Παρακολουθώντας το "φιλμ" της ζωής μου, με βρίσκω πάντα να λέω όσα με "έτρωγαν" , χωρίς να λογαριάζω αν πρέπει, ή αν θα αρέσουν.
Φτάνει που άρεσε σε μένα.
Και πάντα βέβαια θυμάμαι, την θύελλα που ξεσπούσε, από όλους αυτούς που δεν τους άρεσαν.
Όταν ήμουνα πολύ νέος, δεν το άκουγα καν. Μεγαλώνοντας άρχισα να αναρωτιέμαι αν τελικά, μπορούμε να πούμε και να γράψουμε, όλα αυτά που νιώθουμε?
Αν αξίζει?
Αν έχει νόημα?
Αν προσφέρει κάτι σε κάποιον?
Τώρα πια ,στα ήντα και βάλε, κατέληξα να πω με βεβαιότητα, πως ναι αξίζει.
Αξίζει για μένα.
Επιτρέψτε μου λοιπόν αγαπητοί φίλοι-τωρινοί, πρώην, επόμενοι-να συνεχίσω να γράφω και να λέω ότι με ευχαριστεί.
Μην αναζητείται πάντα, το γιατί.
Δεν είναι πάντα υποχρεωτικό να κάνουμε κάτι επειδή υπάρχει λόγος.
Υπάρχει και ο εαυτός μας.
Και πραγματικά αν αυτός δεν είναι ευχαριστημένος, δεν δίνω δεκάρα, για να ευχαριστήσω οποιονδήποτε άλλον...……..
Υ.Γ :Εννοείτε πως σε όποιον δεν αρέσουν αυτά που γράφω, μπορεί να μην με διαβάζει. Μπορεί να με μπλοκάρει. Μπορεί να με αγνοήσει. Μπορεί να "αλλάξει κανάλι".
Εγώ εδώ θα είμαι έτσι και αλλιώς, και θα γράφω τις "παλαβομάρες" μου...….
Ζαφείρης Στέφανος
(Ομιλών χωρίς άδεια)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου