Ο Άγιος Βασίλης στο μικροσκόπιο της.....Φυσικής!!!!!!!

Πώς κατορθώνει ο Άγιος Βασίλης να μοιράσει μέσα σε μία νύχτα δώρα σε 2 δισεκατομμύρια σπίτια ανά τον πλανήτη; Επιστήμονες των ΗΠΑ μελέτησαν το θέμα και κατέληξαν στο συμπέρασμα πως πρέπει να... παίζει στα δάκτυλα την κβαντική θεωρία, την γενετική μηχανική και τις νευροεπιστήμες!

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: μην σας προβληματίζουν όσα έχετε ακούσει για το απαρχαιωμένο σύστημα μεταφοράς που χρησιμοποιεί ο Άγιος. Το πιθανότερο είναι πως το έλκηθρο και οι τάρανδοι αποτελούν επινοήσεις του... μάρκετινγκ, για να αποσπάσουν την προσοχή μας από την πραγματικότητα, κατά τον δρα Τζέιμς Κακαλιό, καθηγητή Φυσικής στην Σχολή Φυσικής & Αστρονομίας του Πανεπιστημίου της Μινεσότα.
Ο δρ Κακαλιός - ο οποίος είναι γνωστός στο ευρύ κοινό για το βιβλίο του «The Physics of Superheroes» όπου αναλύει τις ιδιότητες των υπερηρώων με βάση τις αρχές της Φυσικής - πιστεύει ότι ο «γεράκος με τα κόκκινα» ελέγχει με μαεστρία την «κβαντική μηχανική κυματοσυνάρτηση» του σώματός του.
Με άλλα λόγια, «έχει την ικανότητα να εμφανίζεται ταυτοχρόνως σε πολλά σημεία και να περνάει μέσα από στέρεα αντικείμενα», εξηγεί.
Ει μη τι άλλο, προσθέτει, «είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να επισκεφθεί σε λίγες ώρες 2 δισεκατομμύρια σπίτια».
Ο μόνος τρόπος δηλαδή, υπό την προϋπόθεση ότι δεν διαθέτει υπερηχητικό έλκηθρο, δυνατότητα τηλεμεταφοράς ή κάποια άλλη προηγμένη τεχνολογία που του επιτρέπει να δαμάζει το χωροχρονικό συνεχές.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι η εναλλακτική λύση στην κβαντομηχανική είναι όχι μόνο να ταξιδεύει στο χρόνο, αλλά κάθε φορά που μετακινείται από σπίτι σε σπίτι να «γυρνάει» πίσω το ρολόι κατά τουλάχιστον 30 δευτερόλεπτα – ειδάλλως, δεν προλαβαίνει να περάσει απ’ όλα τα παιδιά του πλανήτη.
Μήπως όμως μπορεί να κινείται ο Άγιος Βασίλης με την ταχύτητα του φωτός; Ο δρ Κακαλιός διατηρεί σοβαρές επιφυλάξεις επ’ αυτού. «Όταν κάποιος κινείται με τέτοια ταχύτητα μέσω κι έξω απ’ τις καμινάδες, αποκτά μάζα», λέει. Και όλοι ξέρουμε ότι ο Άγιος ακόμα και ακίνητος έχει θέμα μάζας...
Γονιδιακό πλεονέκτημα
Μιλώντας για τη μάζα, πως κατορθώνει να διατηρεί τη... γραμμή του με τόσα μπισκότα με γάλα – ή άλλα, αναλόγως με το πολιτισμό, καλούδια - που του προσφέρονται κάθε παραμονή Χριστουγέννων;
Ξέρουμε όλοι ότι είναι εξαιρετικά... προικισμένος στην περιοχή της κοιλιάς (ίσως ελλείψει γυμναστηρίου στον Βόρειο Πόλο), αλλά αν τρώει ό,τι του προσφέρεται σε τόσα εκατομμύρια σπίτια, προφανώς έπρεπε να έχει πολλαπλάσιο όγκο.
Πως τα καταφέρνει, λοιπόν, να μένει... στυλάκι; Το πιθανότερο – λένε οι ειδικοί – είναι πως διαθέτει κάποιου είδους πλεονέκτημα χάρη στην γενετική μηχανική ή κάποιο σούπερ προηγμένο βιολογικό φάρμακο, που του επιτρέπει να πέπτει τόνους ζάχαρης δίχως να του ανεβαίνει το σάκχαρο και το σωματικό βάρος. Ειδάλλως, θα είχε... σκάσει προ πολλού από το πολύ φαΐ.
Και μετά, είναι το σύστημα παρακολούθησης που διαθέτει ο Άγιος και το οποίο του επιτρέπει να ξέρει ποιο παιδί ήταν καλό και ποιο κακό στη διάρκεια του έτους, ώστε να πράξει αναλόγως. Αυτό ποιο μπορεί να είναι;
Ο δρ Λάρι Σίλβερμπεργκ, αναπληρωτής διευθυντής στο Τμήμα Αεροδιαστημικής Μηχανικής του Πολιτικού Πανεπιστημίου της Βορείου Καρολίνας, υποψιάζεται ότι χρησιμοποιεί μία υπόγεια κεραία μήκους 6,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων στο Βόρειο Πόλο, για να καταγράφει τα εγκεφαλικά κύματα των παιδιών.
«Με την κεραία αυτή θα μπορεί να απομονώνει τα μηνύματα από κάθε παιδί, ώστε να ξεχωρίζει τα άτακτα από τα καλά και να καταγράφει τι δώρα θέλει το καθένα», λέει.
Με τέτοια τεχνολογία πάντως, προσθέτει, ευτυχώς που είναι ο Άγιος Βασίλης και όχι κάποιος καταχθόνιος νους...

Πηγή : Web Only

Π.Α.Σ. ΩΡΩΠΟΣ-ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ!!!!!

Αυτές τις δύσκολες στιγμές όλο και περισσότεροι θέλουν μια μικρή βοήθεια...ποσό μάλλον τα μικρά παιδιά.Η διοίκηση του Π.Α.Σ ΩΡΩΠΟΣ ανακοίνωσε ότι τα έσοδα του προσεχούς αγώνα της Κυριακής με την ομάδα του Κουβαρά θα τα διαθέσει σε μια μοναδική προσπάθεια που κάνει η σχολική επιτροπή πρωτοβαθμιας εκπαίδευσης Δήμου Ωρωπού.
Αυτό δείχνει τις προθέσεις της νέας διοίκησης ότι δεν είναι μόνο το κομμάτι του πρωταθλητισμού που θα αναδειχτεί μέσω της ομάδας αλλά και το κοινωνικό πρόσωπο του Αθλητισμού!
Για αυτόν και μόνο τον λόγο θα πρέπει να είμαστε όλο και πιο πολλοί την Κυριακή στο δημοτικό γήπεδο των Νέων Παλατίων!

Υ.Γ του oroposavrio.Η Κίνηση της Διοίκησης του Π.Α.Σ ΩΡΩΠΟΣ δείχνει την πρόθεσή της ,πρώτα να βγάλει από τα φυτώρια της ομάδας,καλούς και ενεργούς πολίτες και ύστερα καλούς αθλητές.
Η Σχολική Επιτροπή χαιρετίζει την κίνηση του Π.Α.Σ ΩΡΩΠΟΣ και πιστεύει πως τέτοιες ενέργειές ξαναδίνουν το νόημα και την αξία που τις πρέπει,στην λέξη ΑΝΘΡΩΠΙΑ!

Αφιέρωμα | Λούλα – Βραζιλία | Ένας σπουδαίος ηγέτης

Γεννημένος στις 6 Οκτωβρίου του 1945, στις φτωχογειτονιές της Βορειανατολικής Βραζιλίας, ο Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα, έμελλε να γίνει ο πρώτος απλός άνθρωπος που πήρε την εξουσία σε μία κοινωνία χαώδους οικονομικής ανισότητας.

Δουλεύοντας λούστρος σαν πιτσιρικάς, ειδικεύτηκε σαν μεταλλουργός και γρήγορα ξεχώρισε για τις αρετές του στο συνδικαλισμό. Το 2002 καταφέρνει να εκλεγεί Πρόεδρος της Βραζιλίας.

Οι περισσότεροι φοβόντουσαν, πως επρόκειτο για άλλον έναν εσωστρεφή αριστερό ηγέτη τύπου Τσάβες και Κάστρο. Η ιστορία τους διέψευσε, καθώς ο Λούλα, έγινε ο ηγέτης που κάθε αναπτυσσόμενη δημοκρατική χώρα, τέτοιων ανισοτήτων, θα παρακαλούσε να είχε.

Να δούμε τί πέτυχε σε αριθμούς:

Από το 2003-2009 (περίοδος θητείας):

• Στις βορειοανατολικές επαρχίες (από όπου κατάγεται) ο παιδικός υποσιτισμός μειώθηκε κατά 74%.

• Στη μεσαία τάξη, που αποτελεί την κινητήρια οικονομική δύναμη της χώρας, κατάφεραν να ενταχθούν περίπου 39,5 εκατομμύρια Βραζιλιάνοι καταφέρνοντας να ξεφύγουν από τη φτώχεια.

• Σύμφωνα με τη μελέτη του FGV, 105 εκατομμύρια Βραζιλιάνοι–σε έναν πληθυσμό 190 εκατομμυρίων-απαρτίζουν την μεσαία τάξη, με οικογενειακό εισόδημα από 1.200 ως 5.174 ρεάλ (750 ως 3.230 δολάρια). Στις κατώτερες τάξεις ανήκουν 63 εκατομμύρια Βραζιλιάνοι, ενώ στις ανώτερες 22,5 εκατομμύρια.

• Κατά τη διάρκεια των δύο προεδρικών θητειών του πρώην συνδικαλιστή Λούλα, δημιουργήθηκαν 14 εκατομμύρια θέσεις εργασίας, ενώ ο κατώτατος μισθός αυξήθηκε κατά 53,6% σε πραγματικούς όρους -δηλαδή λαμβάνοντας υπόψη τον πληθωρισμό.

Πώς;

Χωρίζοντας την πολιτική του Λούλα σε 2 επίπεδα θα μπορούσαμε να πούμε πως αρχικά ήταν κοινωνική και έπειτα οικονομική. Στην κοινωνική του πολιτική, ξεχωρίζει το bolsa familia που παρέχει οικογενειακό επίδομα 12$ το μήνα για κάθε παιδί που πηγαίνει στο σχολείο και 40$ για κάθε οικογένεια που χαρακτηρίζεται πολύ φτωχή. Επίσης η εμφανής προσπάθειά του, να αντιμετωπίσει τις συμμορίες των γειτονιών και τα ναρκωτικά. Στην οικονομική, έδωσε εδάφη του Αμαζονίου στους ακτήμονες, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τα πλούσια εδάφη της Βραζιλίας και έθεσε τα θεμέλια μιας πιο σκληρής βιομηχανίας.

Το 2010 η «χώρα του καφέ» κατάφερε να «τρέξει» με ρυθμό 7,5%, πετυχαίνοντας το μεγαλύτερο ποσοστό ανάπτυξης των τελευταίων 24 ετών. Η κατανάλωση στα νοικοκυριά αυξήθηκε κατά 2,5% το δ’ τρίμηνο σε σχέση με το γ΄ τρίμηνο, ενώ μικρή συρρίκνωση παρουσίασε η βιομηχανική παραγωγή κατά 0,3%.

Το μέλλον;

Το μέλλον προβληματίζει αλλά δεν ανησυχεί. Η νέα πρόεδρος (για πρώτη φορά γυναίκα) Ντίλαμ Ρουσέφ, έχει να αντιμετωπίσει το υπερτιµηµένο νόµισµα, τις υψηλές κυβερνητικές δαπάνες, τη διαβόητη γραφειοκρατία. Παραλαµβάνει επίσης, περιέργως, µια διπλωµατική κρίση µεµία φίλη ευρωπαϊκή χώρα, την Ιταλία. Παρόλα αυτά, δεν έχει λόγω να ανησυχεί.

Με το Λούλα, τον άνθρωπο με ποσοστό δημοτικότητας (κρατηθείτε) 87%, δίπλα της, δεν έχει να φοβάται πολλά. Αρκεί να μη τους φθείρει η εξουσία….

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!!!

ΓΑΛΛΟΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΡΑΠΕΖΑ,ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΣΥΡΤΑΚΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!

ΝΑ ΤΙ ΕΛΕΓΕ Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΕΣ!

«Ο τεχνοκράτης δεν έχει συνείδηση, δεν έχει τοποθέτηση μέσα στην κοινωνική δομή. Είναι πληρωμένο χέρι. Είναι όπως πληρώνεις κάποιον για να κάνει μια δολοφονία, πληρώνεις τον τεχνοκράτη να σου βγάλει τη δουλειά. Λοιπόν ‘τεχνοκράτης’ δεν είναι ουδέτερη λέξη.»

(A. Παπανδρέου

Ομιλία σε αντιπροσώπους Κλαδικών Οργανώσεων ΠΑΣΟΚ

10 Ιούλη 1975)

πηγή   http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2011/06/blog-post_715.html

Υ.Γ του oroposavrio.

Όλοι αυτοί οι τεχνοκράτες,οι τραπεζίτες,οι οικονομικοί αναλυτές και οικονομικοί παράγοντες,που ήταν όταν η χώρα πήγαινε κατευθείαν στον γκρεμό και αυτοί σφύριζαν αδιάφορα.

Αλίμονο αν περίμενα από τον Καρατζαφέρη να μου προτείνει λύση Εθνικής Υπερηφάνειας και Εθνικής Σωτηρίας.

Δεν τους πιστεύουμε πια,όσα τεχνάσματα και αν χρησιμοποιήσουν και όσες πολιτικάντικες συμφωνίες και να κλείσουν μεταξύ τους.

Το πολιτικό Σύστημα που αυτοί ανέθρεψαν και "έστησαν" καταστρέφεται κάθε μέρα,κάθε ώρα ,κάθε λεπτό!

Ο Λαός έχει πάρει πια την κατάσταση στα χέρια του και όταν θα έρθει η ώρα του,θα δώσει τις απαντήσεις του!

Απαντάμε σε όλους αυτούς τους σωτήρες με τα λόγια του Φιντέλ Κάστρο

-"Μιλάνε για την αποτυχία του σοσιαλισμού. Πού είναι όμως η επιτυχία του καπιταλισμού στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική και στην Ασία;"

H EΛΛΑΔΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!

Οι περίφημες φράσεις του ιδρυτή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τέως πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου σχετικά με την κατοχή της Ελλάδας από τους Έλληνες βρίσκονται στο προσκήνιο του πολιτικού παιχνιδιού το τελευταίο διάστημα. Πολιτικοί σχηματισμοί, που είτε ασπάζονται παρόμοιες πεποιθήσεις με τον ιδρυτή του ΠΑ.ΣΟ.Κ., είτε βρίσκονται στην άλλη άκρη του ιδεολογικού φάσματος χρησιμοποιούν αυτές τις φράσεις χάριν εντυπωσιασμού στην άσκηση αντιπολίτευσης προς τη κυβέρνηση.
Αρχικά, το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» φαντάζει αυτονόητο και οποιαδήποτε νύξη σχετικά με την απώλεια εθνικής κυριαρχίας επηρεάζει τον πατριωτικό εγωισμό μας. Εξάλλου σαν λαός είμαστε υπερήφανος, έχοντας γεννήσει τη δημοκρατία, διαδραματίζοντας καθοριστικό ρόλο στο επαναστατικό κύμα στις αρχές του 19^ου αιώνα, όντας μία χώρα με σημαίνουσα σημασία για τις εκβάσεις και των δύο παγκοσμίων πολέμων έχουμε αναπτύξει μία εθνική περηφάνια και δεν θέλουμε κανένας να μας γίνεται «χαλίφης στη θέση του χαλίφη».
Κάπου εδώ όμως τίθεται ένα βασικό ερώτημα. Τι έχουμε κάνει εμείς για να μας ανήκει η χώρα; Για το σεβασμό λένε ότι πρέπει να κατακτηθεί από κάποιον και ότι δε χαρίζεται, το ίδιο δεν συμβαίνει και με την Ελλάδα, δεν πρέπει να κερδιθεί; Σαν λαός επομένως, με ποιον τρόπο κερδίσαμε την χώρα; Οι πρακτικές που εφαρμόστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες αποτελούν απόδειξη του σεβασμού μας και της αγάπης μας προς την Ελλάδα;
Η αλήθεια είναι πως αυτά που εφαρμόστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, τόσο από τη πολιτεία όσο και από την ευρύτερη ελληνική κοινωνία, αποτελούν απόδειξη ασέλγειας προς το τόπο. Συγκεκριμένα, η συστηματική φοροδιαφυγή, όχι μόνο από μεγαλοεπιχειρηματίες και πολιτικούς, αλλά από το καθένα που είχε την ευκαιρία να κρύψει κάποια χρήματα, η εισφοροδιαφυγή, τη στιγμή που κάποιοι δεν δήλώναν πρώτη ή δεύτερη εργασία ή σε συνεννόηση με τον εργοδότη «κόλλαγαν» λιγότερα ένσημα, το αλισβερίσι μεταξύ κοινωνίας και πολιτικών που δημιούργησαν το ογκώδες πελατειακό κράτος και μία σειρά από άλλες πρακτικές.
Τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι όχι μόνο δεν σεβαστήκαμε τη χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ασελγήσαμε πάνω της για την εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπών. Χρήσιμο θα ήταν επομένως, πριν προβούμε σε οποιεσδήποτε εθνικοκυριαρχικές αξιώσεις να αναλογιστούμε τι έχουμε προσφέρει για να τις δικαιούμαστε. Όταν κατανοήσουμε τις πληγές που έχουμε ανοίξει σε αυτή τη χώρα και προσπαθήσουμε πραγματικά σαν λαός να τις κλείσουμε θα έχουμε το δικαίωμα να κοιτάξουμε όλο το κόσμο στα μάτια και να πούμε πως «Η Ελλάδα πρέπει να ανήκει στους Έλληνες».

Γράφει ο
Αλέξανδρος Πασσίσης

Η μέρα που άλλαξε η (πολιτική) Ιστορία. Γιατί ο Ανδρέας δεν επανίδρυσε την Ε.Κ. και ποιοι ήταν παρόντες τη μεγάλη στιγμή

To μεσημέρι της 3ης Σεπτεμβρίου 1974 οι καλύτεροι πολιτικοί συντάκτες των εφημερίδων της εποχής περίμεναν τον Ανδρέα Παπανδρέου στην αίθουσα συνεδρίων του ξενοδοχείου «Κινγκς Πάλας». Δεκαοκτώ ημέρες μετά την καθυστερημένη επιστροφή του στην Ελλάδα, ο γιος του Γέρου της Δημοκρατίας θα άνοιγε τα χαρτιά του. Ηταν ήδη γνωστό ότι σκόπευε να ιδρύσει νέο πολιτικό φορέα. Αλλά οι πληροφορίες από τις διασταυρούμενες επαφές που είχε στο Καστρί από την ημέρα της επιστροφής του ήταν συγκεχυμένες.

Ωστόσο είχαν γίνει γνωστά αρκετά στοιχεία για τις κινήσεις του μετά την πτώση της δικτατορίας που τον βρήκε στο Τορόντο του Καναδά. Αναχώρησε αμέσως για το Λονδίνο, όπου είχε την έδρα του ένα κλιμάκιο του ΠΑΚ. Στο ξενοδοχείο «Κάμπερλαντ» τον συνάντησε ο Α. Τσοχατζόπουλος που ήλθε από το Μόναχο και δυο μέρες αργότερα πήραν το αεροπλάνο για τη Γερμανία, όπου βρισκόταν η κύρια δύναμη του ΠΑΚ και τα περισσότερα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου. Οι Κ. Σημίτης, Ι. Τσεκούρας, Γ. Τσουγιόπουλος, Δαμ. Βασιλειάδης, Μιχ. Χαραλαμπίδης, Ι. Ζαφειρόπουλος ήταν από τους πρώτους που τον άκουσαν να λέει:

«Θα μετεξελιχθούμε σε πολιτικό κόμμα». Είναι αποφασισμένος και όταν πληροφορήθηκε ότι στην Αθήνα μια ομάδα βουλευτών, υπό τον Ι. Αλευρά και τον Ι. Χαραλαμπόπουλο κινούνται για την ανασύσταση της Ενωσης Κέντρου αντιδρά έντονα.

«Να τους πείτε να τ΄ αφήσουν αυτά».

Στις 6 Αυγούστου συγκάλεσε στο Βίντερτουρ της Ελβετίας το Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΚ που αποφάσισε κατά πλειοψηφία την αυτοδιάλυσή του, χωρίς να το ανακοινώσει. Οσοι τον υποδέχθηκαν στην Αθήνα στις 16 Αυγούστου πιστεύουν ακόμη ότι θα διεκδικήσει την κληρονομιά του Γεωργίου Παπανδρέου. Ο ίδιος όμως έχει ήδη στις αποσκευές του ένα «πολιτικό μανιφέστο» που είχαν επεξεργαστεί στελέχη του ΠΑΚ. Θα το συζητήσει σε ατέλειωτες συναντήσεις στο Καστρί, με στελέχη της αντίστασης, παλαιούς πολιτευτές της Ενωσης Κέντρου και νεολαίους που είχαν κάνει ήδη την εμφάνισή τους στα αμφιθέατρα μετά το Πολυτεχνείο, ως « φοιτητές που εκφράζουν τις ιδέες του Α. Παπανδρέου». Ανάμεσά τους οι Κ. Λαλιώτης, Αθ. Τσούρας, Στεφ. Τζουμάκας, Δημ. Τζουβάνος κ.ά.

Οταν πήγε στο Α΄ Νεκροταφείο και προσκύνησε στον τάφο του Γεωργίου Παπανδρέου, πολλοί θεώρησαν ότι τελικά θα εμφανιστεί ως διάδοχος του Γέρου στην ηγεσία της Ε.Κ. Πρώτος ο Γιάννης Αλευράς, που δεν έκρυβε ότι δεν τον ενθουσίαζε η ιδέα να μπει στο ίδιο κόμμα με τους αχτένιστους νεαρούς που συναντούσε στο Καστρί ο Ανδρέας Παπανδρέου.

«Αυτοί δεν έχουν ούτε ψήφο», του έλεγε.

Οταν του έδωσε να διαβάσει το κείμενο που είχε φέρει μαζί του, τον ενόχλησε ο σοσιαλιστικός προσανατολισμός του.

«Ανδρέα, τι πας να κάνεις, εδώ έχουμε έτοιμο κόμμα, πειράματα θα κάνουμε;».

Ολα αυτά τροφοδοτούσαν το ενδιαφέρον των δημοσιογράφων που τον περίμεναν εκείνο το μεσημέρι, κυρίως για να διαπιστώσουν ποιοι τελικά θα τον ακολουθούσαν.

Εφτασε με αρκετή καθυστέρηση στο ξενοδοχείο. Ηταν ένας διαφορετικός Ανδρέας Παπανδρέου. Φορούσε μαύρο δερμάτινο σακάκι, άσπρο πουκάμισο χωρίς γραβάτα, φαρδιά δερμάτινη ζώνη, είχε φαβορίτες και ήταν πιο αδύνατος από ό,τι τον ήξεραν επτά χρόνια πριν. Κατευθύνθηκε σε ένα δωμάτιο στον πρώτο όροφο και ζήτησε από τον Πέτρο Λάμπρου να βγει στον δρόμο και να τον ειδοποιήσει όταν θα φτάσει ο Γιάννης Αλευράς, που δεν πήγε τελικά. Μετά φώναξε τον Θανάση Τσούρα.

Ηρθαν όλοι; ρώτησε.

Σχεδόν όλοι, περίπου 150 άτομα. Δεν ήταν μεγάλα ονόματα της πολιτικής, αλλά ήταν αποφασισμένοι να πάνε μαζί του. Στ. Γιώτας, Χ. Λουκάκης, Π. Λάμπρου, Κ. Τσιγαρίδας, Ν. Μιχαλόπουλος, Ι. Τζώρτζης, Κ. Λαλιώτης, Μαρία Μίχα, Τ. Τουλούπας, Ν. Βγενόπουλος, Ι. Κορωναίος, Ξ. Πελοποννήσιος, Απ. Πρόκος, Μ. Κουτσόγιωργας, Αν. Λιβάνης, Αθ. Σκουλάς, Αγγέλα Κοκκόλα, Ασπα Μανδηλαρά, Αμαλία Φλέμινγκ, Ντ. Τριαρίδης, Αντ. Δροσογιάννης, Ι. Σκουλαρίκης, Κ. Νικολάου, Ελ. Βερυβάκης, Παν. Κρητικός, Κ. Ανδρουτσόπουλος, Γρ. Κασιμάτης, Γ. Παπαστρατής, Λ. Βασιλικόπουλος, Αρ. Μπουλούκος, Δ. Μπουλούκος, Στ. Πανταζόπουλος, Ι. Παπαδονικολάκης, Φ. Κούτσικας, Απ. Κακλαμάνης, Φ. Τόμπρας, Ι. Κουτσοχέρας, Γ. Χρυσάφης, Αθ. Τσιμπούκης, Γ. Τσαφούλιας, Ι. Πανούτσος, Σ. Βαλυράκης, Χρ. Παπαθανασίου, Γ. Λιάνης, Γ. Κίσσονας, Μ. Σάλλας, Π. Βουρνάς, Μένη Μαλιώρη, Στ. Τζουμάκας κ.ά.

Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε συντάξει έναν κατάλογο με 149 άτομα. Μερικοί δεν ανταποκρίθηκαν. Αντίθετα πήγαν άλλοι που δεν είχαν προσκληθεί.

Στη δεξιά πλευρά κάθονταν στελέχη με πολιτική δράση πριν από τη δικτατορία, όπως ο αγέρωχος Γιάννης Χαραλαμπόπουλος και ορισμένοι που είχαν γίνει γνωστοί από τις δίκες της χούντας. Στην αριστερή πλευρά η Σύλβα Ακρίτα με άσπρο παντελόνι και ακριβώς δίπλα της ο Κ. Σημίτης, με γραβάτα. Γύρω τους στελέχη του ΠΑΚ, άγνωστοι οι περισσότεροι. Αλλά και επιφανείς της Δημοκρατικής Αμυνας που θα συνενώνονταν είκοσι μέρες αργότερα με το ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τον Σ. Καράγιωργα, τον Χρ. Ροκόφυλλο και τον Μ. Δελούκα.

Μίλησε με σταθερή φωνή παρουσιάζοντας τη «Διακήρυξη Αρχών του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος», την όποια διάβασε ολόκληρη ο Κ. Νικολάου και μοίρασε στους δημοσιογράφους ως εκπρόσωπος Τύπου ο Γ. Κατσιφάρας. Το τελικό κείμενο που θα έμενε στην Ιστορία ως «Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη» πήρε την οριστική μορφή του μόλις το προηγούμενο βράδυ, στο Καστρί.
Οι Κ. Σημίτης, Μαν. Παπαθωμόπουλος, Ι. Τσεκούρας, Δαμ. Βασιλειάδης, Ν. Μιχαλόπουλος ήταν από τους τελευταίους που έκαναν συμπληρώσεις. Το πολυγραφημένο κείμενο έγινε αργότερα μια μικρή πράσινη μπροσούρα, από τις Εκδόσεις Καρανάση. Ο τίτλος Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα είχε ήδη συζητηθεί στις συσκέψεις του ΠΑΚ, πριν επιστρέψουν στην Ελλάδα, ανάμεσα σε πολλούς άλλους. Στην Αθήνα οι κεντρώοι ήθελαν να αντικατασταθεί ο όρος «σοσιαλιστικό» με τον όρο «δημοκρατικό». Την απόφαση πήρε ο Α. Παπανδρέου κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Από λάθος η πρώτη δήλωση του λογότυπου του ΠΑΣΟΚ στον Αρειο Πάγο ανέφερε «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κόμμα». Θα ζητήσει να τροποποιηθεί σε «Κίνημα» δυο μέρες αργότερα με συμπληρωματική δήλωση.

Το Κίνημα θα στεγαζόταν προσωρινά σε ένα δυάρι στην οδό Ακαδημίας 28, που τους παραχώρησε ο Γ. Μυλωνάς. Πολλά στελέχη όμως διατηρούσαν άλλους τόπους συναντήσεων, ανάλογα με την προέλευσή τους. Ο Αντ. Λιβάνης και ο Ι. Καψής στην οδό Θεάτρου. Οι Κ. Λαλιώτης, Αθ. Τσούρας και ο Ι. Τζώρτζης γράφουν πολιτικά κείμενα σε ένα καφενείο στα Εξάρχεια! Λίγες εβδομάδες αργότερα θα βρεθούν δυο όροφοι στην οδό Πανεπιστημίου 57 και εκεί θα εγκαταστήσει την έδρα του το πρώτο Εκτελεστικό Γραφείο: Α. Τσοχατζόπουλος, Κ. Σημίτης, που συνήθως κρατάει τα... πρακτικά, Σ. Καράγιωργας, Β. Φίλιας, Α. Στάγκος, Κ. Μανωλίδης, Ασπα Μανδηλαρά, Αθ. Τσούρας και η νεαρή φοιτήτρια από το ΠΑΚ Αγγλίας Βάσω Παπανδρέου.

Η υποδοχή που του επεφύλαξαν τα ΜΜΕ δεν ικανοποίησε τον Ανδρέα Παπανδρέου. Οι δημοκρατικές εφημερίδες έχουν ήδη στραφεί στην υποστήριξη της Ενωσης Κέντρου και του Γεωργίου Μαύρου, ενώ η κρατική ραδιοτηλεόραση αγνοεί τις δραστηριότητές του. Ετσι στις 15 Σεπτεμβρίου έριξε το σύνθημα της αυτοοργάνωσης: κάλεσε όλους εκείνους που πιστεύουν στις πολιτικές αρχές και τις διακηρύξεις του να δημιουργήσουν οργανώσεις με δική τους πρωτοβουλία. Ηταν η πραγματική ιδρυτική πράξη του ΠΑΣΟΚ.

Ελπίδα και (για λίγους μόνον) απογοήτευση
 Θυμάται ο , ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΝΙΕΡΗΣ 

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1974 ήμουν νεαρός δημοσιογράφος που εργαζόταν στην παλιά «Βραδυνή» των αδελφών Αθανασιάδη. Την εφημερίδα που στήριζε όσο καμιά άλλη, την εποχή εκείνη, τη Νέα Δημοκρατία και ειδικά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Είναι φανερό ότι δεν θα έστελναν έναν νέο συντάκτη σαν εμένα να καλύψει την ανακοίνωση της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ευτυχώς λίγες ημέρες πριν, η εφημερίδα- που ξανακυκλοφόρησε στις 24 Ιουλίου, μια και την 1η Δεκεμβρίου του 1973 την είχε κλείσει η χούντα του Ιωαννίδη- είχε εκδώσει την πρώτη δημοσιογραφική ταυτότητά μου. Εκείνη λοιπόν την ημέρα δεν πήγα σε άλλο ρεπορτάζ. Πήγα στο «Κινγκς Πάλας». Είχα μεγάλη αγωνία αν θα κατάφερνα να μπω στην αίθουσα, επειδή δεν είχα πρόσκληση και επειδή η δημοσιογραφική ταυτότητά μου έδειχνε ότι εργαζόμουν σε καθόλου φιλική προς τον Ανδρέα εφημερίδα. Αλλά ξεκίνησα.

Πλησίασα το ξενοδοχείο από το πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου, στην άνοδο, και όταν έφθασα στο παλιό καφέ του Ορφανίδη (σήμερα είναι κοσμηματοπωλείο) είδα κάτι που με έκανε να παγώσω:
Έξω από τον «Ορφανίδη» έκοβε βόλτες ένα αστυνομικός του περιβόητου επί χούντας «Σπουδαστικού» της Ασφάλειας. Ηταν μια χαρακτηριστική φιγούρα, συνήθως έκανε... πιάτσα έξω από το Χημείο στην οδό Ναυαρίνου και παρακολουθούσε τους φοιτητές. Μάλιστα σε αρκετές δίκες αντιστασιακών φοιτητών ήταν μάρτυρας κατηγορίας. Τον παρατήρησα για λίγο και βεβαιώθηκα ότι παρακολουθούσε ποιοι έμπαιναν στο «Κινγκς Πάλας». Ποτέ δεν έμαθα αν ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία. Οταν μπήκα στο ξενοδοχείο προσπάθησα να βρω κάποιον γνωστό μου από τους ανθρώπους του ΠΑΣΟΚ για να του το πω, αλλά στον χαμό που γινόταν εγκατέλειψα την προσπάθεια και προχώρησα προς την αίθουσα όπου θα μιλούσε ο Ανδρέας. ΕΞΩ από την πόρτα επικρατούσε το αδιαχώρητο. Δεκάδες άνθρωποι προσπαθούσαν να μπουν στην αίθουσα, η οποία ήταν ήδη γεμάτη. Κι ας ήταν μισή ώρα πριν από την προγραμματισμένη για την ομιλία. Εκεί η δημοσιογραφική ταυτότητα έκανε το θαύμα της: μόλις την έδειξα, με άφησαν και πέρασα. Ηταν η πρώτη φορά που τη χρησιμοποιούσα! Ούτε καν με λοξοκοίταξαν που έγραφε «Βραδυνή»...

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ολόκληρη τη... γέννηση του ΠΑΣΟΚ όρθιος, όπως και πολλοί άλλοι, δημοσιογράφοι και μη. Το τι έγινε μέσα στην αίθουσα, όσον αφορά στις επίσημες δηλώσεις, τα διαβάζετε σε άλλες στήλες. Υπήρχε όμως και το κλίμα, η ατμόσφαιρα, τόσο μέσα όσο και έξω από την αίθουσα, ακόμη και στο λόμπι του ξενοδοχείου. Μερικές σκηνές τις θυμάμαι ακόμη:

ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΕ μεγάλος ενθουσιασμός, ακούγονταν και μερικά συνθήματα πότε πότε, αλλά ήταν φανερό ότι όλοι οι συγκεντρωμένοι δεν είχαν ούτε τα ίδια πολιτικά πιστεύω, ούτε περίμεναν τα ίδια πράγματα να ακούσουν. Οι πολλοί επιδοκίμαζαν, άλλοι φαινόταν ότι ενοχλούνταν. Μερικοί έφυγαν πριν τελειώσει ο Ανδρέας. Η μεγάλη μάζα όμως έμεινε μέχρι το τέλος. Κυρίως οι νέοι, που ήταν πάρα πολλοί, έδειχναν ενθουσιασμένοι, τόσο από την εμφάνιση του Ανδρέα όσο και από τα όσα άκουσαν. Ειδικά αυτά τα περί «έξω από το ΝΑΤΟ», «η Ελλάδα στους Ελληνες», «εθνική ανεξαρτησία», «λαϊκή κυριαρχία», ηχούσαν στα αυτιά τους σαν η καλύτερη μουσική που είχαν ακούσει μέχρι τότε. Δεν αποκλείεται μερικοί να πίστευαν ότι ήταν έτοιμοι να πάρουν την εξουσία. Ισως και την ίδια ημέρα...

ΕΝΑΣ ηλικιωμένος, που δεν κατάφερε να μπει στην αίθουσα, διαμαρτυρόταν επειδή δεν τον άφηναν να δει από κοντά τον Ανδρέα. «Εγώ πολέμησα με το ΕΑΜ, είμαι Μακρονησιώτης, έκανα επί χούντας και στη Γυάρο. Τόσα χρόνια περιμένω να δικαιωθούν οι αγώνες μου. Αφήστε να περάσω», φώναζε.

ΔΥΟ μεσήλικοι συζητούσαν χωρίς να ακούονται. Ξαφνικά ο ένας ύψωσε τη φωνή του και είπε στον άλλο: «Πάμε να φύγουμε σου λέω. Αυτός είναι κομμουνιστής. Δεν ακούς τι λέει;». Μάλλον τον Ανδρέα εννοούσε...

ΑΡΚΕΤΟΙ σχολίαζαν ότι ο Ανδρέας εμφανίστηκε «πολύ ακραίος. Φοβίζει τον κόσμο έτσι», έλεγαν. Την ακριβώς αντίθετη άποψη εξέφραζαν οι νεολαίοι. Ενας παρατήρησε: «Επρεπε να πει ότι οι χουντικοί και ο βασιλιάς πρέπει να τουφεκιστούν στο Γουδή».

ΠΑΡΑ το ότι ο καιρός ήταν ακόμη ζεστός, πολλοί φορούσαν ζιβάγκο... Σίγουρα οι γραβάτες ήταν... μειοψηφία. Αλλωστε και ο Ανδρέας εμφανίστηκε με ένα λευκό πουκάμισο χωρίς γραβάτα.

ΕΚΕΙΝΟΙ που έδειχναν πλήρως απογοητευμένοι ήταν μερικοί παλιοί βουλευτές ή πολιτευτές της Ενωσης Κέντρου, που- ίσως- περίμεναν ότι ο Ανδρέας θα ανακοίνωνε ότι... προσχωρεί στο κόμμα του πατέρα του και θα διεκδικούσε την αρχηγία του. ΕΦΥΓΑ από το ξενοδοχείο μία ώρα μετά το τέλος της ομιλίας Παπανδρέου. Στη ρεσεψιόν πηγαδάκια των 4, 5, 6 σχολίαζαν όσα είδαν και άκουσαν. Αλλοι επιδοκίμαζαν, άλλοι εξέφραζαν σκεπτικισμό και άλλοι ήταν σίγουροι ότι «ο Ανδρέας θα σκίσει». Ηταν φανερό πως από την πρώτη στιγμή της γέννησής του το ΠΑΣΟΚ δεν θα περνούσε απαρατήρητο.

ΟΤΑΝ βγήκα έξω κοίταξα προς το απέναντι πεζοδρόμιο: ο χαφιές ήταν ακόμη εκεί! «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή» μουρμούρισα και άρχισα να κατηφορίζω την Πανεπιστημίου...

MANΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ.-ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ!!!!!!!

Σε μια μεγάλη Πολιτική Συγκέντρωση που διοργάνωσε η Δημοτική Κοινότητα Νέων Παλατίων,ο Μανώλης Γλέζος,μαγεύοντας πραγματικά το κοινό,με απλά λαϊκά σταράτα λόγια,απογύμνωσε τους κρατούντες και απέδειξε πως υπάρχει λύση της οικονομικής κρίσης και του οικονομικού αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα.

Απέδειξε πως όχι μόνο δεν χρωστάμε αλλά μας χρωστούν πολύ περισσότερα.
Εξήγησε πια είναι η δικιά του άποψη και πιες είναι οι δικές του προτάσεις για την έξοδο από την κρίση.
Τόνισε πως μόνο τα όσα μας οφείλει η Γερμανία αρκούν να "ξεχρεώσουμε",και πρότεινε τον μηδενισμό τον εξοπλιστικών δαπανών για την επόμενη δεκαετία,πράγμα που από μόνο του αρκεί για να επανέλθει η χώρα στον σωστό δρόμο.
Έδειξε ακόμα πως μπορούν οι Ελληνικές Τράπεζες να σώσουν την οικονομία,δανείζοντας αυτές πια το κράτος με ένα επιτόκιο χαμηλό (1,2%),αφού και αυτές με ακόμα χαμηλότερο επιτόκιο δανείζονται από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα.(1%).
Αναφέρθηκε με θαυμασμό και με μεγάλη υπερηφάνεια στο κίνημα των αγανακτισμένων,μιλώντας για μια κοσμογονία που συντελείται σήμερα στις πλατείες και είπε χαρακτηριστικά,πως είναι μια καινούργια Ελλάδα που ξυπνά από τον λήθαργο.
Μίλησε για την αποτυχία του Καλλικράτη αλλά και του εμπνευστή του κυρίου Ραγκούση και για τα όσα ευτράπελα έχουν προκύψει σε όλη την χώρα από την εφαρμογή του συγκεκριμένου απαράδεκτου νόμου.
Στάθηκε με θαυμασμό στο φαινόμενο της κοινότητας Βελβενδούς Κοζάνης και κάλεσε και τις κοινότητες του Δήμου Ωρωπού να ακολουθήσουν αυτό το παράδειγμα ανεξαρτητοποίησης.
Σε έναν χειμαρρώδη λόγο-διάλογο με το κοινό που καθόριζε το θέμα και την συνέχεια της ομιλίας του ,ο αιώνιος έφηβος απάντησε με την καρδιά και την ψυχή του,ύψωσε τον τόνο της φωνής του όπου χρειάστηκε,αναπόλησε το παρελθόν και μίλησε για ηρωικές στιγμές και δεν παράλειψε να σταθεί σε αρκετά σημεία στο χωριό του την Απείρανθο της Νάξου και στα όσα "μαγικά",έχουν συμβεί κατά καιρούς σε αυτό.
Ξεχωριστή αναφορά έκανε στην Άμεση Δημοκρατία και τόνισε πως σήμερα φαντάζει και είναι πιο ρεαλιστική και πιο επίκαιρη από ποτέ.
Σήμερα θα πρέπει οι τοπικές κοινωνίες να βγουν μπροστά και με βαθιά Δημοκρατικές Διαδικασίες θα πρέπει να χαράξουν καινούργιες ανατρεπτικές πορείες και καινούργια ιδεολογικά ιδεώδη και αξίες.
Ο λόγος του Μανώλη Γλέζου άγγιξε και συγκίνησε,προβλημάτισε και αφύπνισε,έστειλε καταγγελτικό και επαναστατικό μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις.


                                                                                                ΖΑΦΕΙΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Μανώλης Γλέζος: Οι Γερμανοί μας οφείλουν 1,5 τρισ. από τις αποζημιώσεις!

Θέμα πολιτικής βούλησης είναι να διεκδικήσει η Ελλάδα τις αποζημιώσεις που της οφείλει το Γερμανικό Δημόσιο τόνισε, μεταξύ άλλων, σήμερα το πρωί, ο Μανώλης Γλέζος στην εκπομπή "Καλημέρα Ελλάδα" και στον Γιώργο Παπαδάκη.

Σημείωσε επίσης ότι οι Γερμανοί έμμεσα "ομολογούν" ότι μας οφείλουν και απόδειξη είναι ότι στο Μνημόνιο έχει μπει όρος που προβλέπει ότι δεν συμψηφίζεται το νέο δάνειο με άλλες αξιώσεις της Ελλάδας. Ως άλλη απόδειξη ανέφερε επίσης ότι η Γερμανία δεν έχει υπογράψει Συνθήκη Ειρήνης με την Ελλάδα γιατί με την υπογραφή της Συνθήκης ξεκινά αυτόματα από τα Διεθνή Δικαστήρια η διεκδίκηση των αποζημιώσεων.
Συνεκτιμώντας τις αποζημιώσεις, το κατοχικό δάνειο και τη ζημιά που υπέστη η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, ο Μανώλης Γλέζος είπε πως το ποσό ανέρχεται στα 1,5 τρισ. ευρώ.

Εν τω μεταξύ, χθες πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας γερμανών πολιτών έξω από τη γερμανική πρεσβεία, οι οποίοι είναι μέλη της ομάδας "Αμβούργο-Δίστομο", με έδρα το Αμβούργο και μέλη Γερμανούς πολίτες και συγγενείς των θυμάτων της γερμανικής κατοχής, ζητώντας από τις γερμανικές αρχές την καταβολή των αποζημιώσεων από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ελλάδα.

Το ποσόν ανέρχεται, σήμερα, σε 126 δισ. ευρώ και αντιστοιχεί στο ένα τρίτο του ελληνικού χρέους. Οι συγκεντρωμένοι είχαν αναρτήσει πανό που έγραφε "Άμεση αποζημίωση όλων των θηριωδιών του ναζισμού", ενώ φώναζαν στα ελληνικά "Αποζημίωση".

Ο Μανώλης Γλέζος, πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των γερμανικών Οφειλών προς την Ελλάδα, το οποίο συμμετείχε στη συγκέντρωση, έκανε λόγο για οικονομικό, αλλά και για ηθικό χρέος της Γερμανίας προς την Ελλάδα.

Από την πλευρά τους, ο Μάρτιν Κλίνγκε και η Γκαμπριέλε Χάινεκε, δικηγόροι της ομάδας εργασίας "Αμβούργο-Δίστομο", τόνισαν ότι η Γερμανία πρέπει να αποσύρει την προσφυγή που κατέθεσε εναντίον της Ιταλίας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και να καταβάλει τώρα τις αποζημιώσεις που έχουν ήδη αναγνωριστεί με δικαστική απόφαση στα θύματα του Διστόμου.

Ο Γερμανός πρόξενος στην Ελλάδα Χάνς Πέτερ Χόφμαν δεν αναγνωρίζει καμία νομική υποχρέωση της Γερμανίας απέναντι στις διεκδικήσεις της Ελλάδας, ανέφεραν τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών προς την Ελλάδα, μετά τη συνάντηση που είχαν μαζί του.

Τόσο οι επικεφαλής της γερμανικής αποστολής, όσο και τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου έδωσαν διαβεβαιώσεις για τη συνέχιση του αγώνα σε Ελλάδα και Γερμανία μέχρι την τελική δικαίωση.

Let Manolis Glezos be free - Czechoslovak protest in Prague 1959

Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ ΣΤΑ ΝΕΑ ΠΑΛΑΤΙΑ 18 ΙΟΥΝΗ,ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΤΟ Δ.Ν.Τ!

Η Δημοτική Κοινότητα Νέων Παλατίων,διοργανώνει μεγάλη συγκέντρωση με ομιλητή τον αγωνιστή της Δημοκρατίας και αιώνιο έφηβο Μανώλη Γλέζο το Σάββατο 18 Ιούνη στο Πολιτιστικό Κέντρο των Νέων Παλατίων.
Ο Μανώλης θα μιλήσει με τον δικό του γλαφυρό και απαράμιλλο τρόπο,για τον Καλλικράτη και το Δ.Ν.Τ.
Η συγκέντρωση θα γίνει στις 8.30 το βράδυ.
Η Διαχρονική πορεία και η συνεχής επίκαιρη παρουσία του Μανώλη Γλέζου,η ευθύτητα και η προφητικότητα των λόγων του,κάνουν κάθε ομιλία του πραγματικό 'ΜΝΗΜΕΊΟ" δημοκρατικής ευαισθησίας και ανθρώπινης αλήθειας.
Πόσο μάλλον όταν η ομιλία του περιγράφει όλα εκείνα που κάποιοι ερήμην του λαού ,σχεδιάζουν και υλοποιούν "γιαυτό χωρίς αυτόν"!

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΧΑΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ!

του Οδυσσέα Ιωάννου
«Θα χαθεί μία, τουλάχιστον, γενιά μέχρι να ισορροπήσει πάλι η χώρα». Οι πιο απαισιόδοξοι πλειοδοτούν στην μαύρη προφητεία και μιλούν για δύο. Άμα πιουν και κάνα ποτήρι παραπάνω κι έρθουν στο κέφι, τις ανεβάζουν στις τρεις, τις χαμένες γενιές! Πιτσιρικάδες γύρω στα είκοσι, καταριούνται την μοίρα τους στα ρεπορτάζ «ήταν ανάγκη να πέσει η δική μας φουρνιά επάνω στην κρίση ρε γαμώτο; Τώρα που βγαίνουμε εμείς;»

Φαντάζομαι πως κάτι τέτοιες κορώνες αυτολύπησης θα έλεγε και η γενιά του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Β’ και των ενδιάμεσων… Ο πιτσιρικάς που με το φρέσκο χαρτί της Ιατρικής στο ένα χέρι, και με το χαρτί της κατάταξης στο Μέτωπο στο άλλο, σπούδασε όνειρο για να δουλέψει μεροκάματο σε εφιάλτη. Βέβαια, αυτό δεν παρηγορεί κανέναν σήμερα και ορθώς δεν τον παρηγορεί. Αν αισθάνεσαι πως γλιστράς στην τσουλήθρα της ματαίωσης ζωής, μικρή σημασία έχει αν για αυτή τη ματαίωση φταίει η εισβολή του Χίτλερ στην Πολωνία ή τα βίτσια των αγοριών του Δ.Ν.Τ. Καμία διαφορά, εφόσον δεύτερη ζωή δεν έχει.
Όμως χαμένες γενιές δεν υπάρχουν. Αλλάζουν οι ποσοστώσεις, σε όνειρο, όραμα, ζεστό χρήμα, πλασματικό χρήμα, φρίκη, γενοκτονίες, ιδεώδη, ανάπτυξη, πνευματικότητα, 14 μισθούς, 4 μισθούς, ευζωία με ενοχές, τρελό sex χωρίς ενοχές -πλούσιος ο μπουφές των ανθρώπινων. Τα υλικά είναι πολλά. Καμία γενιά ποτέ δεν βρέθηκε δίχως υλικά, με άδεια χέρια. Και με ό,τι του έτυχε στο δρόμο συνέχισε το ανθρώπινο είδος. Καταλαβαίνω –δεν είμαι τόσο ιδεαλιστής- πως η φτώχεια, η ανέχεια, η πληγωμένη αξιοπρέπεια στην αρένα της επιβίωσης, δεν είναι και τα καλύτερα φύλλα που θα μπορούσαν να σου τύχουν. Έχει κι άλλα στο τραπέζι. Απαξιωμένα, που λοιδωρήθηκαν από τους hi-στες (εκείνους που την Δευτέρα το βράδυ απλά «γαμούσαν» και την Τρίτη το πρωί γέμιζαν την χαρτοκούτα με τα προσωπικά τους αντικείμενα) όμως πολύ καλά φύλλα αν έχεις κουράγιο να παίξεις και δεν πετάξεις λευκή πετσέτα.
Περιμένεις να σου τα απαριθμήσω; Να σου αναφέρω τουλάχιστον δυο τρία; Δεν θα το κάνω. Δεν είμαι επαγγελματίας παρηγορητής. Θα τα βρεις μόνος σου. Όταν θα αγαπάς ανθρώπους και θα γλείφεις και τα δάχτυλά σου που μεγαλώνετε μαζί, όταν θα βουτάς στη θάλασσα ηλιοβασίλεμα, γυμνός, ζεστός και ευλογημένος (με αυτή τη σειρά), όταν θα κερδίζεις μέρα με τη μέρα μια ζωή που δεν ήταν καθόλου αυτονόητο πως θα την ζούσες πριν γεννηθείς(…) τότε θα ξέρεις καλά για τι πράγμα σου μιλούσα εκείνη τη μέρα που σε φλόμωσα στις μαλακίες γιατί έπρεπε να παραδώσω ένα κείμενο…

ΕΠΕΙΔΗ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΑΡΧΕΙΟΘΕΤΕΙΤΑΙ!

Γράφει ο Νεοκλής Θεοδωρόπουλος

Καλοκαίρι του 1982…

Το ισραηλινό καθεστώς πήρε το πράσινο φως να εξουδετερώσει την «τρομοκρατία» και τον αρχιτρομοκράτη Γιάσερ Αραφάτ (ναι, τότε για τους “θεσμούς” της “κοινωνίας των εθνών”, ο ηγέτης της Παλαιστινιακής Αντίστασης ήταν ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ και κανείς πολιτικός ηγέτης δεν τολμούσε να του συμπαρασταθεί…).

Το Ισραήλ εισβάλει τον Ιούνη στο Λίβανο και εκκαθαρίζει κάθε "εστία" συγκέντρωσης Παλαιστινίων μαχητών της Ελευθερίας και συνάμα δολοφονεί γυναικόπαιδα, γέρους, γριές… πρέπει η εθνοκάθαρση να οριστικοποιηθεί… τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία, αφού οι ΗΠΑ και η Ευρώπη (ΕΟΚ) ενέκριναν και εξουσιοδότησαν τους σφαγείς να...
δώσουν ένα τέλος, αλλά και η ΕΣΣΔ που βρίσκεται σε μια θέση άμυνας απέναντι στη Δύση, δεν θα φέρει «αντιστάσεις», όπως εκτιμούν οι αναλυτές της Cia…
Μάχες σώμα με σώμα σ’ ολόκληρο τον Λίβανο για δύο ολόκληρους μήνες…
Λεπίδι στο λαιμό νεογέννητων βρεφών, αθώων ανήμπορων ηλικιωμένων…
Οι Φενταγίν, αβοήθητοι ακόμη κι από τις Αραβικές χώρες, υποχωρούν συνεχώς μπροστά στον καλύτερα εξοπλισμένο στρατό του πλανήτη…
Η διεθνής κοινότητα παραμένει σιωπηλή μπροστά στο Ολοκαύτωμα…
Τον Αύγουστο του 1982, τι ειρωνεία… μετά από 28 χρόνια σαν σήμερα, ο Γιάσερ Αραφάτ με τους Φενταγίν, αναζητεί καταφύγιο μέσα στην πρωτεύουσα του Λιβάνου, τη Βηρυτό… Εκεί, ελπίζει, δεν θα τολμήσουν οι ισραηλινοί να εισβάλουν. Πρωτεύουσα ενός κράτους... διεθνής συμβάσεις... διεθνές δίκαιο... ανθρώπινα δικαιώματα… Έννοιες που όμως δεν συγκινούν τα συμφέροντα της “πολιτισμένης” δύσης. Οι ΗΠΑ έχουν πάρει αποφάσεις: ΤΕΛΟΣ στην Παλαιστινιακή Αντίσταση και τον Αραφάτ!
Αντίσταση στους εισβολείς δρόμο με δρόμο, σπίτι με σπίτι, πόρτα με πόρτα… και τέλος εγκλωβίζονται στην περιοχή του Λιμανιού της Βηρυτού…
Άνισος αγώνας… Καμία χαραμάδα διαφυγής… το τέλος αναπόφευκτο!
Οι παγιδευμένοι Φενταγίν, χωρίς νερό, τρόφιμα και δοκιμαζόμενοι από τα φονικά όπλα των ΗΠΑ, παρά την αντίσταση δεν έχουν καμία ελπίδα.
Συνάμα, όπου υποχωρούν οι μαχητές του Αραφάτ, φωτιά και λεπίδι για ότι κινείται και είναι Παλαιστινιακό. Στο πέρασμα του Αττίλα, ότι έχει σχέση με την Παλαιστίνη γίνεται τέφρα…
Οι παλαιστινιακού καταυλισμοί, ναι οι καταυλισμοί υπό την προστασία του ΟΗΕ στον Λίβανο, ισοπεδώνονται και οι άμαχοι κατακρεουργούνται!
ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΟΚ, Αραβικές χώρες, ΕΣΣΔ… δεν αντιδρούν μπροστά στο Ολοκαύτωμα του Παλαιστινιακού λαού…
Τον Αύγουστο του 1982 ένας ευρωπαίος πρωθυπουργός σηκώνει οργισμένη φωνή! Ένας Έλληνας, ο Ανδρέας Παπανδρέου, πρωθυπουργός της Ελλάδας, μέλος της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ, αδιαφορώντας για τη στάση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ, διδάσκει στην παγκόσμια κοινότητα τη Διεθνιστική Αλληλεγγύη, τη στάση των σοσιαλιστών απέναντι στην αδικία!
Βέβαια, πως μπορεί να ξεχάσει τη βοήθεια της Παλαιστινιακής Αντίστασης στον αντιδικτατορικό αγώνα… πως μπορεί να ξεχάσει πως δεν μπορείς να είσαι σοσιαλιστής και να σιωπάς μπροστά στο διεθνές έγκλημα, την εθνοκάθαρση του αδελφού Παλαιστινιακού λαού, του φίλου και συντρόφου σου Γιάσερ Αραφάτ!
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, συνιστά «ψυχραιμία» στον Ανδρέα Παπανδρέου… τον καλεί ν’ αναλογιστεί πως «η Ελλάδα ανήκει στη δύση και έχει υποχρεώσεις απέναντι στους συμμάχους…». Μάλιστα, ο “εθνάρχης” της δεξιάς, προσπαθώντας να αποτρέψει την απόφαση του Ανδρέα Παπανδρέου, του επισήμανε με έμφαση «τα μεγάλα είναι για μεγάλους».
Ο ηγέτης έχει λάβει τις αποφάσεις του… και μόνος του σύμμαχος ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο ηγέτης των σοσιαλιστών της Κύπρου!
Πλοία της ελληνικής κυβέρνησης αναχωρούν για το Λίβανο και όλοι εκτιμούν πως δεν θα φθάσουν ποτέ, πως οι μεγάλες δυνάμεις δεν θα το επιτρέψουν!
Τα ελληνικά πλοία φθάνουν στη Βηρυτό, επιβιβάζουν ΟΛΟΥΣ τους μαχητές της Παλαιστινιακής Αντίστασης -και τους τραυματίες Φενταγίν-, μαζί με τον Γιάσερ Αραφάτ, τον ηγέτη της Παλαιστινιακής Επανάστασης και στις 30 Αυγούστου αναχωρούν για την Ελλάδα!
Οι μαχητές της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, με ευθύνη του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ανδρέα Παπανδρέου και ενάντια στους συνένοχους «πολιτισμένους» ηγέτες της δύσης, θα φθάσουν στην Αθήνα και θα βρούνε καταφύγιο στην Ελλάδα του Ανδρέα.
Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου τους υποδέχτηκε στο Φάληρο, παρά τις προτροπές των ισχυρών να μην εμπλακεί η χώρα μας.
Έτσι γράφεται η ιστορία και έτσι θα τη θυμόμαστε όσοι είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε εκείνες τις στιγμές.

Και όχι με μισόλογα και «χλιαρές» τοποθετήσεις και φιλοφρονήσεις με εγκληματίες σαν τον Νετανιάχου.

Βέβαια, κάποιοι θα πουν: άλλες εποχές… άλλες διεθνείς συνθήκες… άλλες πολιτικές… οι αγορές… η οικονομία… η “νέα εποχή”, η νέα διεθνής συγκυρία, η πολιτική οφείλει να εκσυγχρονίζεται… ο ρεαλισμός… οι νέοι διεθνείς συσχετισμοί κ.α.π. που έχουν στις φαρέτρες τους οι νεοφιλελεύθεροι πολιτικάντηδες!

Όμως, το περίσσευμα της μνήμης μπορεί να συνθλίψει το εξαθλιωμένο παρόν και τους εξαθλιωμένους πολιτικούς που πουλάνε ιδέες, ιδεολογίες, οράματα, όνειρα, για μια καρέκλα!
Κι αυτό γιατί όταν μας ρωτήσουν τι κάνουμε, γιατί θυμόμαστε, γιατί δεν βλέπουμε μπροστά, το μέλλον… θα τους απαντήσουμε:

Εμείς θυμούμαστε!

Κι έτσι θα ‘ρθει η μέρα που εμείς θα θυμούμαστε τόσα πολλά, ώστε να θάψουμε σ’ ένα μεγάλο τάφο τους απατεώνες και παραχαράκτες της ιστορίας και του σοσιαλισμού.

Μ. ΓΛΕΖΟΣ - ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ ΠΑΡΟΣ

ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ,Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ!

Ο τελευταίος λόγος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου !

Ευγενέστατοι άρχοντες και εκλαμπρότατοι δήμαρχοι και στρατηγοί, και γενναιότατοι συστρατιώτες, και όλος ο πιστός και τίμιος λαός, ξέρετε καλά πως έφτασε η ώρα που ο εχθρός της πίστης μας θέλει με κάθε τέχνασμα και τρόπο να μας στενοχωρήσει περισσότερο και να μας κάνει πόλεμο σφοδρό, με μεγάλες συγκρούσεις και συρράξεις από στεριά και θάλασσα, για να κατορθώσει και να χύσει το δηλητήριό του, σαν φίδι, και να μας καταπιεί σαν ανήμερο λιοντάρι.

Σας λέω λοιπόν να σταθείτε αντρειωμένοι και γενναιόψυχοι, όπως κάνατε πάντοτε ως τώρα εναντίον των εχθρών της πίστης. Σας παραδίνω την εκλαμπρότατη και φημισμένη αυτή πόλη, πατρίδα σας και βασίλισσα των πόλεων. Ξέρετε καλά, αδέρφια, ότι για τέσσερις λόγους οφείλουμε όλοι να προτιμήσουμε το θάνατο παρά τη ζωή: πρώτον, για την πίστη και την ευσέβειά μας· δεύτερον, για την πατρίδα· τρίτον, για το βασιλέα και το Χριστό· και τέταρτον, για τους συγγενείς και φίλους. Λοιπόν αδέρφια, αν οφείλουμε να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου για έναν και μόνο από τους τέσσερις αυτούς λόγους, πολύ περισσότερο για όλους μαζί, όπως προφανώς κατανοείτε.
Αν για τις αμαρτίες μας παραχωρήσει ο Θεός τη νίκη στους ασεβείς, θα διακινδυνεύσουμε υπέρ της πίστεως της αγίας που μας παραχώρησε ο Χριστός με το αίμα του. Αυτό είναι το σπουδαιότερο απ’ όλα. Τι θα ωφεληθεί κανείς αν κερδίσει τον κόσμο όλο και χάσει την ψυχή του; Δεύτερον, χάνουμε έτσι μια περίφημη πατρίδα και, ακόμη, την ελευθερία μας. Τρίτον, χάνουμε την άλλοτε περιφανή και σήμερα ντροπιασμένη, ταπεινωμένη και εξουθενωμένη βασιλεία, η οποία γίνεται έρμαιο του ασεβούς τυράννου. Τέταρτον, στερούμεθα τις προσφιλείς γυναίκες και τα παιδιά μας και τους συγγενείς μας.
Ο αλιτήριος αυτός αμιράς έχει πενήντα εφτά ημέρες αφότου ήρθε, και μας πολιορκεί και μας πολεμάει νυχθημερόν, με κάθε τέχνασμα και με όλη του την ισχύ. Χάρη στον παντεπόπτη Χριστό και Κύριό μας, διώχτηκε ντροπιασμένος κακήν κακώς πολλές φορές ως τώρα από τα τείχη. Μη δειλιάσετε και τώρα, αδερφοί, επειδή το τείχος έπεσε σε μερικά μέρη από τα βλήματα και τις εκπυρσοκροτήσεις των τηλεβόλων, γιατί, όπως και εσείς βλέπετε, όπως μπορούσαμε το διορθώσαμε. Εμείς κάθε ελπίδα μας τη στηρίζουμε στην ακαταμάχητη δύναμη του Θεού. Αυτοί έχουν πλήθος όπλα και στρατό και ιππικό, αλλά εμείς έχουμε πίστη στο όνομα του Κυρίου και σωτήρα και, δεύτερον, στα χέρια μας και τη δύναμή μας, που μας χάρισε η θεία πρόνοια.
Ξέρω ότι αυτό το αναρίθμητο μπουλούκι των εχθρών, καθώς είναι η συνήθειά τους, θα βαδίσει εναντίον μας με βαναυσότητα και με έπαρση, με πολύ θράσος και βία, για να μας συνθλίψουν, λόγω του ολιγάριθμου της παράταξής μας, και να μας καταπονήσουν με την κούραση, και με φωνές πολλές και ισχυρές να μας φοβίσουν. Τις φλυαρίες τους αυτές τις ξέρετε καλά και δεν είναι ανάγκη να μιλήσουμε γι’ αυτές. Και σε λίγη ώρα θα τα κάνουν όλα αυτά, και θα πετάξουν πάνω μας σαν άμμο της θάλασσας αναρίθμητες πέτρες, βέλη και βλήματα.
Ελπίζω να μη μας βλάψουν με αυτά, γιατί βλέποντάς σας χαίρομαι πολύ και τρέφω τη σκέψη μου με ελπίδες σαν κι αυτή, δηλαδή πως, αν και είμαστε λίγοι, είμαστε ωστόσο πολύ επιδέξιοι, επιτήδειοι, ρωμαλέοι, δυνατοί, ικανοί για μεγάλα έργα, και καλά προπαρασκευασμένοι. Με τις ασπίδες σας καλύπτετε καλά τα κεφάλια σας στις συμπλοκές και τις συρράξεις. Το δεξί σας χέρι, που κρατάει τη ρομφαία, να είναι πάντοτε μακρύ. Οι περικεφαλαίες σας, οι θώρακες και η σιδερέ νια πανοπλία σας είναι πολύ ικανά, όπως και τα άλλα σας όπλα, και στη συμπλοκή θα σας εξυπηρετήσουν πολύ.
Οι αντίπαλοι ούτε έχουν τέτοια ούτε γνωρίζουν να τα χρησιμοποιούν. Εσείς είσαστε, επίσης, προστατευμένοι πίσω από τα τείχη, και οι απροστάτευτοι δύσκολα προχωρούν. Γι’ αυτό γίνετε μαχητές έτοιμοι, ισχυροί και μεγαλόψυχοι, για όνομα του Θεού. Μιμηθείτε τους λίγους ελέφαντες των αρχαίων Καρχηδονίων, που μόνο με τη φωνή και την όψη τους έτρεψαν σε φυγή μέγα πλήθος ρωμαϊκού ιππικού. Και αν είχαν τη δύναμη να τρέψουν σε φυγή ζώα χωρίς λογική, πόσο μάλλον εμείς που είμαστε κύριοι των ζώων· αυτοί που έρχονται να μας αντιπαραταχθούν σαν ζώα χωρίς λογική, είναι χειρότεροι απ’ αυτά.
Τα δόρατά μας, οι ρομφαίες μας, τα τόξα μας και τα ακόντιά μας θα στραφούν εναντίον τους. Και φανταστείτε πως παίρνετε μέρος σε κυνήγι αγριόχοιρων, για να καταλάβουν οι ασεβείς ότι δεν αντιμάχονται με ζώα χωρίς λογική, όπως είναι αυτοί, αλλά με άρχοντες, και αφέντες τους, και απογόνους των Ελλήνων και των Ρωμαίων.
Ξέρετε καλά πως ο ασεβέστατος αυτός αμιράς και εχθρός της αγίας μας πίστης, χωρίς καμιά δικαιολογημένη αιτία, καταπάτησε την ειρήνη που είχαμε και αθέτησε τους πολλούς του όρκους χωρίς να λογαριάζει τίποτε· φτάνοντας ξαφνικά εδώ έστησε οχυρό στο στενό του Ασωμάτου, για να μπορεί να μας βλάπτει κάθε μέρα.
Τα χωράφια μας, τους κήπους μας, τα οικογενειακά μας καταφύγια, τα σπίτια μας τα έχει κιόλας πυρπολήσει. Τους αδερφούς μας τους Χριστιανούς, όσους βρήκε, τους θανάτωσε και τους αιχμαλώτισε. Διέλυσε τη φιλία μας και έπιασε φιλίες με τους κατοίκους του Γαλατά, και αυτοί χαίρονται, μη γνωρίζοντας και αυτοί οι ταλαίπωροι το μύθο του παιδιού του γεωργού, που έψηνε σαλιγκάρια και είπε “ω ανόητα ζώα” και τα λοιπά.
Ήρθε λοιπόν, αδερφοί, και μας απέκλεισε, και κάθε μέρα έχει ανοιχτό το αχανές στόμα του για να βρει ευκαιρία να μας καταπιεί, εμάς και την Πόλη που έκτισε ο τρισμακάριστος και μέγας βασιλεύς Κωνσταντίνος, και την αφιέρωσε στην πάναγνη και αειπάρθενη δέσποινά μας, τη Θεοτόκο· και τη χάρισε σ’ εκείνη, ώστε να είναι Κυρία της Πόλεως, αλλά και σύμμαχός της και σκέπη της πατρίδας μας και καταφύγιο των χριστιανών, ελπίδα και χαρά όλων των Ελλήνων, το καύχημα όλων που ζουν κάτω από τον ήλιο. Και αυτός ο ασεβέστατος την άλλοτε περιφανή και ζωηρή σαν ρόδο του αγρού Πόλη θέλει να την υπαγάγει υπό την εξουσία του.
Αφού η αυτοκρατορία μας υποδούλωσε, μπορώ να πω, σχεδόν όλη την υφήλιο, και υπόταξε κάτω από τα πόδια της τον Πόντο, την Αρμενία, την Περσία, την Παφλαγονία, Αμαζόνες και Καππαδοκία, Γαλατία και Μηδία, Κολχούς και Ίβηρες, Βοσποριανούς και Αλβανούς, Συρία και Κιλικία και Μεσοποταμία, Φοινίκη και Παλαιστίνη, Αραβία και Ιουδαία, Βακτριανούς και ΣκύΘες, Μακεδονία και Θεσσαλία, Ελλάδα, Βοιωτία και Λοκρούς και Αιτωλούς, Ακαρνανία, Αχαΐα και Πελοπόννησο, Ήπειρο και Ιλλυρικό, τους Λυχνίτες κοντά στην Αδριατική, Ιταλία, Τοσκάνη, Κέλτες και Κελτογαλάτες, Ιβηρία ως τα Γάδειρα, Λιβύη και Μαυριτανία και Μαυρουσία, Αιθιοπία, Βελέδες Σκούδη, Νουμιδία και Αφρική και Αίγυπτο,
Τώρα σκέφτεται αυτός να μας υποδουλώσει, και την Πόλη που κυριαρχεί στον κόσμο να την υποτάξει σε ζυγό και δουλεία, και τις άγιες εκκλησίες μας, όπου προσκυνούνταν η αγία Τριάδα και δοξολογούνταν ο Θεός, και όπου οι άγγελοι ακούγονταν να υμνούν τη Θεία και ένσαρκη πρόνοια του Λόγου του Θεού, Θέλει να τις κάνει προσκύνημα της δικής του βλασφημίας και του ανόητου ψευδοπροφήτη του Μωάμεθ, και στάβλο για άλογα και καμήλες. Λοιπόν, αδερφοί και συμμαχητές, θυμηθείτε όλα αυτά, για να μνημονεύουν τη δόξα σας και την ελευθεροφροσύνη σας αιώνια».
Στράφηκε τότε στους Ενετούς, που στέκονταν προς τα δεξιά και τους είπε: «Ευγενείς Ενετοί, αγαπημένοι αδερφοί μας εν Χριστώ τω Θεώ, άνδρες ισχυροί και δυνατοί στρατιώτες και δόκιμοι στους πολέμους, εσείς που με τις αστραφτερές σας ρομφαίες θανατώσατε πολλές φορές πλήθος Αγαρηνών, και το αίμα τους έτρεξε από τα χέρια σας σαν ποτάμι, σας παρακαλώ σήμερα την πόλη τούτη, που βρίσκεται σε τόση συμφορά πολέμου, να την υπερασπιστείτε ολόψυχα.
Γνωρίζετε πως πάντα την είχατε δεύτερη πατρίδα σας και μητέρα σας. Σας λέω λοιπόν άλλη μια φορά, και σας παρακαλώ, αυτή την ώρα να ενεργήσετε ως φίλοι της πίστης, ομόθρησκοι και αδερφοί». Κατόπιν, γυρίζοντας προς τα αριστερά, λέει στους Γενουάτες: «Ω Γενουάτες, αδερφοί εντιμότατοι, άντρες πολεμιστές και μεγαλόκαρδοι και φημισμένοι, ξέρετε καλά και καταλαβαίνετε ότι η δυστυχισμένη αυτή πόλη δεν ήταν πάντοτε μόνο δική μου, αλλά και δική σας, για πολλές αιτίες.
Εσείς μας βοηθήσατε πολλές φορές πρόθυμα, και με τη δική σας συνδρομή σώθηκε από τους Αγαρηνούς εχθρούς. Τώρα πάλι έφτασε ο καιρός να δείξετε, βοηθώντας την, την αγάπη σας εν Χριστώ, την ανδρεία σας και τη γενναιότητά σας». Και γενικά, αφού στράφηκε προς όλους, είπε: «Δεν έχω καιρό να πω περισσότερα· μοναχά το ταπεινωμένο σκήπτρο μου το αναθέτω στα χέρια σας, για να το διαφυλάξετε με προθυμία. Σας παρακαλώ ακόμα, και ζητώ την αγάπη σας, να είστε πειθαρχικοί στους στρατηγούς σας, τους δημάρχους και τους εκατόνταρχους, ο καθένας κατά την τάξη του, τη θέση του και την υπηρεσία του.
Να ξέρετε τούτο: αν από μέσα από την καρδιά σας φυλάξετε τις εντολές μου, ελπίζω στο Θεό ότι θα λυτρωθούμε από την παρούσα δίκαιη απειλή του. Δεύτερον, σας περιμένει στον ουρανό το αδαμάντινο στεφάνι, και η μνήμη σας θα είναι αιώνια και άξια στον κόσμο». Με αυτά τελείωσε τη δημηγορία του, ευχαριστώντας με δάκρυα και στεναγμούς το Θεό, ενώ όλοι, με ένα στόμα, του αποκρίνονταν με δάκρυα λέγοντας: «θα πεθάνουμε για την πίστη του Χριστού και την πατρίδα μας».
Τα άκουσε ο αυτοκράτωρ και, αφού τους ευχαρίστησε θερμά, υποσχόμενος πολλές δωρεές, τους είπε τέλος: «Λοιπόν, αδερφοί και συμμαχητές, να είσαστε έτοιμοι το πρωί. Με τη χάρη και την αρετή που μας δώρισε ο Θεός και με τη βοήθεια της Αγίας Τριάδος, στην οποία αναθέτουμε “την πάσαν ελπίδα μας”. θα κάνουμε τον εχθρό να φύγει κακήν κακώς και ντροπιασμένος από εδώ».
Μόλις τ’ άκουσαν οι δυστυχείς Ρωμαίοι, έκαναν καρδιά λιονταριού και, αφού συχωρέθηκαν μεταξύ τους, ζητούσαν να συνασπιστούν ο ένας με τον άλλο, χωρίς να θυμούνται ούτε αγαπημένα παιδιά ούτε γυναίκες ούτε περιουσία, παρά μόνο ήθελαν να πεθάνουν για να υπερασπίσουν την πατρίδα. Ο καθένας ξαναγύριζε στον τόπο που του είχε οριστεί, και φρουρούσαν άγρυπνα τα τείχη.
Ο αυτοκράτορας πήγε και προσευχήθηκε στον πάνσεπτο ναό της Αγίας Σοφίας και μετάλαβε των αχράντων μυστηρίων, πράγμα που έκαναν και πολλοί άλλοι εκείνη τη νύχτα. Κατόπιν ήρθε στα ανάκτορα και, αφού έμεινε λίγο, ζήτησε συγχώρηση απ’ όλους. Ποιος θα διηγηθεί τους κλαυθμούς και τους θρήνους εκείνη τη στιγμή στο παλάτι; Ακόμα και αν ήταν από ξύλο ή από πέτρα, δεν μπορούσε να μη θρηνήσει.

ΕΙΝΑΙ Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ;

Επιστολή από: Ομάδα Πολιτών Ηλιούπολης

Για εκατομμύρια Έλληνες η πραγματική χρεοκοπία είναι ήδη μια πραγματικότητα. Όταν συνθλίβονται οικονομικά εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά οδηγώντας σε απόγνωση ολόκληρη την κοινωνία, όταν μέρα με τη μέρα οι εργαζόμενοι και η νεολαία συνειδητοποιούν ότι δεν μπορεί να υπάρχει μέλλον σ’ αυτό το σύστημα, τότε σημαίνει ότι έχει έρθει η ώρα να πάρουμε εμείς τη ζωή στα χέρια μας.

Το χρηματιστικό κεφάλαιο μέσα από τις τράπεζες, για να μπορέσει να επιβιώσει, καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις. Αυτή τη στιγμή κυκλοφορεί παγκόσμια περίπου 1.000 τρις δολάρια χωρίς αξία, τη στιγμή που το παγκόσμιο ΑΕΠ είναι μόλις 57 τρις. Το πλασματικό κεφάλαιο που απαιτεί να πάρει αξία μέσα από πρωτοφανή μέτρα λιτότητας παγκόσμια, δεν αρκείται με την εκμετάλλευση ορισμένων μερίδων αλλά με την ολοκληρωτική εκμετάλλευση του ανθρώπου και την καταβαράθρωση του βιοτικού του επίπεδου. Αυτό περνά σήμερα από την κατάλυση κάθε έννοιας κρατικής οικονομικής και πολιτικής αυτονομίας και έτσι εθνικής κυριαρχίας των χωρών.
Το πείραμα ξεκίνησε με την Ελλάδα – η δανειακή σύμβαση με την οποία παραχωρούνται στους δανειστές τα κυριαρχικά και περιουσιακά στοιχεία της χώρας είναι η απόδειξη – αλλά στόχος τους είναι όλες οι χώρες παγκόσμια ακόμα και η ίδια η Αμερική. Η δημιουργία μιας τραπεζικής ελίτ σε υπερεθνικό επίπεδο, όπου θα συγκεντρώνει την παγκόσμια οικονομική και πολιτική δύναμη στα χέρια της, δεν χωράει πατρίδες και σύνορα. Αυτό το νέο στάδιο που έχουμε μπει οδηγεί στην εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια πρέπει να δούμε και την προσπάθεια που γίνεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου να ελέγξουν τον πληθυσμό της γης μέσα από την ίδια του την τροφή εφαρμόζοντας τον «Κώδικα Διατροφής» (Codex Alimentarius) θέτοντας εκτός λίστας απαραίτητα συστατικά για την ανθρώπινη διατροφή και επιβίωση, αλλά και προσθέτοντας επιβλαβείς ουσίες, με καταστροφικές συνέπειες για την ανθρωπότητα.
Ο ρόλος του χρηματιστικού κεφαλαίου, λοιπόν, δεν μπορεί να αλλάξει. Η κατάργησή του είναι αναγκαία για να επιζήσει σήμερα ο άνθρωπος.
Κανένα κόμμα από το υπάρχον πολιτικό σύστημα αλλά και γενικότερα κανένα κόμμα που θα δημιουργηθεί με βάση το σύστημα του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος δεν μπορεί να δώσει μια εναλλακτική λύση γιατί είναι μέρος του προβλήματος.
Η άμεση συμμετοχή των πολιτών στη διαμόρφωση μιας νέας οικονομικής δομής, στην υλοποίησή της αλλά και στον έλεγχό της είναι όσο ποτέ αναγκαία.
Το πολίτευμα της αθηναϊκής δημοκρατίας είναι ένας οδηγός για τη διαμόρφωση της άμεσης δημοκρατίας που επιχειρείται στις μέρες μας για δεύτερη φορά μετά από 2.500 χρόνια. Γυρίζουμε στην ιστορία για να εμπλουτίσουμε τις σκέψεις μας και να αντλήσουμε συμπεράσματα για τη λειτουργία της άμεσης δημοκρατίας σήμερα, μέσα από την ανάγκη μας για απόλυτη ελευθερία και δημοκρατία.
Οι μορφές που πήρε τότε η άμεση δημοκρατία μέσα από την Εκκλησία του Δήμου, την Ηλιαία, την Βουλή των 500, κ.λπ. δεν μπορεί να επαναληφθούν. Εκεί που πρέπει να επικεντρωθούμε και να βγάλουμε πολύτιμα συμπεράσματα από τότε για σήμερα είναι στην έννοια και την ουσία της δημοκρατίας.
Ο δήμος, δηλαδή οι πολίτες, ήταν η κύρια πηγή όλων των εξουσιών. Δεν αναγνώριζε κανέναν άλλον παρά τον εαυτό του σαν πηγή τους, γι’ αυτό και αποκλειόταν η μεταβίβαση εξουσιών σε αντιπροσώπους. Η συμμετοχή των πολιτών στη λειτουργία του δήμου γινόταν δυνατή μέσα από την εκκλησία του δήμου αλλά και με την κλήρωση η οποία ήταν η κύρια διαφορά της δημοκρατίας από τα άλλα πολιτεύματα. Το χαρακτηριστικό σημείο της άμεσης δημοκρατίας ήταν η άσκηση της δικαστικής εξουσίας από και προς όλους τους πολίτες. Οι βουλευτές, οι δικαστές και οι περισσότεροι άρχοντες, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία των αξιωματούχων έβγαινε με κλήρωση. Οι ειδικοί δεν είχαν αποφασιστικό ρόλο για τη λειτουργία της δημοκρατίας. Ο έλεγχος της εξουσίας ήταν διαρκής και ουσιαστικός. Οι ελάχιστοι που εκλέγονταν δεν είχαν σχέση με αντιπροσώπευση αλλά με την εκλογή των καλύτερων στα αξιώματα που απαιτούνταν ειδικές γνώσεις και πείρα όπως οι στρατηγοί, οι ταμίες, κ.λπ. Αλλά και αυτοί ήταν κάτω από διαρκή έλεγχο και ανά πάσα στιγμή ανακλητοί. Ο έλεγχος ήταν ακόμα πιο ισχυρός γι’ αυτούς που εκλέγονταν και δεν κληρώνονταν.
Το πολίτευμα της αθηναϊκής δημοκρατίας ήταν το αποτέλεσμα μιας βαθμιαίας ανάπτυξης του δήμου και των αγώνων του και δοκιμασίας πολλών συστημάτων. Το περιεχόμενο της ενεργού συμμετοχής των πολιτών δεν ήταν δοσμένο εξαρχής αλλά μεταβαλλόταν όσο η δημοκρατία εξελισσόταν.
Η πολιτική σκέψη ήταν αυτή που καθόρισε την αρχή και την πορεία της. Εκείνη την εποχή υπήρχαν δυο φιλοσοφικά ρεύματα. Το πρώτο ρεύμα υποστήριζε ότι η πόλη και οι θεσμοί ήταν το αποτέλεσμα ανθρώπινων ενεργειών, ενώ το δεύτερο ότι η πόλη ήταν αποτέλεσμα επέμβασης της φύσης ή των θεών (Αριστοτέλης).
Το πρώτο ρεύμα που ξεκινάει από τους προσωκρατικούς ήταν αυτό που αμφισβητούσε τους υπάρχοντες θεσμούς και είχε την αντίληψη για την αυτοθέσμιση της πόλης. Η απουσία των a priori νόμων έδωσε έτσι ελευθερία στη σκέψη και τη δυνατότητα για την ανάπτυξη της δημοκρατίας.
Η επανάσταση στη σκέψη των αρχαίων ελλήνων ήταν ότι ο κόσμος ήταν δημιούργημα του χάους. Έβλεπαν τη φύση σαν ένα σύνολο καθολικά, μόνο που δεν μπορούσαν να την αναλύσουν. Την καθολική αλληλεξάρτηση των φυσικών φαινομένων δεν την συνήγαν από τα μερικά φαινόμενα γιατί οι φυσικές επιστήμες δεν είχαν αναπτυχθεί. Το σημαντικό, όμως, ήταν ότι πίστευαν ότι η φύση οφείλει την ύπαρξή της σε μια ακατάπαυστη κίνηση και αλλαγή. Αυτή η θεώρηση ήταν τότε μια φαεινή διαίσθηση.
Με το τέλος της αθηναϊκής δημοκρατίας η ανεπάρκεια σ’ αυτή τη θεώρηση έδωσε τη θέση της στη μεταφυσική που ήταν ορθότερη στα μερικά προβλήματα αλλά όχι στα γενικά. Η κυρίαρχη, όμως, φιλοσοφική θεώρηση ήταν τότε ότι κάθε αλλαγή στη φύση και στην κοινωνία ήταν απαράδεκτη.
Με το τέλος του Μεσαίωνα και την περίοδο της Αναγέννησης, η δικτατορία της εκκλησίας πάνω στο ανθρώπινο πνεύμα καταρρέει. Οι βασιλιάδες με την υποστήριξη των αστών συνέτριψαν τους φεουδάρχες και η αστική κοινωνία κάνει την εμφάνισή της. Ήταν η πιο μεγάλη προοδευτική επανάσταση στην ανθρωπότητα, τότε που γίγαντες της σκέψης εμφανίζονται.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες αναπτύσσονται οι επιστήμες. Η έρευνα έπρεπε να αρχίσει από την αρχή. Για τους φυσικούς επιστήμονες, όμως, του πρώτου μισού του 18ου αιώνα ο κόσμος ήταν αναλλοίωτος, απολιθωμένος, δοσμένος από πριν. Η επιστήμη ήταν δεμένη με τη θεολογία. Το ρήγμα έγινε με τον Καντ. Εμφανίστηκε νέα αντίληψη για τη φύση. Αποδείχτηκε ότι η φύση κινούνταν σε αιώνια πορεία αλλά αυτό ήταν τώρα το αποτέλεσμα ερευνών και επιστημονικής επιβεβαίωσης. Έτσι την επανάσταση στις επιστήμες ακολούθησε η επανάσταση στη σκέψη με τον Χέγκελ, ο οποίος παρουσίασε με ένα συνειδητό τρόπο τη θεωρία των νόμων της σκέψης, τη διαλεκτική της σκέψης.
Για δεύτερη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας μετά τον Αριστοτέλη, η διαλεκτική αναδεικνύεται σαν την πιο σπουδαία μορφή σκέψης και σήμερα είναι η μόνη που μπορεί να προσφέρει τη μέθοδο ερμηνείας της εξέλιξης της φύσης και της κοινωνίας καθώς και της αλληλεξάρτησής τους.
Η μετάβαση σήμερα από τη μεταφυσική στη διαλεκτική σκέψη είναι το ζητούμενο. Σε κάθε περίοδο της επιστήμης αλλά και της ιστορίας ξεκινάμε από τα πραγματικά γεγονότα. Επομένως, όπως και στις φυσικές επιστήμες έτσι και στην κοινωνία οι αλληλοσυνδέσεις δεν πρέπει να εισάγονται στα γεγονότα αλλά ξεκινώντας απ’ αυτά θα πρέπει να ανακαλύπτονται μέσα απ’ αυτά και να επαληθεύονται μέσα από τις πράξεις και την κοινωνική δράση, όπως στις επιστήμες γίνεται με το πείραμα.
Η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν το μόνο πολίτευμα στην ιστορία που λειτούργησε με την άμεση δημοκρατία χάρη στην επαναστατική φιλοσοφική και πολιτική της σκέψη. Η περίοδος που ακολούθησε μέχρι τώρα είχε σαν βάση της τη μεταφυσική σκέψη και πάνω σ’ αυτήν βασίστηκαν οι διάφορες μορφές των πολιτευμάτων.
Όλα τα κόμματα που δημιουργήθηκαν τους προηγούμενους αιώνες βασίστηκαν στην αντιπροσώπευση. Πάντα υπήρχε μια «φωτισμένη ηγεσία», ένα «φωτισμένο κόμμα» που υποκαθιστούσε την κοινωνία και στηριζόταν στην «πίστη» θεωριών και δογμάτων δοσμένων εξαρχής μη αμφισβητούμενων από κανέναν και επομένως στην υποταγή και την τυφλή υπακοή της κοινωνίας σ’ αυτή την ηγεσία ή το κόμμα.
Η συγκέντρωση εξουσίας από μια ελίτ στο όνομα της αστικής ή της εργατικής τάξης, η ιστορία απέδειξε ότι καταλήγει σε ένα κράτος γραφειοκρατικό, απόμακρο και αντιμέτωπο με την κοινωνία σαν σύνολο. Η αυτονομία υπονομεύει αυτά τα κράτη και τα πολιτικά τους συστήματα. Τα αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα καπηλεύονται την έννοια της ελευθερίας που στην άμεση δημοκρατία σημαίνει πραγματική συμμετοχή των πολιτών στην εξουσία.
Οι «ειδήμονες» στα αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα είναι αναγκαίοι για την ύπαρξη και τη συνέχιση του υπάρχοντος συστήματος. Έχουν αναδειχθεί σε μορφώματα που υποκαθιστούν την βούληση και εξουσία των πολιτών. Είναι οι διάφοροι «ειδικοί» πολιτικοί, οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι, συνήθως με ρητορικές ικανότητες που τις χρησιμοποιούν έντεχνα για να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, αγορεύοντας από κανάλι σε κανάλι για να μας πείσουν για την ορθότητα των οικονομικών μέτρων, το αναπόφευκτο της υπογραφής της δανειακής σύμβασης και πάνω απ’ όλα για την αναγκαιότητα του ρόλου ύπαρξης αλλά και της «δύναμης» του χρηματιστικού κεφαλαίου. Έχουν φθάσει στο σημείο να απαγορεύουν ακόμα και την οποιαδήποτε αναφορά για την λεγόμενη αναδιάρθρωση του χρέους λέγοντας ότι αυτό είναι θέμα που πρέπει να απασχολεί λίγους και ειδικούς που θα πρέπει να έχουν λόγο γι’ αυτήν όπως και για την οικονομία γενικότερα.
Το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα που το στηρίζουν, συνειδητά προβάλλουν αυτή την αναγκαιότητα και τη «δύναμη» του χρηματιστικού κεφαλαίου γιατί τρέμουν να πουν αυτό που έχει αρχίσει σιγά σιγά να βλέπει όλο και πιο πολύς κόσμος ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός» δηλαδή ότι το χρηματιστικό κεφάλαιο είναι άχρηστο και επικίνδυνο για την κοινωνία.
Έτσι λοιπόν σήμερα η αναγκαιότητα για την άμεση δημοκρατία δεν είναι ένα αφηρημένο και θεωρητικό ζήτημα. Η έκφραση της κοινωνίας σήμερα μπορεί να γίνει μόνο με αμεσοδημοκρατικό τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υποστηρίξουμε όλες τις μορφές αυτοοργάνωσης που λειτουργούν με άμεση δημοκρατία χωρίς κατευθυνόμενη πολιτική πλατφόρμα και προγραμματικές διακηρύξεις καθόσον η συγκρότηση μιας τέτοιας πλατφόρμας θα πρέπει να είναι το ζητούμενο και το αποτέλεσμα τής όσο το δυνατό μεγαλύτερης συζήτησης και πιο πλατιάς ψηφοφορίας των πολιτών. Η δημιουργία ενός νέου συντάγματος, νέων νόμων καθώς και η μορφή που θα πρέπει να πάρει η δικαστική εξουσία θα είναι και αυτά αποτέλεσμα αυτής της ενεργού συμμετοχής.
Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αγρότες, οι νέοι που αυτοοργανώνονται κατά τόπους, θα πρέπει να συζητούν και να προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα για την κατάργηση της δανειακής σύμβασης αλλά και την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Δεν μπορούμε να αναλωνόμαστε σε αδιέξοδες συζητήσεις για όλα μαζί τα πολιτικά ζητήματα αν δεν επικεντρωθούμε πρώτα απ’ όλα στον τρόπο που πρέπει να λειτουργήσει η άμεση δημοκρατία αλλά και στο ποιες θα πρέπει να είναι οι θέσεις μας για την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας. Οι συζητήσεις που θα γίνονται πρέπει να καταλήγουν σε συγκεκριμένες αποφάσεις. Πρέπει να αρχίζουμε σιγά σιγά να ψηφίζουμε και με τις αποφάσεις της πλειοψηφίας να εκφράζουμε σιγά σιγά τη θέληση των πολιτών. Οι εκπρόσωποι των συνελεύσεων που θα είναι άμεσα ανακλητοί θα μεταφέρουν τις αποφάσεις της πλειοψηφίας σε όργανα που θα συντονίζουν πανελλαδικά το κίνημα. Πρέπει να εξεταστούν οι μορφές και η αναγκαία σύνθεση που θα πρέπει να πάρουν αυτές οι συνελεύσεις για να εκφράζουν όσο το δυνατόν καλύτερα τις ανάγκες της κοινωνίας.
Ο χρόνος μας πιέζει. Μην περιμένουμε από κανέναν μεσσία να μας βρει λύσεις. Δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις για τα δεκάδες ερωτήματα που θέτονται καθημερινά. Οι λύσεις θα βρεθούν μόνο όταν ο κάθε ένας από μας μπει μπροστά και αρχίσει να κάνει συγκεκριμένες προτάσεις. Τότε θα απελευθερωθούν πραγματικά τεράστιες δυνάμεις στην κοινωνία που αυτή τη στιγμή εμποδίζονται να εκφραστούν. Αυτές θα είναι και η κινητήρια δύναμη για την αλλαγή της κοινωνίας.





Ομάδα Πολιτών Ηλιούπολης

Τι απέγινε η γενιά του Πολυτεχνείου; του Δημήτρη Παπαχρήστου

Όσο ζει και υπάρχει του Πολυτεχνείου η λεγόμενη γενιά, παίρνει δύναμη και εφόδια από το σταθμό ανεφοδιασμού και οι νεότεροι παίρνουν φόρα –μάζωμα το λέγαμε μικροί–, για να εκτιναχθούν στο μέλλον χωρίς να προσπερνούν το παρόν που με τη σκληρότητά του τους καθηλώνει αλλά και τους αναγκάζει να αντιμάχονται.

Το Πολυτεχνείο δεν έχει ιδιοκτήτες, συνεπώς ούτε γενιά που το έκανε. Οι εξεγερμένοι δεν έχουν ηλικία, κι όσοι έχουν μνήμη και γνώση συνεχίζουν από εκεί που δεν μπορέσαμε να φτάσουμε εμείς. Το Πολυτεχνείο, κι αν ακόμα όλοι αυτοί που συμμετείχανε στην εξέγερση το αρνηθούν, κι αν ακόμα το προδώσουν, είναι αυθύπαρκτο, αντιστέκεται από μόνο του, καθότι πέρα από ιστορικό γεγονός είναι ορόσημο, είναι σύμβολο και για τους νέους λειτουργεί σαν μύθος…

Από ένα σύμβολο αναιρείται η συμβολικότητα όταν μένει γράμμα κενό και δεν συνδέεται με την πραγματικότητα. Για πολλούς γίνεται άλλοθι, για άλλους γίνεται έμπνευση και εκκίνηση για τη συνέχεια του αγώνα…
Στα χρόνια που έχουν περάσει έχουν γίνει πολλά Πολυτεχνεία, χωρίς ποτέ να ξεπεράσουν την εξέγερση της 17ης Νοεμβρίου. Όμως πάντα υπήρχε σαν φλόγα, σαν σπόρος, σαν σύμβολο σε όλες τις κινητοποιήσεις.
Ζούμε σε μια εποχή που απομυθοποιούνται τα πάντα και ταυτόχρονα εξισώνονται και ισοπεδώνονται.
Όταν ο μύθος εκλαμβάνεται ως αληθινό γεγονός βλάπτει το γεγονός, δημιουργεί σύγχυση, αλλοιώνει και αποπροσανατολίζει. Συνεπώς διαστρεβλώνει και παραχαράζει την ιστορία. Όταν όμως έρχεται να δώσει ομορφιά και φαντασία, εξάπτει την επιθυμία για να ξεπεραστεί το σύμβολο και η συμβολικότητα να γίνει ανάγκη και τέχνη. Τότε ο μύθος παίζει καταλυτικό και ανατρεπτικό ρόλο. Έτσι σήμερα λειτουργεί το Πολυτεχνείο. Χρειάζεται και η αλήθεια το μύθο της. Στεγνή και στείρα, χωρίς τους χυμούς και τον αφηγηματικό λόγο, καταντάει μια ακόμα τυπωμένη σελίδα ή ένα σταυρόλεξο που τη φυλακίζει σε κουτιά.
Η Αριστερά εντελώς στερεότυπα επαναλαμβάνει την απολυτότητά της. Θεωρεί το Πολυτεχνείο δικό της, κι ας την ξεπέρασε. Φοβάται ότι δεν το ελέγχει, όπως και το κατεστημένο και οι διαχειριστές της εξουσίας, γι’ αυτό προσπάθησαν να αγκαλιάσουν το Πολυτεχνείο και πολλούς που συμμετείχαν στην εξέγερση μέχρι ασφυξίας. Ελάχιστοι ενέδωσαν, πράγμα που θα το έκαναν έτσι κι αλλιώς. Δεν χαρακτηρίζεται η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου από τέτοια φαινόμενα – κι όμως, κάποιοι άκαπνοι προσπάθησαν να το αμαυρώσουν. Το Πολυτεχνείο από μόνο του είναι επικίνδυνο, προτρέπει στην εξέγερση και στην επανάσταση και είναι απτό ιστορικό παράδειγμα πως αυτά που ονειρευόμαστε για έναν κόσμο που θα χωράει πολλούς διαφορετικούς κόσμους και ελεύθερους ανθρώπους μπορούν να γίνουν πράξη.
Η πίστη μας για άμεση δημοκρατία έγινε κομμούνα αληθινή για τρεις ολόκληρες μέρες, συνεπώς και διαπαντός…
Την ουτοπία όταν την πιστεύαμε, μπορούσαμε να την κάνουμε πραγματικότητα, γι’ αυτό τα σύμβολα συμβάλλουν ως ζώσα μνήμη, κι αυτό είναι το Πολυτεχνείο, να αλλάζουμε αυτό που δεν μας αρέσει με δημιουργικό τρόπο.
Γι’ αυτό τα σύμβολα και η συμβολικότητα, άμα δεν μπορούμε να τα υπερασπιστούμε, καταντάνε γελοιότητα.

Ο Δημήτρης Παπαχρήστος
είναι συγγραφέας και το 1973
στην εξέγερση του Πολυτεχνείου
ήταν εκφωνητής στο ραδιοφωνικό σταθμό της κατάληψης.

Υ.Γ Είναι πολύ εύκολο και σαφώς βολεύει πολλούς "βολεμένους",ότι στραβώνει να το χρεώνουν στην Γενιά του Πολυτεχνείου.
Είναι ακόμα ένα μεγάλο όπλο του κατεστημένου,στην προσπάθεια που κάνει να απομυθοποιήσει και να ισοπεδώσει τα πάντα,να απογυμνώνει με κάθε ευκαιρία το μεγαλύτερο σταθμό του κινήματος της Ελληνικής Νεολαίας.
Υπήρχαν άραγε ανάμεσα σε εκείνα τα παιδιά,κάποιοι που υπολόγιζαν πως μετά από 8-10 χρόνια θα έρθουν στην Εξουσία(18 Οκτώβρη του 81),και ρίσκαραν εκείνη την στιγμή την ζωή τους ,προκειμένου να εκμεταλλευτούν μετά από τόσο καιρό,πρόσωπα και καταστάσεις?

Όχι βέβαια.

Στο Πολυτεχνείο φύσηξε ο αέρας της ανανέωσης,φύσηξε ο αέρας της ανατροπής όλων των κατεστημένων δεκάδων χρόνων,φύσηξε ο αέρας του νέου,του ανατρεπτικού,του αληθινού!

Μοιραία ,όταν αυτή η γενιά ήρθε στην Εξουσία επακολούθησε το φαινόμενο,που επικρατεί από τα βάθη των αιώνων,όταν οι καταπιεσμένοι κατακτήσουν την "ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ".
Αρνούμαι να ισοπεδώσω τα πάντα,αρνούμαι να παραδεχτώ πως το παιδικό και εφηβικό μου σύμβολο ξεθώριασε και ξέφτισε,αρνούμαι να κατατάξω ολόκληρη την Γενιά του Πολυτεχνείου στο ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ!

ΖΑΦΕΙΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ,ΚΑΛΕ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΕ!!!!!!

Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ
είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει
κι όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές,
θα τους συντρίβω και το αίμα τους θα στάζει".

Πίσω απ' τον τοίχο ο ασύρματος καλεί,
είναι απ' τη Μέση Ανατολή, απ' το αρχηγείο.
Θα σoυ αναθέσουν μια καινούργια αποστολή
μ' ευχές για καλή τύχη απ' το αρχηγείο.

Η Κατερίνα σ' αγαπούσε σιωπηλά,
αλλά κι εσύ το ίδιο αγνά την αγαπούσες.
Χωρίς το Σπίθα ίσως να 'ταν πιο καλά,
παρ' όλ' αυτά εσύ τον συγχωρούσες.

Όταν ακούω να μιλάνε γι' Αφρική,
για Βερολίνο, Βενετία και Παρίσι,
σκέφτομαι, λέω, πού να ξέραν μερικοί
πως σε όλα αυτά τα μέρη εγώ έχω ζήσει.

Πως όταν ήταν στην Ελλάδα κατοχή,
μέσα στις σφαίρες μες στο κρύο, μες την πείνα,
με τους Εγγλέζους να εξοπλίζουνε τη γη
μου έδειχνες μια ξένοιαστη Αθήνα.

Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει,
καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση.
Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει
μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση.

"Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ
είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει
κι όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές,
θα τους θερίζω και το αίμα τους θα στάζει".

Εσύ μπορούσες να οδηγήσεις φορτηγό,
μοτοσικλέτα, οτομοτρίς κι αεροπλάνο
κι όπου κι αν ήσουν πάντα δίπλα ήμουν κι εγώ,
μαζί σου ή να ζήσω ή να πεθάνω.

Ήσουνα πάντα εκδικητής και τιμωρός
γι αυτόν που γέμισε τον τόπο με στρατό του
και μ' ένα χτύπημά σου έπεφτε ο φρουρός
με μια στροφή γύρω απ' τον εαυτό του.

Μπορούσες πάλι να ημερεύεις τα σκυλιά
με κάποιο σφύριγμα που σου 'μαθε τσομπάνος
κι έτσι που πέταγες με κόλπο τη θηλιά
θα έπρεπε να είσαι Αμερικάνος.

Τι να σου πω, τι να σου πω, τι να σου πω
που να μην το 'χει πει κανένας για κανέναν,
εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω.
Μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα.

Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει,
καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση.
Όπου κι αν είσαι, θα 'χεις γεράσει
μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση.

Υ.Γ Κάτι μου λέει πως χτες βράδυ έφυγε ο τελευταίος Γιώργος Θαλάσσης των παιδικών μας χρόνων.
Έφυγε ένας καλός άνθρωπος,με μεγαλείο ψυχής και καρδιάς.
Και παίρνει μαζί του βιώματα και πιστεύω,μιας γενιάς που μεγάλωσε και γαλουχήθηκε με τα δικά του λόγια.
Με την δικά του τρέλα.
Με την δικιά του αντίσταση.
Με την δικιά του απίστευτη αντοχή.
Καλό ταξίδι ΚΑΛΕ μας ΑΝΘΡΩΠΕ!!!!

ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ ΚΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ....................

Και λέμε σαν βρισκόμαστε τα ίδια και τα ίδια...
Κρατάω το στόμα μου κλειστό,τα χείλη μου ματώσανε
 και αυτοί που μας προ δώσανε ΑΝΕΡΑΣΤΟΙ να μείνουν.
ΚΟΥΦΑΛΕΣ δεν ξοφλήσαμε ,αυτό έχω μόνο να τους πω,
τα ΟΝΕΙΡΑ των εραστών δεν σβήνουν.............

(Μεσημεριανή μελαγχολία,για τα χρόνια που έφυγαν χωρίς επιστροφή,για τους αγώνες που χάθηκαν,για τις ιδέες που ξέφτισαν,για τα δάκρυα που άδικα χύθηκαν......)

"Έρχονται οι μέρες που δικάζουν ... "

Χάζευα αφηρημένα την οθόνη. Κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Στο πλάνο οι "πολεμικές σκηνές" των τελευταίων διαδηλώσεων. Στα παράθυρα οι "συνήθεις ύποπτοι" σχολιαστές της τηλεδημοκρατίας και στο κέντρο ένας ένστολος να μιλάει για το πως η αστυνομία οφείλει να πατάσσει την "πολιτική βία". Σε μία δεύτερη προσεκτική ματιά τον αναγνώρισα. Ο Γιώργος!!

----------------------------------------------------
Νοέμβρης του 1982. Στο σχολείο επικρατεί αναβρασμός. Το 15μελές θέτει αίτημα συμμετοχής στις εκδηλώσεις που θα γίνουν για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Η "λύκαινα" (Λυκειάρχης) διαφωνεί. Ο Γιώργος -δευτεροετής της πρώτης Λυκείου- οργίζεται όταν ο "φιλοχουντικός" θρησκευτικός μας του πετάει κατάμουτρα: "να οργιάσετε θέτε πάλι, αλήτες ε αλήτες". Σηκώνει το χέρι να τον χτυπήσει. Επεμβαίνουν οι ψυχραιμότεροι. Ο Θρησκευτικός καλεί την Αστυνομία. Του εξηγούν ότι δε μπορούν να μπουν στο σχολείο. Φεύγει για το Αστυνομικό τμήμα όπου και υποβάλει μήνυση. Κλειδωνόμαστε με τον Γιώργο στην αίθουσα τελετών. Απόγευμα Τρίτης. Σε λίγο θα χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι. Στέλνουμε το μαντάτο σε όλες τις αίθουσες: να μη φύγει κανείς.
Διακόσια παιδιά αποφασίζουν να περάσουν την νύχτα στο σχολείο. Να προστατεύσουν τον Γιώργο όσο διαρκεί το αυτόφωρο. Δεν είμαι πια σίγουρη αν πράγματι υπήρχε αστυνομία που τον περίμενε έξω από το προαύλιο. Δεν ξέρω καν αν υπήρξε όντως μήνυση.
Στέλναμε ένα μαντατοφόρο σε κάθε γειτονιά να πει τα νέα στα σπίτια μας. Νοιώθαμε αγωνιστές και ... εξεγερμένοι. Το πέμπτο "πρότυπο" σχολείο των Αθηνών το παζαρεύαμε για δικό μας Πολυτεχνείο. Κατά τις 9 το βράδυ η "λύκαινα" το πήρε απόφαση και έβαλε το λουκέτο στην αυλόπορτα. Κλειδωθήκαμε όλοι μέσα. Οι γονείς άρχισαν να καταφτάνουν και να κρεμιούνται στα κάγκελα. Τα βλαστάρια τους ντύνονταν το ύφος του "επαναστάτη". Εξηγούσα με βιαστικά "δεν θα ρθω απόψε. Έχω εξέγερση".
Από το πουθενά βρεθήκανε κάτι κιθάρες. Οκλαδόν μία διακοσαριά τρελόπαιδα στην μεγάλη αίθουσα να τραγουδάμε τους σκοπούς του Βασίλη:

Ξημέρωνε Τετάρτη 17 του Νοέμβρη. Κανείς μας δεν κοιμήθηκε. Το πρωί σαν άνοιξε η μεγάλη καγκελόπορτα τρέξαμε όλοι στο σταθμό του τρένου. Μάτια κόκκινα από τη νύστα και κόκκινα γαρύφαλλα. Κατεβήκαμε στη Βικτώρια. Συναντήσαμε τα άλλα σχολεία. Μπροστάρης δικός μας ο Γιώργος. Και στο κατόπι του εμείς .. επαναστάτες χωρίς αιτία.

Πλάι του ο "έρωτάς του": η Νικολέτα. Ήσυχη, ήρεμη και λιγότερο της επαναστάσεως.
----------------------------------------------------------------------------------------
Ο ίδιος Γιώργος στην οθόνη μου 26 χρόνια μετά, μιλάει για την "κοινωνική απαίτηση να κατασταλεί η ... πολιτική βία". Με μία υποψία από το ίδιο πάθος που δονούσε τη φωνή του όταν έβγαζε πύρρειους λόγους για το δικαίωμά μας στην "επανάσταση". Μπάτσος καριέρας ο Γιώργος. Θεωρεί πλέον ότι προστατεύει το έννομο συμφέρον της καθεστηκύιας τάξεως. Αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας τους "μικρούς επαναστάτες". Πιο αιτιολογημένοι ίσως αυτοί από μας τότε. Αποπροσανατολισμένοι εξίσου. Απελπισμένοι περισσότερο.
Στέλεχος του Ριζοσπάστη πια η Νικολέτα. Ένθερμα ταγμένη "στο δίκιο του εργάτη, του αγρότη και του φοιτητή". Κολλημένη χρόνια στις ίδιες "κασέτες" ... που θα λεγε κι ο ποιητής.
  Και στο βάθος η ιστορία να επαναλαμβάνεται και μόνο εμείς να αλλάζουμε οπτικές γωνίες και ρόλους. Κι οι μέρες που δικάζουν στο κατόπι μας. Δεν έρχονται πια ... Ήρθαν

Υ.Γ Το άρθρο δεν είναι δικό μου.
Το αντέγραψα και το ανάρτησα γιατί απλά με μετέφερε στο δικό μας 1981 στο νεοσύστατο τότε Λύκειο Ωρωπού,με την δικιά μας "λύκαινα"(άραγε να ζει και να "δημιουργεί" ακόμα?),με τις δικιές μας μικρές και μεγάλες επαναστάσεις,με τους δικούς μας μικρούς ή μεγάλους "ηρωισμούς".
Το αφιερώνω σε όλους αυτούς που απλά είχαν την ευτυχία να ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ!!!!!