναι ο μόνος που μπορεί να αντιμετωπίσει τον γκάγκστερ τον Μαρινάκη και τον Σαββίδη. Τίποτα δεν βλέπουν. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επιφάνεια και το θεαθήναι. Και ο εύκολος καταλογισμός..Και μετά? Άστο!

Οι Μεγαλύτερες «ασθένειες» του ΑΕΚτζη είναι η αυτοκαταστροφική μανία και η ποδοσφαιρική ημιμάθεια. Δεν είμαστε προπονητές ρε παιδιά, δεν ζούμε μέσα στον ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο μιας ομάδας, δεν διαχειριζόμαστε τα οικονομικά μια ανώνυμης ποδοσφαιρική εταιρείας. Βλέπουμε την ομάδα μας μόνο συναισθηματικά και μόνο μέχρι εκεί που φτάνουν τα συναισθήματα και η τρέλα μας. Δεν θέλουμε να δεχτούμε πως τα πράγματα στο ποδόσφαιρο έχουν αλλάξει. Ο ΠΑΟΚ πούλησε μέχρι και τον προπονητή του. Ο Μαρινάκης πουλάει τα μεγαλύτερα ονόματα της ομάδας με πολλά μύρια και παίρνει δανεικούς. Και μεις τι? Ακόμα συναίσθημα και κλάψα.

Αφήστε την ομάδα να ανθίσει. Αφήστε τον προπονητή να εφαρμόσει αυτά που πιστεύει. Αφήστε τον Πρόεδρο να τελειώσει αυτό που άρχισε. Νοιώστε μια φορά επιτέλους πως είστε οπαδοί μιας ομάδας, που ξεπερνά κατά πολύ τα όσα ισχύουν και έχει ιστορικές καταβολές, διαφορετική κουλτούρα και ιδεολογία που πάει πέρα από τα ποδοσφαιρικά δεδομένα. Αντιληφθείτε πως ο δρόμος της κλάψας, της μουρμούρας και της συνεχούς κριτικής ,μόνο προβλήματα δημιουργεί και μόνο τους αντιπάλους μας βοηθά. Ζήστε στη τελική για εκείνη την άγια ώρα που θα ανοίξουν οι πόρτες και θα μπούμε στην  Αγιά Σοφιά. Χρόνια μετά, μεγαλύτεροι, λιγότεροι μα το ίδιο ρομαντικοί. Το ίδιο άνθρωποι. Το ίδιο ΑΕΚτζήδες.

Το κουβάρι του χρόνου ξετυλίχτηκε και εκείνη η άγια ώρα ζυγώνει. Αφήστε την ομάδα να ανθίσει. Στηρίξτε την και σταματήστε να κυνηγάτε φαντάσματα και κακούς δράκους. Πολύ σύντομα έτσι και αλλιώς θα αποδειχτεί πως εδώ υπάρχει κάτι καλό και πως το αύριο της ανήκει.

Ραντεβού στην 5-6-7. Θα θέλει πολύ κόπο εκείνη την μέρα για να μπορέσουμε να κρατήσουμε τα δάκρυα μας.Και το βλέμμα μας, θέλοντας και μη θα στρέφεται στον ουρανό .Και θα  αφιερώνει αυτή την μέρα , σε αυτούς που φύγαν και δεν πρόλαβαν.

                                      Ζαφείρης Στέφανος.